Era Bleacha

Mimo powolnego ataku, Stenzo udało się przeciąć buntownika. Rana była głęboka i mocno krwawiła. Lecz chwilę potem zniknął, pozostawiając po sobie kłębek swoich fioletowych włosów i po chwili pojawił się za Arrancarem chcąc przejść do kontrataku.
- To samo mogę powiedzieć o tobie...
Zaatakował kataną w swojej prawej ręce chcąc przeciąć tłów przeciwnika na ukos. Wraz z cięciem, niezależnie od rezultatu, wypłynął strumień reiatsu, dla wzmocnienia efektu ataku.

Statystyki:
Reiatsu: 19050-250+200-50=18950
Siła: 90
Wytrzymałość: 90
Szybkość: 126-1=125
Zręczność: 116
Szybkość utsusemi: 282
Siła ataku reiatsu: 100

Po dłuższej wędrówce Chinatsa dotarła do zniszczonego ogrodu. Gdyby miała zgadywać powiedziałaby, że miejsce ma wiele lat i od dawna nikt już o niego nie dba. Kiedyś musiało być tu dużo kwiatów, ale teraz trawnik porastały chwasty a ruiny dawnych budynków sterczały smutno znad krzaków. Chinatsa ostrożnie wspięła się na jeden z nich, schody były niemal całkiem zawalone, ale gdzie nie gdzie pozostał skrawek betonu tak, by mogła swobodnie dostać się na górę. Kiedy już dotarła na szczyt oparła się plecami o większy kawałek ściany tak, że jej sylwetka pozostała w cieniu. Chwilę cieszyła się chłodem który przenikał jej plecy jednak zanim zdążyła wziąć głębszy oddech usłyszała tętent kopyt. Momentalnie znieruchomiała chociaż wiedziała, że pozostaje w ukryciu. Dopiero co skończyła jedną "zabawę" i nie była w nastroju do kolejnej. Szczerze mówiąc, wolała posiedzieć w spokoju, jednak wrodzona ciekawość jak i dziwne uczucie znajomości odgłosu kopyt sprawiło, że wychyliła lekko głowę by popatrzeć z góry na tajemniczego jeźdźca.
- O cholera... - zaklęła cicho rozpoznając konia.
Nie, musi mi się tylko zdawać... Może to nie jest JEGO koń...
Jednak jej wątpliwości rozwiały się w momencie kiedy jeździec ściągnął kaptur a później maskę. Niewątpliwie był to Hoffman.
Serce Chinatsy drgnęło kiedy patrzyła jak chłopak pochyla się nad ziemią i mruczy coś do siebie. Dziewczyna znajdowała się w ruinach niewielkiego domu po lewej stronie chłopaka dlatego nawet jeżeli popatrzył by przed siebie, nie zauważyłby jej.
Przez chwilę walczyła sama ze sobą. Poczekać i zobaczyć co zrobi, zignorować go, lub nie pozwolić mu odejść bez słowa wyjaśnień. Przecież tego chciała, prawda?
w końcu przesuwając się cicho obok ściany wyszła z ukrycia mając teraz między sobą dwa kawałki zniszczonego muru. Miejsce w którym stała było całkiem szerokie, tak, że mogłaby rozłożyć ramiona a i tak nie sięgnęła by ruin ścian. Stała tak chwilę i patrzyła na Hoffmana a silny wiatr rozwiewał jej włosy jak i również ubranie. Miecz podarowany od Patariko spoczywał na plecach a katana przyczepiona do pasa odbijała jasne światło dnia.
Chinatsa wzięła kilka głębszych oddechów i przywołując najbardziej zimne i ostre spojrzenie otworzyła usta.
- Hoffman Miyamoto.
Jej głos nawet nie zadrżał, był równie zimny jak spojrzenie. Dłonie luźno opadały wzdłuż ciała. Na szczęście rana na lewej dłoni już nie krwawiła, jednak wciąż jej wnętrze i palce umazane były we krwi, której Chinatsa nie zdążyła jeszcze zmyć.

