Era Bleacha

Czarnowłosa weszła do środka z pewnego rodzaju obawą, niepokojem i może dziwnym rodzajem ekscytacji. Wchodząc do pomieszczenia rozejrzała się po nim ciekawie. Nim usiadła na krześle wzięła jeszcze głęboki oddech w nadziei na uspokojenie dziwnego ściskania w żołądku. Rozmowy z ludźmi którzy z pewnych przyczyn byli od niej ważniejsi zawsze ją stresowały, nie umiała na to nic poradzić. Miała cichą nadzieję że to Dashi pierwszy odpowie na pytanie, jednak szybko się zorientowała że wcale nie ma takiego zamiaru. Odezwała się więc spokojnym cichym głosem, który fakt faktem na pierwszy rzut ucha mógł się wydawać trochę wystraszony jednak wcale taki nie był. Choć mówiła cicho starała się raczej nadać swojemu głosowi rzeczowy ton, co z kolei nie było łatwe ze względu na szaloną kolejkę dziwnych wydarzeń na jaką wsiadła dziś rano... a może to było wczoraj? Tyle się wydarzyło że właściwie to się już pogubiła. - Cóż panie kapitanie mówiąc szczerze to w kwestii doświadczenia to nie mamy go wiele, przynajmniej ja nie mam. W kwestiach umiejętności to cóż, nie wiele więcej niż to czego można się nauczyć żyjąc w rukongai. Bo właściwie to nasze szkolenie w akademii zostało skrócone, właściwie to przeszliśmy tylko przez trening walki wręcz. W sumie to w kwestii umiejętności to można powiedzieć że się szybko uczę, a to też jakaś umiejętność - Zamilkła nagle dosyć zmieszana, nikt do tej pory nie pytał jej tak w prost o jej umiejętności. Właściwie to sobie ani trochę nie przemyślała. Skarciła się w duchu, zdecydowanie nie wykazała się w tej rozmowie elokwencją. Miała ochotę zapaść się pod ziemię ze względu na to co właśnie powiedziała. W jakimś tam stopniu czuła że zmaściła sprawę. Miała nadzieję że tym razem to jej towarzysz łaskawie wybawi ją z pewnego tarapatu. No ale co ona miała odpowiedzieć na to pytanie? Gdyby mogła to prawopodobnie wstałby i walnęła kilkukrotnie, może nie jakoś mocno, w ścianę załamana własną wypowiedzią. Jednak jako że byłoby to co najmniej dziwne siedziała na krześle jakby było z żelaza i płonął pod nim ogień.

Mężczyzna westchnął. Ich prezentacja z pewnością nie stawiała ich w korzystnym świetle, to niemniej, była szczera. Nie umknęło to jego uwadze, a z racji tego, iż jest osobą ceniącą sobie szczerość, na jego twarzy pojawił się lekki, mało widoczny, aczkolwiek doskonale to potwierdzający uśmiech. Szybko jednak został zasłonięty przez splecione palce jego dłoni, na których oparł swoją głowę, na rozstawionych na blacie łokciach. Lekko pochylony, sprawiał wrażenie poważniejszego niż zazwyczaj.
- Cenię sobie waszą skromność... - przerwał ciszę, jaka zapadła po ostatniej wypowiedzi chłopaka, po czym kontynuował - Ponadto ufam kapitanowi XIII oddziału, a z rozmowy z nim dowiedziałem się, iż wywarliście na nim pewne wrażenie. Z pewnością, wasza dwójka zapowiada się całkiem przyzwoicie. Niemniej jednak, czas pokaże. Liczę na to, że nie zepsujecie opinii, jaką obecnie o was mam.
Drugi shinigami, obecny w pomieszczeniu, wymienił z kapitanem porozumiewawcze spojrzenia. Z pewnością doskonale się rozumieli skoro byli w stanie porozumieć się w ten sposób. Ten drugi skinął, a po chwili kapitan ponownie przeniósł swój wzrok na nowych rekrutów.
- W razie witamy was w szeregach szóstego oddziału.
Na chwilę zapadła cisza, a kapitan jakoby zapomniał o obecności Dashiego i Hielo w pomieszczeniu, powrócił jak gdyby nigdy nic do swojej papierkowej roboty. Dopiero po chwili, widząc kątem oka, jak rekruci nadal stoją w miejscu, podniósł ponownie swój wzrok, z opuszczonej uprzednio głowy.
- To wszystko, możecie odejść.

