Era Bleacha

W końcu musiało się to stać. Gdy sarna, beztrosko węsząc przy ziemi już niemal miała łeb w krzakach -  usłyszała jakiś szelest, i w ułamku sekundy zerwała się do biegu. Jedyną szansą Enquila było wyskoczyć za nią, miał bardzo krótką chwilę na reakcję, zanim zwierze wykona pierwszy sus i zniknie w głębi lasu. Amaya miała nadzieję, że chłopak zdąży z ruchem, bo chciało jej się już spać, i drugiej szansy by mu na pewno dziś już nie dała.

Amaya Ochiyo napisała:

Chłopakowi udało się chwycić zwierzę za nogę, a jego plan dotyczący szybkiego działania się powiódł. Udało mu się wykorzystać ten ułamek sekundy dany mu na reakcję. Zwierze ugodzone nożem rzucało się jeszcze chwilę w spazmach zupełnie bezsilne, po czym padło martwe na ziemię tworząc na niej kałużę świeżej krwi.
Amaya zeskoczyła z drzewa klaszcząc w dłonie.
-Brawo, zadanie wykonane! - uśmiechnęła się pogodnie. - Chociaż trochę ci z tym zeszło.
Wyprostowała się, aż coś strzyknęło jej w plecach. Była trochę odrętwiała przez siedzenie w bezruchu przez tyle czasu, ale przynajmniej nie przeszkodziła podopiecznemu w działaniu niechcianymi dźwiękami.
-Będziesz musiał popracować nad czasem, ale damy radę. Pomogę ci w treningach.
Odwróciła się i już miała odejść, gdy przypomniała sobie o czymś.
-A... i myślę, że zasłużyłeś. - podarowała mu małe pudełeczko, w którym znajdowała się przepaska na ramię dla skrytobójcy. - Ja spadam, idę spać. Twoje kolejne zadanie... to trafienie stąd w jakiś sposób do kryjówki. Mam nadzieję, że kojarzysz okolicę. - puściła mu oczko, po czym zniknęła za pomocą shunpo i w lesie znów zaległa głucha cisza..

Chinatsa i Patariko po chwilowym spacerze doszli nad jezioro. Tafla wody była lekko mącona przez wiatr co tylko dodawało jej uroku. Gdzieś dalej od nich łania nachylała się by ukoić trochę swoje pragnienie. Widząc ją Chinatsa pisnęła cicho i wskazała w jej kierunku.
- Jaka słodka! - odwracając się do Patariko poczuła jak zdenerwowanie ją opuszcza. To miejsce musiało tak na nią działać. Było naprawdę pięknie. Podeszła do jeziora i popatrzyła na swoje odbicie. - To miejsce jest śliczne! A co do twoich włosów, to muszą super wyglądać. Uwielbiam biały kolor.

Chinatsa uśmiechnęła się na słowa Patariko.
No tak, skoro nosi maskę, to nie tylko dlatego, że tak mu się podoba. Może kiedyś uda mi się zobaczyć te cudowne, białe włosy? Było by bardzo fajnie... No i nazwisko! Też jestem bardzo ciekawa, ale znamy się chwilę, więc to logiczne, że nie mówimy sobie wszystkiego. Mam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółmi!
- Rozumiem - kiwnęła głową a uśmiech wciąż nie schodził z jej twarzy.
- Nie... nie trzeba... - próbowała odmówić, jedak w tym momencie poczuła jak cicho zaburczało jej w brzuchu.
No tak, na śniadanie jadłam marchewkę... bardzo pożywne...
- Jeżeli by to nie był kłopot... Alkohol też bardzo lubię... Oczywiście nie w dużych ilościach! - poprawiła się od razu dziewczyna nie chcąc, by Patariko pomyślał o niej coś dziwnego. - Ale nie chciałabym się narzucać...

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2012-11-08 22:13:57)

Na tą jedną chwilę kiedy pojawił się Mori z prowiantem dziewczyna pomachała mu wesoło zanim na powrót znikł.
Na widok kanapek oczy zabłysły wesołym blaskiem.
Wreszcie coś sytego! Chociaż ciekawa jestem co tam zrobił Hoffi...
Biorąc do ręki kieliszek wina również na chwilę go uniosła.
- Za naszą znajomość - powtórzyła Chinatsa i upiła łyk. Mimo iż nie przepadała za winem, musiała przyznać, że to było wyśmienite. Oblizując z zadowoleniem wargi spoglądnęła na Patariko. Przez tą chwilę gdy odsunął lekko kominiarkę zdążyła zauważyć kilka blizn na brodzie chłopaka.
Jak dużo musiał przejść ten chłopak?
Już otwierała usta by o to zapytać, jednak uznała, że mogło by to być niegrzeczne jak na początek ich znajomości. Zasmuciła się zastanawiając się na tym wszystkim.
Chciałabym zobaczyć jak się uśmiecha...
Potrząsnęła lekko głową by pozbyć się smutnych myśli i wzięła do rąk jedną z kanapek. Odgryzając kawałek zamruczała z zadowoleniem.
- Skoro tak tu razem siedzimy, mam prośbę. Mów mi po imieniu. Jak przyjaciele - posłała mu swój najbardziej radosny uśmiech.
Może to było trochę nieodpowiednie, ale mam wielką nadzieję, że zostaniemy przyjaciółmi. Mimo iż jest bardzo miły i wesoły, wydaje mi się, że gdzieś tam głęboko w sercu cierpi.
- Opowiedz mi coś o sobie - poprosiła

