Era Bleacha

Hoffman wychodząc z założenia, aby jeśli już mówić coś co mogło by się nie spodobać jego dowódczyni, lepiej nie mówić tego wcale, właśnie tak robił. Słuchając Nassanaela w jego wnętrzu coraz bardziej się gotowało. Zdało mu się nawet myśleć o tym, iż skrytobójca specjalnie chce go wytrącić z równowagi, choć sam w to wątpił. Równie mocno się oburzył i rozczarował słysząc poparcie Chinatsy dla pospolitej kradzieży co zupełnie odpychało chłopaka, z początku wątpiącego w ogóle w to, co usłyszał z jej ust. Obawiając się, że wraz z otwarciem swoich ust wybuchnie gniewem, postanowił stać w miejscu jak kołek, co mogło nie być dla pozostałej dwójki niczym u niego dziwnym, przysłuchując się tym samym dalszej rozmowie jego przywódczyni ze skrytobójcą.

Nass spojrzał za okno...Nie lubił jesieni, sprawiała, że robił się smutny. Bo przecież życie umierał za zaczynało się wszechobecne zimno.
- Ja nie lubię jesieni bo...jest smutna.
Upił znowu piwa i zaśmiał się bo wiedział co za chwilę powie Hoffman. Pewnie znowu jakaś grzeczna gadka...

- Jesień wcale nie musi być smutna Nass - Chinatsa zwróciła się do skrytobójcy i posłała mu lekki uśmiech. - Wyobraź sobie, że liście to kartki papieru a deszcz, to tusz. Takim sposobem przyroda spisuje swoją historię, tylko my nie umiemy jej odczytać. Lubisz pisać więc tak kojarz sobie jesień, kiedy znowu pomyślisz, że jest smutna - dodała wskazując skinieniem głowy na plik kartek wystających z szufladek biurka.
Chinatsa zauważyła wzrok Hoffmana skierowany w jej stronę i również na niego popatrzyła, prosto w oczy buntownika. Chwilę mu się tak przyglądała zwykłym, nic nie mówiącym, hardym wzrokiem. Dopiero po jakimś czasie zmarszczyła lekko brwi.
Nawet nie odpowiedział na moje pytanie. Jak bardzo mam być twarda, silna i zdecydowana w swoich działaniach, żeby w końcu poczuł w stosunku do mnie respekt. Nie taki jaki ma teraz przez to, że jestem jego dowódcą, przywódczynią czy cholera wie kim jeszcze.
Szkoda Hoffman, żeś taki małomówny i zbyt dumny.
Patrząc jeszcze chwilę na chłopaka poczuła, jak po raz pierwszy od bardzo, bardzo dawna wstępuję w nią złość. Kiedyś pewnie by się rozpłakała, kiedyś pewnie by krzyknęła wygarniając mu wszystko co jej leży na sercu. Ale to było kiedyś. Gniew, który w sobie nosiła nie był mimo wszystko tylko i wyłącznie winą Hoffmana, ale całej sytuacji, wszystkiego co się działo odkąd pojawiła się w Kinkakuji. Patariko, który podziewał się Bóg jeden wie gdzie, wahania nastroju Nassa, zmiana zachowania w Hoffmanie a nawet postawienie w niewygodnej sytuacji Pana Hao, kiedy ją odprowadzał, oddział Hoffmana, który wyraźnie jej nie trawił, Shiroi, jej ukochany i najlepszy puszysty przyjaciel, który pewnego dnia po prostu zamknął oczy by już ich więcej nie otworzyć... to wszystko sprawiało, że radość i śmiech, którym się tak chełpiła wcześniej, zaczynały stawać się dawno odrzuconą maską. Sama już nie wiedziała, kiedy wmówiła sobie że wszystko da się ułożyć, poskładać. Teraz wiedziała, że to nie jest osiągalne. Nie tutaj i nie tak.
Chinatsa w końcu odwróciła wzrok patrząc przez okno.
Nie jestem osobą, która jest w stanie sprowadzić tu jakiś porządek i spokój. Powrót nie był chyba najlepszym wyjściem, trzeba było się zaszyć i siedzieć, dopóki nie byłabym w stanie walczyć przeciwko pełnej mocy Hoffmana, Nassa i innych. Ale czyż nie takie myśli mieli ci, którzy porzucając innych obrócili się w końcu przeciwko własnym przyjaciołom?
Dziewczyna zacisnęła lekko pięść.
Mam już dosyć, ja też potrzebuję czasem rozmowy. Myślałam, że mogę każdemu pomóc, każdego zrozumieć, ale widocznie byłam po prostu za bardzo zapatrzona w swoje ego. Kompleks Boga, który myśli, że może wszystko naprawić jednym słowem.
Chinatsa zeskoczyła z parapetu i nie zaszczycając żadnego z towarzyszy wzrokiem skierowała się ku drzwiom.
Jestem już po prostu zmęczona tą całą chęcią naprawiania świata, który i tak będzie dalej gnił. Zmęczona tym co widzę i własnymi myślami.
Kładąc rękę na klamce i otwierając drzwi, przekręciła lekko głowę, ale tak, by ani Hoffman, ani Nass nie widzieli jej twarzy.
- Już wszystko zrozumiałam. - powiedziała cichym, spokojnym głosem próbując zachować się dorosło, tak jak sobie postanowiła, choć najchętniej kopnęła by w drzwi i rzucała przekleństwami na prawo i lewo. - Myliłam się. Nie ma sensu nawet zaczynać tej rozmowy, o której mówiłam wcześniej, a dokładniej rzecz ujmując, nie chciałabym nawet jej słyszeć. Jestem już tym wszystkim zmęczona, nie mogę skupiać się tylko na innych osobach, czas pomyśleć też o sobie - głos jej się lekko załamał, jednak przełknęła ślinę i ucieszyła się, czując że nagły ucisk w gardle znikł tak szybko, jak się pojawił. - Wiesz czego żałuję najbardziej Hoffman? - dodała unosząc lekko głowę i spoglądając wreszcie na buntownika szklanym wzrokiem - Tego, że mnie znalazłeś i pozwoliłeś mi żyć.
Chinatsa nie mówiąc już nic otworzyła drzwi i wyszła zamykając je za sobą, przygryzając wargę by nie rozpłakać się, przez swoje słowa. Mogła zranić i Nassa i Hoffmana, szczególnie Hoffmana, ale musiała to powiedzieć. Ruszyła pustym i cichym korytarzem kierując się w stronę schodów.
Na razie chciała po prostu sobie stąd pójść, odejść od tej chmurnej i ciężkiej atmosfery, która przygniatała ją prawie do ziemi.
Przypominając sobie o pewnym skarbie, który mógł pomóc jej w zniknięciu, wyszła z kryjówki buntowników i wyciągając kamień, przeniosła się prosto do jedynego miejsca, w którym wiedziała, że będzie mogła być sama a Hoffman, na pewno za nią nie podąży. Kryształowy Pałac.