Przez chwilę w ów pomieszczeniu panowała cisza w czasie której chłopak obserwował kapitana tegoż oddziału co robił dyskretnie, ale tak aby wyłapać najmniejszy gest czy grymas mogący świadczyć o tym, iż raczej nie będą tu mile widziani po takiej, a nie innej prezentacji. Cóż nie przyszli tu po to by się przechwalać, jacy są och i ach w końcu to nie jest wskazane przy rekrutacji do dywizji, do której chce się dołączyć. Chociaż...może i są wśród kapitanów tacy, którzy od szczerości odnośnie posiadanych umiejętności wolą jakieś bajki, w których prezentujący się wychodzą na super mocnych. No ale nie zauważył niczego co mogłoby świadczyć o braku przychylności tegoż osobnika, który potwierdził to również swoimi słowami. Oczywiście tak w międzyczasie Hielo zdążyła okazać swoje niezadowolenie z faktu, iż w ogóle jego dłoń znalazła się na jej głowie, choć jakby nie było w ten sposób chyba ciut ją uspokoił, ale co za dużo to nie zdrowo więc, jak tylko chciała pozbyć się jego ręki sam dobrowolnie ją zabrał. Kiedy już wiedział, że rozmowa rekrutacyjna dobiegła końca stwierdził, iż nie należy dalej zawracać głowy kapitanowi który miał całą masę fascynującej papierkowej roboty. Podniósł swoje cztery litery i już chciał przynajmniej przyzwoicie pożegnać się z obecnym dowódcą czy tam też podziękować, ale coś mu nie wyszło, gdyż został bardzo bezczelnie wyciągnięty siłą z pomieszczenia. No cóż może kiedyś będzie miał okazję powiedzieć to co chciał powiedzieć dziś, ale nim do tego dojdzie zapewne minie wiele czasu.
Po opuszczeniu gabinetu obserwował jakże szczęśliwą towarzyszkę, która nawet zdążyła podskoczyć z tej radości, choć szybko wróciła do normy wtedy również usłyszał on słowa podziękowania skierowane do niego.
-Ta.
Mrukną jedynie zakładając ręce za głowę, ulżyło mu trochę, że bez jakichś większych problemów znalazł się w oddziale, do którego chciał dołączyć i nie musiał szukać sobie opcji B czy nawet C. Był zadowolony i mimo swojej gęby bez wyrazu tak zwanej marmurowej gęby to jednak w jego zachowaniu można było dostrzec ślady dobrego humoru i ogólnego zadowolenia. Kolejne słowa brązowowłosej świadczyły o tym, iż każde miało zająć się sobą, no nie miał nic przeciwko temu jednak sądził, iż lepiej by on miał na nią oko a ona w sumie na niego też bo kto wie, czy nie przyjdzie mu znów do łba nie przyjdzie jakiś genialny pomysł.
-Mówisz, że chcesz sama rozejrzeć się po barakach? W sumie nie mam nic przeciwko, ja to sobie chyba urządzę jakiś wypad…
Wyszczerzył się do dziewczyny w całkiem głupkowaty sposób, nie żeby coś knuł, ale w końcu obiecał, że zakupi dziewczynie grzebień za to ciągłe niszczenie jej fryzury. Jednak po dłuższym zastanowieniu to zakupiłby jej go nawet bez powodu bo przecież, jaka dziewczyna wytrzyma bez grzebienia! Ale mimo wszystko to wcale nie twierdził, iż przy takim małym wypadzie nie wpadnie w jakieś kłopoty, które były jego specjalnością, zwłaszcza kiedy się nudził.

