Era Bleacha

Hoffman przybył wraz ze swoim oddziałem pod mury baraków XII oddziału w poszukiwaniach swojego zanpakutou.
- Ruszamy. Mamy narobić jak najwięcej hałasu. Olać Quincych, espada nam wystarczy. Póki Amaya nie poinformuje nas o tym, że rozkazy się zmieniły, robimy nadal swoje.
Strażnik wyciągnął otwartą dłoń przed siebie, w stronę bramy.
- Hadono sanjusan. Soukatsui.
Naturalnie istniało wiele innych sposobów na dotarcie do baraków, w tym nawet zwykłe przeskoczenie murów lecz musieli ściągnąć na siebie jak największą uwagę, żeby wybić jak najwięcej shinigamich, a to akurat znacznie im w tym pomagało. W międzyczasie, kiedy bramę zżerał niebieski ogień, Hoffman przemówił do reszty oddziału.
- Hinamori, Hitsugaya, Byakuya, Rangiku. Wy zostańcie tutaj i pilnujcie wejścia. Reszta za mną.
Odwrócił się i ruszył w stronę baraków.

- Jeśli zaatakują nas od tyłu, TO dopiero będzie spowolnienie - odpowiedział Hoffman, odwracając głowę w stronę Ayame
- I to Amaya miała ściągnąć kapitanów do Tokyo. My mieliśmy jedynie udzielić tutaj wsparcia Espadzie przeciwko połowie Gotei. Hmmm... coś tam musiało się stać...
Kiedy byli już przy wejściu, Hoffman szybko zeskoczył z konia i pokierował go w stronę bramy, gdzie posłusznie ruszył. Hoffman wyważył drzwi rozcinając je mieczem na ukos, i od razu po wejściu do środka pozabijał kilku słabych shinigamich, którzy nie wiedzieli co się w ogóle dzieje, a nawet tego, kto ich uśmiercił. Po chwili pięścią zburzył stojącą tuż przed nim ścianę, wchodząc do wielkiego laboratorium, w poszukiwaniu swojego zanpakutou.

Shinigami będąc w szoku po nagłym wtargnięciu i widząc siłę buntownika na koniu zamarli w bezruchu niezdecydowani, tylko jeden z nich wyciągnął miecz i powoli zbliżał się, oblany zimnym potem, do Ayame, widocznie chcąc walczyć. Widać jednak było, że jest wystraszony. Shinigami zaszachowany przez Ayame podniósł ręce i przełknął głośno ślinę. Potem zwrócił się do tego, który chciał walczyć:
- Henshi...nie mamy z nimi szans..nie czujesz ich reiatsu? Uspokój się..chcesz żebym zginał?...
Ze ściany odpadł odłamek i potoczył się pod nogi Henshiego. Ten zamarł w pół kroku i po chwili schował miecz. Wszyscy jak na komendę zaczęli uciekać gdzie mogli, tylko shinigami z mieczem przy gardle stał zlękniony i trząsł się nie wiedząc co począć.
Nagle jakby w głowach Hoffmana, Ayame i ich ludzi z oddziału rozległ się głos, tak jakby unosił się w powietrzu a jednocześnie trafiał do ich głów. Kto znał się na Kidou ten jednak wiedział, że jest możliwe porozumieć się w ten sposób za pomocą zaklęcia.
- Witam buntownicy. Zdaje się, że jeszcze nie wiecie co się dzieje. Nie rozumiecie słowa strategia czy też nie wiecie co znaczy odwrócenie uwagi. Wasza głupota tylko mi pomagała i pomaga. Walczycie w Seiretei, w waszej kryjówce, walczycie i giniecie..ale po co? Haha, wasza ignorancja mnie rozbraja. Rozdzielenie waszych sił to dopiero początek, czas na finał. Hoffmanie Miyamoto, przyszedłeś tu po swój Zanpakutou czyż nie? Haha, jesteś żałośnie przewidywalnym osiłkiem. A, byłbym zapomniał , jesteście tu sami tak? W takim razie możecie od razu złożyć broń i podkulić ogony kundle.