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2012-11-09 00:12:19)

Wyczuwając w głosie Patariko smutek, Chinatsa skraciła siebie samą w myślach za to, że jest taka ciekawska.
Nie powinnam pytać... To jego osobista sprawa...
Chciała uścisnąć jego dłoń, już wyciągała nawet rękę, jednak doszła do wniosku, że nie powinna teraz tego robić. Zamiast tego posłała mu smutny uśmiech. Dłoń zacisnęła się natomiast mocniej na kieliszku. Wypijając powoli zastanawiała się co ma o sobie powiedzieć. Z życia nie pamiętała wiele.
- Jeżeli chodzi o życie, nie pamiętam wiele. Tutaj jestem od niedawna. Myślałam, że będzie spokojnie, ale doszło trochę... ciekawych sytuacji... - nie wiedziała, czy powinna mówić mu o tym, że jest potomkinią Miyamoto i stoi na czele buntowników jako przywódca. Przynajmniej według Hoffmana... - Teraz kiedy już tu jestem, szukam jednej rzeczy, którą pamiętam z życia. A raczej osoby. Mam nikłe wspomnienie, ale coraz więcej sobie przypominam i mam nadzieję kiedyś go znaleźć.
Czując, że trochę się rozgadała, wypiła kolejny łyk wina i popatrzyła na tafle jeziora.
To okropne, że jego rodzina została zamordowana. Ale nie powiedział nic o rodzicach... Może to zbyt bolesne?
- Musiało ci być wtedy ciężko, prawda? - zapytała cicho podciągając kolana pod brodę.

- W takim razie, dziękuję - Chinatsa pochyliła głowę w podziękowaniu. Kiedy jednak chłopak zadał pytanie odnośnie Hoffmana, poczuła się trochę niepewnie. Z jednej strony chciała mu powiedzieć, z drugiej... sama nie wiedziała co ją wstrzymuje.
- Hoffman... był pierwszą osobą, którą spotkałam. No i to on wprowadził mnie do buntowników... Poza tym... - dziewczyna wzięła głębszy wdech. Trudno, nie chce miec przed nim tajemnic - Słyszałeś tą historię o potomkach Miyamoto z pierwszej linii i o dowódcy buntowników, który ma ich poprowadzić do walki? Hoffman sądzi że to ja, ma swoje powody żeby tak myśleć... - mówiąc to potarła nieświadomie ramię. - Dla mnie to dziwne, popatrz na mnie - uśmiechnęła się rozkładając dłonie. - Wyglądam na kogoś, kto potrafi się bić a już tym bardziej poprowadzić kogoś do bitwy?
Dziewczyna patrząc na jego sztuczny uśmiech podniosła się i przybliżyła swoją twarz do jego, mrużąc oczy.
- Kłamca. Twój uśmiech kłamie. Skoro jesteś smutny, dlaczego tego nie okażesz?

- Nie pamiętam swojego życia tak dokładnie, więc trudno mi powiedzieć cokolwiek o byciu potomkiem Miyamoto. Nie wiem czy honor Hoffmana polega na atakowaniu wszystkich, ale wiem, że dla przyjaciół poświęcił by i życie.
Chinatsa zerknęła w bok słysząc jakiś mały hałas, okazało się jednak, że to kolejny zając, tym razem biały jak śnieg. Słysząc słowa Patariko dziewczyna zarumieniła się i odwróciła wzrok.
- Nigdy nie zastanawiałam się nad swoim wyglądem... myślę... myślę, że ty też jesteś przystojnym chłopakiem - mruczała cicho pod nosem, jednak kiedy Patariko oparł swoje czoło o jej, poczuła coś niby płomień obejmujący jej ciało od środka.
- Czasami... - szepnęła cicho zamykając oczy - Czasami lepiej jest się wypłakać, nawet, jeżeli ktoś wprawia nas w dobry humor... Jeżeli nie będziesz okazywać emocji, to niedługo zapomnisz nawet, co to znaczy czuć.