Kiedy to dziewczyna chwilowo skupiła się na swoim wewnętrznym konflikcie, to on przez ową chwilę przybrał swój standardowy wyraz twarzy i niczym jak skazaniec czekał na wyrok, jaki padnie z ust niewiasty. Oczywiście liczył na to, iż będzie miał okazję, by połazić w samotności choćby dlatego by rozejrzeć się w miejscach to których dziewczyna na pewno nie pozwoliłaby mu nawet wejść. Nie minęło wiele czasu kiedy to ona w końcu raczyła dać mu wolną rękę, fakt mógłby się jej sprzeciwić, gdyby postanowiła inaczej ale czasem wolał mieć ją jako anioła stróża bo inaczej na pewno by źle skończył. Chłopak usatysfakcjonowany tym iż Hielo tym razem postanowiła sobie odpuścić niańczenie go, iście szczerze się uśmiechnął. Oczywiście nie stało za tym uśmiechem zupełnie nic tak po prostu był zadowolony, choć obecnie nie wiedział, czy bardziej cieszy się z tego, iż nie będzie go obserwować czujne oko brązowowłosej, czy też dlatego, że ma czas by zwyczajnie się poszwendać. Doskonale znał swoje umiejętności szybkiego wpadania w jakieś kłopoty, ale wiedział również że tym razem będzie musiał odpuścić sobie wszelkie głupie pomysły ze względu na własne żebra, które nadal nie były w najlepszym stanie.
-To widzimy się później.
Ruszył przed siebie kierując się w stronę bramy, by móc dostać się do Rukongai co miał zamiar zrobić od razu, by gdzieś dokonać zakupu obiecanego grzebienia. Odchodząc zamachał jeszcze do dziewczyny w sumie mając nadzieję, iż ta nie będzie się za bardzo martwić tym czy znów niebieskooki właduje się w jakieś tarapaty. Szedł spokojnym krokiem trzymając ręce za głową i wesoło pogwizdując sam nie wiedział skąd brał się jego dobry humor, ale takowe rozmyślania sobie darował, bo nie miał po co w to wnikać. Po przejściu pewnej odległości schował swój dobry nastrój, jak również opuścił ręce idąc zupełnie normalnie w końcu, po co miał sprawiać wrażenie jakiegoś idioty zacieszającego do siebie. W czasie owego spacerku po Seireitei mijał wielu shinigami, którzy byli kompletnie zajęci swoimi sprawami począwszy od przydzielonych im zadań, a skończywszy na ich jakiś nieistotnych sprzeczkach. On sam się nie przejmował czyimiś problemami, po prostu szedł przed siebie w myślach nucąc sobie całkiem wesołą melodię, tak odpuścił sobie całkowicie okazywanie tego, jak dobry ma humor, przy czym jego gęba znów stała się jakby marmurowa.

z/t ---> Gdzieś tam w Rukongai

//Nie bijcie jak coś popierdzieliłem//

Biegła za nimi, trzeba było ich dogonić, na szczęście po opuszczeniu karczmy ich dostrzegła, grupę shinigami nawet łatwo zauważyć. Gorzej było dogonić bo jest drobna, a to nie pomaga. Czuła że musi jak najszybciej nauczyć się szybkich kroków bo ją w końcu stratują. Hatsuyuki dogoniła ich dopiero przy barakach i od razu zawołała.
-Chłopaki zaczekajcie jeszcze jaAAA...-
Nie potrzebnie machała ręką i patrzyła na nich. Sandały nie były zbyt wygodne dla niej przez różnice jaką miały jej łapopodobne nogi a zwykłe nogi i wystarczyło że trafił się kamień, nie miała dość miejsca na złapanie równowago stąd krzyk. Szczęśliwie jednak nie zaryła twarzą w ziemię. Jednak poczuła że coś ją przydusiło nim siadła na ziemi. Dopiero gdy już na niej była jej umysł powoli odtworzył to co miało miejsce, leciała na Tadashiego lecz ten zrobił krok w bok i chwycił ją za pelerynę, ta się naciągnęła i stąd to duszenie, to uratowało twarz Yuki i coś jeszcze...  uniosła ręce do głowy. Tak, kaptura  nie było, a jej tygrysie uszy jak i długie, sięgające poniżej ud włosy, były wystawione dla oczu publiki. Zasłoniła uszy rękami. Przez nie mówiono na nią często potwór czy bestia w sposób który był obelgą. Powoli wstała z ziemi i odsłoniła uszy, już i tak je widzieli...
-Dziękuję że mnie złapałeś-
Zwróciła się do Iseki i uszy kotowatej położyły się, a sama sposępniała. Patrzyła na nich czekając na zarzuty, na słowa "odejdź potworze" czy coś podobnego. Bała się ich, bała się tych słów.
-Mam iść...-
Zapytała ze strachem. Nie znosiła milczenia gdy ktoś dowiadywał się ovdekrecie uszu, była z nich dumna bo były doskonałe do nasłuchiwania i tak przyjemnie się czuła drapiąc je, chciała by ktoś ją za nimi drapał...

