Era Bleacha

Duży strażnik zrobił na dziewczynie ogromne wrażenie, że nie najmilsze to już inna sprawa, budził respekt i strach jako że jego gburowatość była bardzo widoczna. Czuła się nieco przytłoczona. Choć zadecydowała że pozwoli mówić swoim towarzyszom pożałowała tego niemal od razu. Z deszczu pod rynnę Przemknęło jej przez myśl. Fakt również była nie zadowolona ze sposobu w jaki do nich się odnosił, jednak w tej chwili priorytetem było dostanie swojej szansy a nie bójki ze strażnikami. Nie do końca była pewna czy należy się odzywać w tym momencie ale wiedziała że jeśli pozwoli Dashiemu albo Regisowi na kontynuację rozmowy w taki sposób to skończy sie to zwyczajnie źle.
- Przepraszam za zachowanie moich towarzyszy. W istocie jak już zostało to powiedziane przybyliśmy tutaj by wstąpić do Akademii Shinō.
Zaczęła obserwować wyraz twarzy strażnika mając nadzieję że nie postanowi ich odgonić traktując jak natrętne muchy lub użyć w stosunku do nich siły.

Chłopak spodziewał się, że oberwie ale nie spodziewał sie tego z jaką siła to nastąpi. Gość wziął go jedną ręką a drugą Dashiego i obu zmiażdżył żebra. Krwistooki poczuł przeraźliwy ból tak mocny, że nawet nie zdołał krzyknąć a gdyby był żywy to pewnie zginąłby ponownie. Został odrzucony na Ziemie i przez jakiś czas nie mógł się podnieść starając sie złapać oddech choć nie było to dla niego możliwe. Z nienawiścią patrzył na strażnika i można by przysiąc, że jego źrenice przez chwile były pionowe jak u demona, ale po mniej niż mrugnięciu okiem były normalne. Plunął krwią i wstał z ledwością. A raczej wstawał bo szło mu to strasznie, ale to strasznie cieżko. Chciało mu się krzyknąć, syknąć i prawie by to zrobił ale nie miał zamiaru dać temu śmieciowi tej radochy.
-Zemszczę się.
Wyszeptał ale nie dlatego, że się bał tylko dlatego, że ledwo mówił i prawie zachłysnął się powietrzem. Samo powiedzenie tych dwóch słów było dlań udręką, ale udało mu się to mimo wszystko na przekór losu. Każdy krok robił z ledwością i trzymał się za klatkę piersiową i czuć było od niego nienawiść która aż mogłaby sie z niego wylewać o ile miałby jakiekolwiek Reiatsu bo dusze mają, ją to fakt ale prawie tyle co nic. Zrobił kolejny krok i prawie się wywalił ale w ostatecznej chwili udało mu się złapać równowagę. Nie zamierzał prosić o pomoc. Nawet nie wiadomo czy by ją przyjął. Nie ważne jakby to go bolało. Co prawda każdy wdech a co gorsza wydech bolały go strasznie, że aż jego widok sie mu zamazał i zaszedł krwią. Na szczęście nie trwało to długo i był w stanie iść dalej choć swoim bardzo, bardzo wolnym tempem i kierował się w stronę mu poleconą zapamiętując wygląd strażnika by przypadkiem zła osoba nie dostała wpierdzielu od niego gdy przybierze na sile. Chłopak nie był zły, ale też wiedział, że z takimi shinigami trzeba rozmawiać ich sposobem. Siłą. Nie z każdym, ale jednak...cóż. Wiedział kto będzie pierwszym którego naprostuje. W końcu przekroczył progi bramy i kierował się do Akademii. Tam dojście im zajęło sporo czasu zważywszy na to, że oboje byli cóz....nie szło im w skrócie. Regis jednak przez ból szedł na przekór samego siebie i zapewne też tego strażnika. Na samą myśl o nim agresja rosła w nim do niewiarygodnego wręcz stopnia. Nienawidził takich osób. Co prawda nie zamierzałby go zabić. Kierował się tym, że zabija tylko "wrogów" a za wrogów nie uważał zwyczajnych przeciwników tylko tych co chcieli go zabić bądź walczyli z żądzą krwi. Tylko tych był gotów również zabić, gdyby takich jak oni nie dałoby się zmienić ale innych....dopóki nie zamierzają go zabić to on sam będzie walczył tak by nie odebrać życia choć różnie zdarza się podczas walki. Jedno było pewne. Zamierza zmienić postępowanie bogów śmierci. A historie piszą zwycięzcy.... W końcu idąc w prawo tak jak mu powiedziano znalazł się przed akademią. Stwierdził w myślach po tym co widział, że jest ogromna. Czegoś takiego jeszcze nie widział. Że też zwyczajna a może niezwyczajna szkoła była taka wielgachna. Przekroczył bramę z ledwością i kierował się tam gdzie mu polecono czyli do miejsca gdzie mógłby się zapisać.

