Era Bleacha

Amaya przyprowadziła swojego podopiecznego nad jezioro. Nie raz, ukrywając się tu przed obowiązkami buntowniczki, siedziała na drzewach przypatrując się zwierzętom wychodzącym, by napić się z jeziora. Często denerwowało ją, że są wyjątkowo płochliwe, i przy każdym jej najdrobniejszym nawet ruchu usłyszą szum i umkną. Dlatego stwierdziła też, że jest to doskonałe miejsce na trening skrytobójcy, a raczej misję wstępną. Aż sama była z siebie dumna za ten pomysł.
-Mam nadzieję, że nie jesteś z tych, co są przeciwko zabijaniu zwierząt? - zapytała zapobiegawczo.

-Wskakuj na drzewo. - nakazała mu, a i sama zastosowała się do swojego rozkazu siadając na gałęzi. Gdy już oboje się na niej znajdowali, przystąpiła do wydawania mu instrukcji.
-Sama nazwa "skrytobójca" wskazuje na to, co jest naszym zadaniem. Dzisiaj, żeby zostać pełnoprawnym skrytobójcą musisz dopaść jakieś zwierzę - ale uwaga - tu podniosła ostrzegawczo palec. - Nie wolno ci korzystać z żadnych umiejętności shinigami: żadnego shunpo, czy kidou. Tylko ty i twoje zanpakutou w formie podstawowej, ewentualnie nóż jeśli posiadasz. Nie jest to wbrew pozorom łatwe, bo zwierzęta łatwo się płoszą, a jak już jakieś cię usłyszy, to już go nie dogonisz, ale o to właśnie chodzi.
Amaya spojrzała przez gałęzie na jeziorko.
-Pierwszym etapem jest siedzenie cicho przez tak długi czas, aż coś wyjdzie. - położyła palec na ustach. Ona sama już była na tyle wyszkolona, że gdy chciała, to nikt nie był w stanie jej usłyszeć. Tak więc, przełączyła się w stan "chcenia".

Po długiej przerwie od słów, po dobrych kilku, kilkunastu, a może nawet kilkudziesięciu minutach, kto to wie, słuchania jedynie tych dźwięków, które wydaje natura, nie zakłóconych niczym, co pochodzi od człowieka, spomiędzy drzew zaczęły wyłaniać się zwierzęta. Jako pierwsza do jeziora zbliżyła się młoda sarenka. Amaya otworzyła wcześniej zamknięte oczy pod wpływem tego, że usłyszała jakieś inne dźwięki oprócz tych pojawiających się w ostatnim czasie. Mimo, że panowała głęboka noc, to światło księżyca odbijało się od tafli wody tworząc jasną poświatę pozwalającą widzieć niemal wszystko. I tak, zaczęła przyglądać się akcji.

Amaya nie mogła udzielić mu rad głosem, bo obydwoje dobrze wiedzieli, że może to skutkować fiaskiem misji i ponownym czekaniem na potencjalną ofiarę. Skinęła więc tylko głową w stronę bezbronnej sarenki dając Enquilowi znak, żeby ruszył zadek i zaczął wykonywać swoje zadanie. Dowódczyni nie miała zamiaru siedzieć tutaj całą noc, więc dobrze by było, gdyby wykorzystał tę szansę.

Amaya obserwowała ze swojej pozycji wszystko, każdy ruch nie tylko swojego podopiecznego, ale też zwierzęcia, do którego dążył. Sarenka jak na razie nie spłoszyła się, jednak wyglądała na trochę zaniepokojoną. Ciągle rozglądała się dokoła. Nie raz jej wzrok padał na miejsce, w którym stał Enquil, ale widocznie przez ciemność i odległość nie zauważyła go. Powinien być jeszcze bardziej ostrożny, bo jak podejdzie bliżej, to zwierzę na pewno go usłyszy.
Zdenerwowanie może być w tej sytuacji zarówno sprzymierzeńcem, jak też najgorszym wrogiem. Może pomóc wykonywać bardziej precyzyjne ruchy, lub uderzyć do głowy na tyle, że przestaną one być ostrożne, a już na pewno ciche. Zależy tylko, jak Enquil je wykorzysta.

Enquil był jeszcze zbyt daleko, żeby móc wyskoczyć, a zwierzę niepokoiło się coraz bardziej, podobnie jak Amaya. Sarenka raz po razie rozglądała się, jednak widocznie buntownik poruszał się wystarczająco cicho, aby nie naruszyć wewnętrznego spokoju zwierząt w lesie, bo do rzeczonej sarenki dołączyła zaraz druga. Uspokoiło to trochę pierwszą, i tak spokojnie zabrały się za picie z jeziora. Przed Enquilem pojawiło się teraz jednak najtrudniejsze zadanie: chłopak zbliżał się do linii lasu, za którą znajdowała się otwarta przestrzeń. Nie mógł tam tak po prostu wyjść: zwierzęta od razu by go zauważyły i zwiały. Musiał wpaść na jakiś pomysł.

Zwierzęta nic nie usłyszały. Może to właśnie dlatego, że teraz sarenki były dwie, i słyszały siebie nawzajem, co zagłuszało im inne subtelne dźwięki, a może dlatego, że Enquil był wyjątkowo cicho. To zależy od interpretacji. W każdym razie, ile można pić? Sarenki chyba już zaspokoiły swoje pragnienie i odwróciły się, wracając do lasu. Przechodziły obok krzaków, w których krył się chłopak, i już niemal go minęły... gdy jedna wyczuła nosem smakołyk i węsząc zbliżyła się na wyjątkowo niewielką odległość, aby skosztować owoców.
Nawet Amaya się ożywiła przyglądając się tej sytuacji. Wygląda na to, że powoli zbliżają się do końca zadania...