Era Bleacha

Chłopak widząc mknący w jego stronę łańcuch, rzucony przez Iscara był wyraźnie zdziwiony tym ruchem. Przez chwilę nie wiedział co miał zrobić, nie ruszając się z miejsca, lecz w końcu przemógł się i wykonał unik. Łańcuch otarł się o rękaw jego stroju, zatem o mały włos nie został ranny. Rzucając się za swoim prawym ramieniem, przetoczył się po ziemi po linii barków, szybko wracając na nogi. Kiedy już to zrobił, korzystając z chwili nie dyspozycyjności broni, której przed chwilą użył Iscar, ruszył do ataku. Kiedy był już wystarczająco blisko, lekko podskoczył i zamachnął się od góry, tnąc prostopadle do podłoża, jakby chciał przeciąć shinigamiego na pół.
- Nie możecie nas wreszcie zostawić w spokoju!?
W oddali, w stronę, z której przybył Iscar, słychać było nieco głośniej niż poprzednio szczęk ostrzy ścierających się ze sobą, jęków i przekleństw ze strony walczących. Walka była równie zażarta, co pomiędzy Akiro, a Iscarem.

Amaya Ochiyo wciąż była oficjalnie dowódcą buntowników. I ile czasu by nie minęło, wrażenie miała to samo - że pełni jedynie funkcje reprezentacyjne. Choć ucieka od obowiązków, to i tak zawsze jest ich niewiele. Choć w teorii ma władzę wydawać rozkazy, to i tak nie budzi odpowiedniego respektu. Ale czemu się dziwić, gdy nigdy nie starała się o respekt, a jedynie o sympatię. I tego niekiedy nie udawało jej się osiągnąć, ale cóż. Nie była osobą, która mogłaby się tym przejmować. Nie była osobą, która mogłaby przejmować się czymkolwiek. Na przykład głupimi komentarzami odnośnie związku jej i Hao. Z tej decyzji akurat była dumna, to jedna, jakże duża rzecz, którą jako dowódca załatwiła sama, bez chociażby akceptacji od osób, które na prawdę się u Buntowników liczyły. Nieoficjalny sojusz z Espadą, choć nie zawierany twarzą w twarz z Zero, zostanie niezachwiany, Amaya to wiedziała.
Ale. pomijając już zamyślenie Amayi dotyczące jej jakże ważnej i jakże mało istotnej pozycji w hierarchii tego porąbanego świata, wyszła na spacer. Tak po prostu, uciekając przed kolejną stertą papierów czy przed osobą, która chciała zdać raport z misji, o której sama Ochiyo wiedziała niewiele. Bo nie przeczytała wcześniej odpowiedniego papierka. W każdym razie, padło na park. Akurat na ten park, bez jakiejś specjalnej przyczyny, nie żeby był specjalnie piękny czy specjalnie pożądany jako miejsce dobre na spacer. Był jej po prostu po drodze, kiedy ruszyła przed siebie.

-Kurrrrrwa... - zaklęła głośno Amaya potykając się o... własne nogi? Okej, po prostu była ofiarą losu, czas się z tym pogodzić. Nic nadzwyczajnego. Z ptaka, który zdrowo rąbnął w drzewo pewnie nawet by się śmiała, nie popsułby on jej nastroju tak bardzo jak coś spadającego z nieba. Na przykład pierdolona strzała. A za pierdoloną strzałą musi stać pierdolony quincy, a ci doprowadzają Amayę do białej gorączki. Powtórzyła, nieco głośniej i z większym akcentem na R poprzednie przekleństwo. Jeszcze zasrańca nie widziała, a już dostawała drgawek wściekłości. Co tam ból, potrzeba zrobienia komuś konkretnemu krzywdy znacznie ten ból przewyższała.
Odniosła wrażenie, że powinna podnieść się z trawy, nie wyjmując sobie tej strzały z pleców. Bo to wywołuje krwotok. A później poszukać wzrokiem tego pomiotu szatana. Nie można odmówić mu tego, że przywalił jej porządnie, więc może się nawet okazać, że to ktoś znajomy, quincy z okolicy kojarzyła, bo co silniejsi widnieli wysoko na jej liście osób, które skrzywdziłaby z przyjemnością. A byle pizdryk nie przywaliłby jej tak mocno do ziemi. Może spadła jej trochę kondycja, ale już nie przesadzajmy, zupełnych frajerów nie wybiera się jednak na dowódców, bo byle pierdoła mogłaby zechcieć podważać autorytet. Amaya nie lubiła babrać się z pierdołami.
Gdzie on jest? Jak go dopaść? Oczywiście, pierwsze spojrzenie pomknęło w górę, bo stamtąd strzała przybyła.