(Dashi dzięki za pozwolenie)

Ostatnio edytowany przez Hatsuyuki (2016-02-01 15:48:18)

Tadashi po swoim wcześniejszym wywodzie milczał, jedynie odpowiadając na konieczne pytania, czuł się w tej chwili jakiś zmęczony i miał nadzieję, że natknie się na kogoś, kto przejmie od niego ewentualne zadanie odprowadzenia tej dwójki do kapitana. Słysząc pytanie Kirito zamyślił się na chwilę, po czym skierował odwrócił się i idąc tyłem patrzył na obu towarzyszy.
-Zależy, jak dla mnie najlepszym wyborem była szósta dywizja, ale dla każdego pasuje inna. Mimo to polecę wam Rokubantai.
Po odpowiedzi na pytanie odwrócił się ponownie i szedł już normalnie wtedy również zapadła cisza, w której tak lubował się brązowowłosy i bardzo się z tego cieszy, choć zupełnie nic po sobie nie pokazał. Niestety owa cisza nie trwała zbyt długo, gdyż zaraz rozległ się za nimi krzyk, Tadashi na swoje własne szczęście szybko się zorientował kto za nimi nawołuje i w dosłownie ostatniej chwili odsunął się na bok, dzięki czemu uchronił się przed stratowaniem. Nie zapomniał również o tej, która omal go nie stratowała, wyratował ją przed lądowaniem na twarzy poprzez zwykłe pochwycenie za okrywający ją płaszcz, fakt trochę ją poddusił, ale lepsze to niż rozwalony nos. To, co ujrzał kiedy to z głowy ów dziewczyny zsunął się kaptur wywołało w nim spore zdziwienie, mimo to na jego twarzy nie pojawiła się mina okazująca to. Kiedy usłyszał podziękowanie za złapanie, chwilowo zupełnie nic nie powiedział a jedynie poklepał kotowatą po głowie.
-Nie ma sprawy. Skoro są wszyscy, to możemy iść.
Spojrzał na pozostałą dwójkę i ruszył ponownie w odpowiednim kierunku, by móc odprowadzić ich do swojego kapitana, choć naprawdę wolałby się teraz tak po prostu ulotnić i poszukać Hielo. Okazja do tego by mógł zwiać przytrafiła się szybciej niż myślał, gdyż właśnie w kierunku gabinetu kapitana zmierzał jeden z oficerów. Po chwili zorientował się, iż ów osobnika mijał w chwili kiedy opuszczał oddział, ale obecny jego wygląd dosłownie go przerażał. Owy oficer wyglądał w tej chwili na bardzo radosnego i nie dość, że nucił coś, a do tego niczym podśpiewując gadał do siebie. Kiedy to owa grupka spotkała się w połowie drogi z danym oficerem, ten bardzo ucieszył się na widok jednego z nowych członków oddziału. Wyższy stopniem był bardzo ożywiony w tej chwili, przy czym Dashi był trochę przerażony owym zachowaniem. Spotkany Aruki zamienił z Isekim kilka słów, przy czym ten drugi patrząc na pedalskie zachowanie pierwszego nie miał już nawet siły, by utrzymać kamienny wyraz twarzy i wyglądał tak jakby za chwilę miał dosłownie wziąć nogi za pas i zwiać jak najdalej tylko się da. No ale nie uciekł w popłochu a jedynie zwrócił wyższemu stopniem uwagę, iż wywijając tak tyłkiem pedalsko wygląda. Po tym oficer ogarną się i zwrócił swoją uwagę na trójkę obcych, przy czym zażądał od nich tego by natychmiast się przedstawili a samego Dashiego odesłał tak jakby w cholerę zwyczajnie go przeganiając. Tadashi nawet nie miał zamiaru dłużej pozostawać w towarzystwie oficera, który był tak zachwycony, że chwilami wyglądał tak pedalsko, jak tylko było to możliwe, niebieskooki ulotnił się z tego miejsca i zwyczajnie zaczął szukać Hielo.

