Era Bleacha

Hoffman leżał i słuchał tego co dziewczyna mówiła. Niewątplwie zaskoczyły go one. Spojrzał na dziewczynę podejrzliwym wzrokiem, a jego uwadze nie umknęły słowa dziewczyny oraz ton w jakim je wypowiedziała. Miał się o coś zapytać kiedy nagle dziewczyna zmieniła temat, na co Hoffman zerwał się jak oparzony.
- A ciebie co naszło!? - Powiedział podniosłym głosem lecz nie mogąc ukryć lekkiego uśmiechu na twarzy
- Nie ma mowy, na żadne łaskotki!
Hmmm... Chyba skądś ją znam... ale nie ma mowy, żebym sobie przypomniał skąd.

Hoffman nie przeszedł wobec tego obojętnie. Nie miał zamiaru zranić dziewczyny.
Masz ci los... kolejna, która nie zna się na żartach....
Widząc jak dziewczyna posmutniała, nie mógł pozostać bierny.
- Wybacz... tak się tylko zgrywałem. Nie jestem na ciebie zły.
Chłopak usiadł z powrotem obok dziewczyny i próbował spojrzeć w jej ukrywające się za ramionami oczy z łagodnym uśmiechem na twarzy.

Hoffman siedząc tak objął dziefczynę jedną ręką i przytulił do siebie, mówiąc łagodnym głosem jak i uśmiechem na twarzy.
- Hej, nic się nie stało.
Chłopak nie spodziewał się takiej reakcji dziewczyny na jego zachowanie. Nigdy by nie pomyślał, że może się tym tak przejąć. Nie nosił niestety przy sobie żadnych husteczek, którą mógłby otrzeć jej łzę. Cały czas patrzył jej w oczy mając nadzieję, że ona zrobi to samo.

Hoffman widząc i czując jak dziewczyna wtula się w niego, zrozumiał, że na prawdę się tym przejęła. Przytulił ją mocniej i cichym głosem powiedział:
- To ja przepraszam, że na ciebie nakrzyczałem. Nie chciałem cię zasmucić.
Uśmiechnął się łagodnie i czekał na reakcję dziewczyny?

Chłopak znów został zaskoczony przez reakcję dziewczyny. Nie spodziewał się czegoś takiego z jej strony. Był bowiem przekonany, że Ayame jest na niego zła. Nie mniej jednak ucieszył go ten fakt co było widać po jego uśmiechu. To w jaki sposób dziewczyna oparła się o chłopaka, sprawiło, że od jej wydychanego powietrza zaczęła go swędzieć szyja. Nie mniej jednak siedział dalej, nadal obejmując ją ręką.
- Ja również bardzo cię lubię.
Siedział tak dalej i czekał na to co zrobi dziewczyna. Nie wykazywał żadnej inicjatywy, ponieważ sam nie wiedział co ma zrobić lecz mimo to, jednak nadal patrzył w jej oczy ze swoim uśmiechem.

Hoffman uśmiechnął się i nawet parsknął lekko śmiechem na słowa dziewczyny.
- Jak bardzo...?
Słysząc mruczenie dziewczyny przy swoim uchu dokończył:
- Bardzo, bardzo.
Po czym złapał delikatnie dwoma palcami dziewczynę za brodę i pocałował.
Chłopak myślał, że to wystarczy dziewczynie za odpowiedź.

Hoffman nie ruszał się i dał Ayame wolną rękę na działania. Objął dziewczynę rękami, zaplatając je na jej brzuchu, kiedy ta się odwróciła do niego plecami.
- Ja również mam takie wrażenie... Nie spotkaliśmy się kiedyś wcześniej?
Chłopakowi nie przeszkadzało, jak dziewczyna się o niego opierała. Od czasu do czasu muskał jej włosy czy szyję swoimi ustami, po czym później razem z nią wpatrywał się w błękitne niebo.
Promienie slońca coraz częściej padały na dwójkę buntowników, ogrzewając ich swoim światłem. Od czasu do czasu wiał jednak lekki wiaterek niosący za sobą świeże, morskie powietrze.

Chłopak słysząc pytanie dziewczyny niezwłocznie odpowiedział:
- Jasne, czemu nie.
Taaa... jasne... Tutaj jest tak cieplutko i milutko, a ona mi karze iść do lodowatej wody... eh... ale czego nie robi się dla kobiet? Ale zaraz... A gdyby tak...
Hoffmanowi przyszedł na myśl pewien pomysł do głowy.
- Zatem... do wody - Powiedział nagle z dziwnym uśmieszkiem na twarzy
Chwilę potem zjechał rękami na dół, po czym złapał ją tak, że jak wstawał, ona leżała na jego rękach. Od razu ruszył szybkim krokiem, niemalże biegnąc w stronę wody z zamiarem wrzucenia do niej dziewczyny.
- Chciałaś pływać, to masz. - Szeroki uśmiech graniczący niemalże ze śmiechem ani na chwilę nie opuszczał  jego twarzy