OOC:
12 Okrąg Rukongai (RUKONGAI)-> Biuro Rekrutacji (SEIREITEI/AKADEMIA)

Ostatnio edytowany przez Regis Darkness (2015-01-14 19:20:19)

Dźwięk łamanych kości który usłyszała gdy wielkolud podniósł obu mężczyzn prawie przyprawił ją o mdłości. Działanie strażnika spowodowało, że delikatny strach który odczuwała stał się silniejszy a respekt zamienił w obrzydzenie wzmocnione nie przyjemnym wyglądem strażnika. Nigdy nie będzie w stanie zrozumieć ludzi takich jak on, jego reakcja była według brązowookiej przesadzona. Postarała się jednak nie okazać ani krztyny swoich aktualnych emocji na twarzy, co za pewne nie do końca jej wyszło.  Uważała że ani pełniona funkcja ani urodzenie czy pozycja społeczna nie daje prawa do bezmyślnego krzywdzenia innych.
- Dziękuję
Powiedziała bez zbędnych dodatków, w swój głos wlewając wcale nie tak mało chłodnej uprzejmości po czym lekko się skłoniła. Następnie widząc że Regis radzi sobie o wiele lepiej z poruszaniem od Dashiego szybko podeszła do blondyna. Starała się podtrzymać tak aby nie urazić złamanych żeber. Słyszała że ciężej mu się oddycha. Miała również wrażenie że jej nie dostrzegł. Cała trójka mozolnie przekroczyła bramę, gdy tylko strażnik stracił ich z oczu mina dziewczyny zżedła w grymasie zdegutowania całą tą sytuacją. Chętnie wróciłaby się i powiedziała wielkoludowi do słuchu jednak wiedziała że nie jest na pozycji aby to zrobić, jeszcze nie. Zmartwiła się nieco stanem swoich toważyszy, zastanawiała się czy w takim stanie uda im się podołać treningowi, czy w ogóle zechcą ich przyjąć. Potrząsnęła głową odganiając czarne myśli.
- To już niedaleko
Powiedziała pocieszającym głosem do Dashiego gdy tylko znaleźli się przed akademią. Gdy przekroczyli kolejną bramę skierowali się do miejsca zapisu. Akademia wydawała jej się ogromna. Daleko jeszcze czy nie? Złapała się na własnej niecierpliwości ponieważ większy od niej mężczyzna zaczynał jej ciążyć.

Z.T ---> Biuro Rekrutacji

Ostatnio edytowany przez Hielo (2015-01-14 20:34:47)

Ulica, na której znalazła się Suzumi była dość zaludniona i hałaśliwa. Widać było, iż swego rodzaju miasteczko, jakie przypominał 12 okrąg Rukongai, całe tętniło życiem. Nie trudno zatem było zapytać kogoś o drogę. Los padł na pewnego starszego mężczyznę, o krótkich, siwych włosach, ubranego w zwyczajne, lekko pobrudzone, kolorowe kimono.
- Chcesz zostać shinigami, panienko? Słyszałem, że chętnie przyjmują dusze, które chcą wstąpić w ich szeregi. Ale to nie jest takie łatwe jak się wydaje. Z tego co słyszałem, trzeba przejść szereg testów i wykazać się umiejętnościami. To nie jest łatwe zadanie. Ale właśnie, pytałaś mnie o drogę...
Mężczyzna uniósł rękę, wskazując na ogromny mur, otaczający równie wielkie miasteczko, w którego centrum zdawał się być wysoki, biały budynek przypominający wieżę, wystający daleko poza wysokość murów.
- Jeśli podejdziesz do bramy, z pewnością trafisz na jakiegoś shinigami, który pomoże Ci się przedostać na drugą stronę. - mężczyzna uśmiechnął się i zaśmiał trochę głupkowato nie wiedząc czemu