Chinatsa starała się utrzymać maksymalnie obojętną minę kiedy spojrzenie Hoffmana skrzyżowało się z jej własnym. Na jego westchnienie zmrużyła niebezpiecznie oczy. Położyła zranioną dłoń na kawałku ściany po jej prawej stronie i zmierzyła chłopaka poważnym wzrokiem od stóp do głowy. Nie umiała powiedzieć w jakim stanie się znajduje ponieważ widziała tylko jego twarz, resztę skrywało ubranie.
- Rzeczywiście... - mruknęła odwracając na chwilę wzrok w kierunku pozostałych ruin. Minęło kilka sekund zanim ponownie skierowała na niego swój wzork. Zręcznym ruchem zeskoczyła na ziemię i otrzepując ubranie z pyłu zrobiła krok w kierunku Hoffmana jednak zatrzymała się nagle jakby nieświadoma wcześniejszego ruchu. Dzieliło ich kilka metrów i dopiero stojąc tak blisko chłopaka Chinatsa zorientowała się, że jej ubranie jak i ciało jest poplamione krwią. Momentalnie przed oczami stanęła jej tamta dziewczyna więc szybko rozglądnęła się dookoła myśląc, że skoro jest tu Hoffman, to i ona może też gdzieś jest.
Przecież wtedy tylko uciekła, prawda?
Zwracając po raz kolejny swoją uwagę na Hoffmana położyła jedną rękę na biodrze a drugą włożyła do kieszeni.
- Niezbyt elegancko wyglądam, ale to wina twojej przyjaciółki... - mruknęła wyciągając z kieszeni jakby na potwierdzenie swoich słów czepek, który jej zabrała i machnęła nim w stronę chłopaka chowając go po chwili ponownie do kieszeni.
- Tak bardzo przeszkadza ci moja obecność? - warknęła na jego ostatnie słowa - Kiedyś ci to nie przeszkadzało, sam latałeś za mną jak pies za kotem, teraz to ja latam za tobą jak jakiś głupi szczeniak. Masz w ogóle jeszcze jakiś kontakt z Ayame, z Amaya? Obchodzi cie w ogóle co u nich? Nie sądzę... - prychnęła kopiąc leżący pod jej stopami kamyk - Ciebie już nic nie obchodzi.

- Tss... - syknęła Chinatsa widząc jak chłopak odwraca się do niej plecami, zupełnie tak, jakby ją olał. No cóż, w sumie nie było większej różnicy bo i tak JUŻ to zrobił, teraz tylko to dobitnie pokazał i właśnie to sprawiło, że znowu poczuła tą gwałtowną wściekłość gdzieś wewnątrz serca. Jeszcze chwila i zupełnie przestanie być tą dawną, uśmiechniętą dziewczynką, którą Hoffman przywiózł do Kinkaku-ji.
Kiedy to było?
- Chyba ci na niej nie zależało skoro mówisz to z taką łatwością. - mruknęła do jego pleców i zrobiła kilka kroków do przodu tak, że już niemal mogła dosięgnąć go gdyby wyciągnęła rękę.
Kiedy Hoffman popadł w stan zamyślenia jeszcze bardziej zirytowała ją jego postawa lecz kiedy już otwierała usta by coś powiedzieć chłopak ją uprzedził. Słuchała jego słów a kiedy skończył zacisnęła pięści. Ruszyła do przodu tak, by móc stanąć do niego twarzą w twarz.
- Aleś ty pewny tej teraźniejszości. - zaśmiała się zimno a po chwili popatrzyła mu wyzywająco w oczy. - Ludzie się zmieniają - wzruszyła ramionami - a ja mam przed sobą tego żywy dowód. Sądzę, że ty też, ale nie mnie to już oceniać.
O ile wcześniejsze słowa ją irytowały, tak ostatnie wyprowadziły z równowagi niemal całkowicie.
- Ci pachołkowie którymi tak gardzisz, byli skłonni iść za tobą, ale wielki Pan Hoffman ma przecież TAK wielkie sprawy do załatwienia, że nie obchodzi go los inny niż swój własny.
Zamknęła na chwilę oczy i starając się powstrzymać wewnętrzny gniew oddychała głęboko.
Niestety, niewiele to pomogło. Im bardziej próbowała się uspokoić tym wyraźniej rysowały jej się wspomnienia dawnych chwil, miejsc i ludzi których zdążyła poznać. A teraz to wszystko przepadło. Kinkaku-ji przepadło i nie miała tak naprawdę dokąd wracać. Pałac? To też nie było jej miejsce. Gdyby... Gdyby Hoffman nie odszedł, wszystko wyglądało by inaczej...
- Ty sukinsynu! - krzyknęła otwierając lekko wilgotne oczy i zamachnęła się uderzając go z pięści prosto w twarz.
Nie chciała płakać, musiała po prostu jakoś odreagować.
Bo miał rację. Miał cholerną rację.
Przeszłość była przeszłością.
- Ty sukinsynu... - powtórzyła już nieco ciszej.