OOC:
CZYTAĆ DOKŁADNIE TREŚĆ POSTA

Wprowadziłem wam oficera NPC od teraz on zajmuje się wami odnośnie doprowadzenia kapitana a Dashi sobie odszedł, piszemy dalej w tym samym temacie. Od tej chwili aż do zakończenia waszej rozmowy z kapitanem odpisuję wam tylko jako MG

Zachowanie oficera wydawało jej się dziwne, coś tu było mocno nie halo i to nieco ją niepokoiło. Co gorsza Tadashi został odprawiony, a przy nim czuła się nieco bezpieczniej. Nieco bo nie potraktował jej jak ścierwa tylko temu że różni się od ludzi. Chciała by by ten został ale szpony oficera najwidoczniej wolały nie mieć świadków. O tak to był ten moment gdy jej uszy ze speszenie niemal przylegały go włosów i przemówiła cicho
-Hastuyuki. Jako  マン虎 (man tora) nie posiadam nazwiska-
To nie był pierwszy raz gdy użyła tej nazwy, nie lubiła jej. Na pierwszym miejscu bowiem stawiała cechy człowiecze, a te poznała zbyt dobrze. Ludzie niejednokrotnie okazywali się bowiem dla niej źli. Nie rozumieli jej, nie próbowali, a ona była czuła i łatwo było ją zranić słowami. Jedyne co miała zawsze i czego jej ludzie nie mogli odebrać to imię znaczące Pierwszy Śnieg. Tak, pierwszy. Tylko czym jest śnieg? Słyszała o nim ale nie potrafi sobie go wyobrazić. Ni i był bardzo ciekawy z opisów.
Jej wzrok analizował oficera. To już nie był metroseksualizm. Przynajmniej taką miała nadzieję, bo jeśli przy tym zachowaniu był hetero to współczuć samicą. Czyli Yuki mogła współczuć sobie. Przez swoje walory, żyjąc tak daleko od dworu nim trafiła do akademii, wianka już nie miała i pewnie jeszcze nie raz by ją wykorzystano, o ile ktoś oparł by się Tenko. To rzadki ale jej szpady towarzyszyły jej od czasów których nie pamięta i to właśnie przez nie lub dzięki nim ostatecznie trafiła i tutaj. Lecz czy tutaj ma szansę się nimi bronić? Przed oficerem na pewno nie. Ten może i był pedziem, przynajmniej z zachowania, jednakże znając życie jedną ręką z zawiązanymi oczami by ją pokonał...
-Tak uszy są prawdziwe, mam też tygrysi ogon i parę innych miejsc gdzie upodabniających mnie to tygrysa-
Wytłumaczyła żeby nie było nie porozumień, już się zdarzyło że ktoś chciał zdjąć opaskę z kocimi akcentami, ale ciągnięcie za uszy sprawiało jej tylko ból i było powodem dla którego wystrzega się opasek. Zastanawiało ją co "ciota" postanowi, czy będzie sprawdzał jej uszy. A co jak się mu spodobają i zacznie grzebać przy jej głowie by zrobić fryzurę która będzie mu odpowiadać do jej uszu. Straszna prespektywa