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2013-10-01 22:31:37)

Hoffman stojąc w miejscu, nadal opierając się o ścianę, odprowadzając Chinatsę wzrokiem w stronę drzwi, czyli de facto w swoją własną stronę, gdyż przy ów drzwiach stał, nieco zdziwił się jej reakcją, a różne myśli zaczęły mu chodzić po głowie, zastanawiając się, co zrobi jego przywódczyni. Wiedział jedynie, aby spodziewać się po niej nieoczekiwanego, czyli jak zwykle. Kiedy stojąc w drzwiach, zaczęła mówić, Hoffman nadal stał uważnie, nadal opierając się o ścianę i wysłuchał ją uważnie do końca. Kiedy już odeszła, Hoffman uznał, że co najmniej niestosownym było by ją gonić. W związku z tym, opierając się nadal o ścianę, włożył ręce w szerokie rękawy i zaplótł je na piersiach, uśmiechając się przy tym ciepło, do samego siebie.
Heh... poważnie. Nie mam zielonego pojęcia o co jej chodzi, ale widać, że wydoroślała...
Chłopak na prawdę nie wiedział o co chodzi Chinatsie. Głowiąc się nad tym przez chwilę, doszedł do wniosku, iż najzwyczajniej w świecie tego nie skuma, przynajmniej nie na chwilę obecną. Jednak nie było to niczym u niego dziwnym. Hoffman w końcu nigdy nie był specjalnie kumatym chłopakiem. Jednak wiedział doskonale, że cokolwiek właśnie zaszło, jest źle. Wiedział, że jego postępowanie nie było właściwe i już zaczął myśleć nad tym, jak to naprawić. W związku z tym, skoro dziewczyna opóściła już pokój skrytobójcy, Hoffmana nic już w nim nie trzymało. Odbijając się plecami od ściany, po chwili wyjął ręce z rękawów i podrapał się zakłopotany po potylicy, a jego uśmieszek nadal nie znikał z jego twarzy.
- Ale się porobiło... - Zaczął mówić do siebie - O co w tym wszystkim chodzi? Hm... dziwny mamy dzisiaj dzień. Cóż, mniejsza. Chyba nigdy nie zrozumiem kobiet.
- W każdym bądź razie... - odezwał się już bardziej do Nassanaela - Skoro Chinatsa sobie poszła, to i ja już będę się... - przerwał w półsłowie, słysząc po chwili psychopatyczny śmiech Nassanaela
A temu co? Już zupełnie szajba mu odbiła? Tak coś myślałem, że on nie należy do tych normalnych... Może to piwo jest jakieś lewe? Mniejsza. Nic czym powinienem się przejmować.
Nie przejmując się w najmniejszym stopniu tym, co zaraz zajdzie, chłopak odwracając się, uniósł swoją prawą rękę do góry, na znak pożegnania.
- Nie wiem czy mnie słuchasz czy nie, ale ja już spadam. Do następnego - odpowiedział wesołym głosem, po czym wyszedł z pokoju skrytobójcy