Na około panował standardowy dla tej dzielnicy rozgardiasz, choć względnie uporządkowany to nadal dosyć chaotyczny. Tłumy ludzi, masy zajmujące się swoimi codziennymi sprawami, egzystowaniem. Pośród tłumu dorosłych, podrostków i starszych ludzi biegały brudne i obdarte dzieciaki. Widocznie miały na tyle oleju w głowie by nie kraść akurat w tym momencie.
Jednakowoż wśród tego całego tłumu uwagę Yotsuyu zwróciła mała dziewczynka stojąca oparta o ścianę jednego z budynków.
Może dla tego że mimo iż była tylko kolejnym obdartym, brudnym puszczonym samopas dzieckiem nie pasowała do tego obrazu.
Była niczym urocza mała laleczka, o dużych błękitnych oczach, długich czarnych, prostych sięgających pasa włosach.
Laleczka ubrana w proste, znoszone, połatane kimono. Z tego właśnie powodu mocno się rzucał w oczy lekko połyskujący w słońcu dzwoneczek na końcu pojedynczego warkoczyka.
Wzrok jakim lustrowała tłumy absolutnie nie pasował do tej ślicznej dziecięcej twarzyczki. Dokładnie tak samo jak nie na miejscu wydawał się być jej wyraz twarzy. Jej blade usta były prostą kreską, jednak nie dlatego że je zaciskała, oczy patrzyły ze znudzeniem, jednak im dłużej się jej przyglądało był to bardziej wzrok kogoś kto wie.
Obok niej siedział na ziemi bardzo podobny do niej chłopczyk i plótł coś z jakichś kolorowych nitek, które nie wiadomo gdzie zdobył. Dziewczynka trzymała w opuszczonej rączce początek plecionki swojego, najprawdopodobniej, brata.
Przez kilka krótkich chwil wzrok dziecka padł tylko i wyłącznie na niebiesko włosego mężczyznę w stroju shinigami.
Jednak sekundy później na powrót padł na resztę gęstej masy wypełniającej tutejsze ulice.

Dzieci jak to dzieci dalej trwały w swoich zajęciach. Wzrok czarnowłosej przesuwał się po ludziach. Jeśli zauważyła idącego w ich stronę shinigami to wykonywała świetną robotę nie dając nic po sobie poznać.
Gęsta masa ludzi, a raczej dusz, utrudniała przedostanie się na drugą stronę i raz po raz ktoś delikatnie potrącił idącego młodego mężczyznę.
Gdy przechodził obok rozmawiających, ci ściszali głosy lub zaprzestawali w rozmowie by podjąć ją ponownie gdy tylko znajdzie się kilka metrów dalej.
Na ziemi widać było pobite naczynia i powoli gnijące już resztki owoców.
Droga na drugą stronę wydawała się nienaturalnie długa, powolna, niczym wędrówka w gęstym budyniu jednak kilka, albo i kilkanaście minut później Yotsuyu udało się dotrzeć na drugą stronę i stanąć w nieco opustoszałej przecznicy.
Chłopiec siedział i nie odrywał się od swojego zajęcia. Dopiero teraz można było dostrzec misterną plecionkę złożoną z kilkunastu różnokolorowych warkoczyków. Coś jakby na sekundkę zabłysło w rączkach chłopca a potem, zgasło.
Natomiast jego siostra przewędrowała wzrokiem na młodego shinigami.
Wyraz twarzy dziewczynki jakby się zmienił, stał się bardziej surowy a jej oczy wydawały się jakby przewiercać człowieka na wylot . Nie mówiła nic, przeszywając tylko swoim przenikliwym wzrokiem.
Na krawędzi dachu nad nimi przysiadły dwa koty, jeden biały a drugi czarny. Zwierzęta przyglądały się uważnie scenie która miała, a może i nie, rozegrać się w tej alejce.