Era Bleacha

Hoffman spojrzał na ten kamień ze zdziwieniem. Był on barwy żółtej i przyciągał znacznie uwagę. Po chwili jednak zaczął się świecić tak samo jak jego torba, zostawiona uprzednio na plaży przed wejściem do wody, w której były 4 inne kryształy.
To jest... Niemożliwe! Czyżby to Ten, kamień?
Hoffman mocno się zdziwił, a Ayame w jednej chwili poczuła jak na jej ciele wypalane zostają kolejno 6 japońskich znaków, na całym jej tłowiu: Na obu ramieniach, piersiach, oraz na górnej i dolnej części pleców.
Nigdy bym nie przypuszczał, że kamień, którego tyle szukałem sam do mnie przyjdzie, ani że odnajdzie go właśnie ona...

Hoffman nie spodziewał się tego, że dziewczyna jest tak wytrzymała co wzbudziło w nim nie lada podziw ale wiedział doskonale co się dzieje. Pamiętał doskonale kiedy sam tego doznawał na swoim ciele i nie było to nic miłego. Zaraz kiedy to się skończy, będzie musiał jej o wszystkim powiedzieć. Jakaś część niego z początku myślała, że może być to tylko przelotna znajomość ale teraz już wiedział, że czy będą chcieli czy nie, będą na siebie skazani.
Stało się...

Hoffman odszedł bez słowa w miejsce, w którym zostawił swoją torbę. Otworzył ją i wyjął z niej cztery kryształy podobne do tego, który trzymała Ayame. Były one koloru fioletowego, szarego, czerwonego i niebieskiego. Po chwili z powrotem podszedł do dziewczyny i bawił się kamieniami w ręce.
- Słyszałaś może kiedyś o niejakim Musashi Miyamoto? Był to najwspanialszy samuraj w dziejach Japonii. Z ponad 50 walk, nie przegrał ani jednej. Pewnego dnia znalazł ten kryształ - Wskazał na fioletowy łapiąc go w dwa palce.
- Po kilku latach za swoje zasługi otrzymał od panującego cesarza jeszcze jeden - wskazał w taki sam sposób co poprzednio lecz tym razem szary kryształ
- Każdy z tych kryształów dodawał mu niezwykłej mocy. Nie chcąc by ich tajemnica wyszła na światło dzienne, schował je w bezpiecznym miejscu. Podczas swojej dalszej wędrówki po świecie zdobył dwa kolejne, a z jego badań wynikało, iż jest ich razem 6. Zatem dwóch z nich mu brakowało. - Wskazał teraz palcem na kamień dziewczyny- Żółtego, i zielonego. Niestety nie udało mu się ich znaleźć. Na ciele każdego kolejnego członka klanu zostały wypalane na tłowiu znaki, które według filozofii samurajskiej miały oznaczać wartości prawdziwego wojownika, których powinien przestrzegać, a każdy z tych kryształów nazwał jedną z tych sześciu wartości. Musashi założył klan od swojego nazwiska. Zostawił swoim potomkom misję do spełnienia jaką było odnalezienie pozostałych kryształów i dalsze szerzenie jego samurajskich poglądów, które już zostały zapomniane przez współczesny świat. Oficjalnie nie miał on żadnego potomka... oficjalnie...

- Nie zupełnie... Ja nim jestem. Wprawdzie nie w prostej linii ale mimo wszystko.
Chłopak spojrzał jeszcze raz na kamień, który trzymała Ayame w ręce i kontynuował.
- Ty za to od chwili kiedy wziełaś ten kamień do ręki, również stałaś się członkiem tego klanu.
Spojrzał na dziewczynę, która z powrotem zaczeła się ubierać. Nie przeszkadzało mu oczywiście to, że Ayame była teraz bez ubrań. Śpieszyć też nigdzie im się nie śpieszyło ale zdaje się, że z ich poprzednich miłosnych uniesień nici.
- Teraz... W zasadzie nic. Mogę cię zapoznać z lokalizacją naszej klanowej siedziby, z moim oddziałem, albo możemy jeszcze tutaj zostać chwilę. - Mówiąc to uśmiechnął się łagodnie do dziewczyny.

Dziewczyna robiła wszystko tak szybko, że aż Hoffman nie nadążał. Podczas rysowania zdażyło mu się ją pocałować raz czy dwa ale niecierpliwił się strasznie, chcąc zobaczyć końcowy rysunek. Z początku widział tylko postać przypominającą mężczyznę, o długich włosach. Ze względu na charakterystyczne długie włosy pierwszym skojarzeniem jakie mu się nasunęło był on sam.
- Hmmm... Co rysujesz? - Przerwał nagle ciszę z uśmiechem na twarzy i lekko zaciekawionym głosem
Podniósł się na chwilę, by wciągnąć swoje keikogi na plecy. Nie ubierał się lecz położył się na nim, a zrobił to po to, by nie było mu niewygodnie na trawie.

Hoffman leżał tak obok niej i rozmyślał.
Hmmm... No to już wiem jaki będę musiał jej sprawić prezent. Może dostanę coś miłego w zamian...?
Chłopak ani na chwilę nie odstępywał dzieła Ayame z oczu. Dziwił się jej, że ma taki talent do rysowania. Sam nie posiadał go w ogóle. Jego jedynym jak mu się zdawało talentem było zabijanie dookoła wszystkiego co się rusza. Słysząc słowa dziewczyny o jej talencie, przytaknął i oznajmił jedynie:
- Taa...
Kidy usłyszał pytanie, leżał wpatrzony w obrazek przez chwilę i nie bardzo wiedział co miał powiedzieć. W końcu odpowiedział:
- Geniusz. Ja bym mógł jedynie marzyć o tak wprawnej ręce do rysowania.

Hoffmana lekko zdziwiło nagłe zainteresowanie dziewczyny. Obwawiał się, że ten klan nic nie będzie jej obchodził. Swoją lewą rękę, której nie trzymała Ayame, włożył za głowę, opierając się o nią wygodnie przy oglądaniu przefruwających chmur.
- Twój kryształ, to kryształ waleczności. Brakuje nam jeszcze zielonego kryształu mądrości. Muszę go odnaleźć.
Różne myśli kłębiły mu się teraz po głowie. Myślał głównie nad tym jak to dalej będzie, kiedy w szeregi klanu wstąpił pierwszy członek.

Hoffman przytulił do siebie dziewczynę jeszcze bardziej, kładąc swoją prawą rękę w pół zgiętą na jej brzuchu, na wysokości żeber wolnych. Nie przestawał patrzyć w niebo. Uwielbiał się lenić.
- Inni członkowie? Nie. Póki co byłem jedynym. Ale musi mieć ktoś ten zielony kryształ... Jakoś trudno mi uwierzyć, żeby nikt go jeszcze nie znalazł z pośród tylu ludzi na świecie.
Po chwili dotarło jednak do Hoffmana, że Ayame jest już chyba śpiąca.
- Odpocznij sobie. Jutro też jest dzień.