Przez pięść przeszedł tępy ból kiedy spotkała się z twarzą Hoffmana, jednak dziewczyna nie dała tego po sobie poznać. Z pewną satysfakcją patrzyła na chwiejną postawę Hoffmana, jednak była wściekła, że nawet nie zareagował.
Ciekawe czy gdybym była facetem to by mi oddał?
Otarła szybko oczy chcąc się pozbyć wilgotności w ich kącikach i tym razem to ona odwróciła się do niego plecami.
- Skoro tak bardzo nie chcesz mnie widzieć, to żegnam. - warknęła i ruszyła przed siebie wolnym krokiem - Chyba nie potrzebnie cię szukałam, nie potrzebujesz mnie już. Idź do diabła Hoffman.

Na dźwięk słów Hoffmana dziewczyna zatrzymała swoje kroki jednak nie odwracała się. Trochę ją to wszystko zdziwiło, była niemal pewna, że chłopak nie odezwie się słowem i pozwoli jej odejść. Gdyby tak zrobił, to byłby koniec. Chinatsa już by się za nim nie uganiała i nie próbowała go zrozumieć. Prawdopodobnie Hoffman byłby dla niej wrogiem. Nie takim którego by chciała zabić, ale nie darzyła by go już żadną sympatią. Na szczęście, Hoffman, świadomie bądź nie, uniknął takiego rozwoju sytuacji. Prychnęła na jego słowa.
- A jednak umiesz mówić... - zaśmiała się szyderczo i przekręciła głowę tak, by móc na niego popatrzeć. Po chwili wpatrywania się w jego postać poruszyła ramionami a jej ciało podążyło za głową tak, by znów stać na wprost chłopaka, tym razem już w większej odległości.
- Tak? - przekręciła lekko głowę a na jej twarzy pojawił się chłodny uśmiech - To skoro tak doskonale mnie znasz, żeby wiedzieć po co tu przyszłam, to powiedz mi.
Założyła ręce na piersi i patrzyła na niego wyczekująco.
- Nie schlebiaj sobie. - warknęła mrużąc oczy i przez chwilę lustrowała jego sylwetkę wzrokiem. - Jeszcze ci nie naubliżałam. Tamto słowo nawet w trzydziestu procentach nie opisuje twojego zachowania, ale nie mam zamiaru być wulgarna.
Na jego ostatnie słowa wzruszyła ramionami zupełnie tak, jakby ją to nie interesowało, jednak jej wyraz twarzy mógł mówić coś innego.
- Nie mam ochoty już naprawiać całego świata. - powiedziała już całkiem spokojnie - Mogę tylko próbować naprawić swój i bez względu jaki będzie tego wynik, po prostu później odejść.
Chinatsa oparła się ramieniem o niewysoki kawałek muru i przymknęła na chwilę oczy. Na jej twarzy nie było już złości.
- Jestem już zmęczona tym wszystkim. Tym światem, tymi wszystkimi konfliktami, problemami, które z nich wynikają i tym całym zamartwianiem się o wasze tyłki. Jestem po prostu, po ludzku... zmęczona.

- Nie waż się mówić, że cokolwiek udaję - warknęła dziewczyna otwierając oczy i na powrót patrząc na Hoffmana zimnym spojrzeniem. - Jedyną osobą, która tutaj cokolwiek udaje, a raczej udawała, jesteś ty. Może i ja się zmieniłam, ale ty pozostałeś taki sam jaki byłeś, tylko tego nie pokazywałeś chcąc mnie zatrzymać przy boku. Od początku nas oszukiwałeś.
Spoglądała na niego jak powoli się do niej zbliża. Tym razem to ona stała w bezruchu i czekała.
- Zawsze wiedziałeś co chcę robić i co zamierzam zrobić. Jakbym cię teraz dźgnęła też byś to przewidział? - zaśmiała się cicho i odgarnęła opadające na czoło włosy.
Na jego kolejne słowa zaśmiała się jeszcze głośniej, troszkę szaleńczo, nie było w tym śmiechu nic pozytywnego.
- Aleś ty pewny swojego zdania. Nie pragnę żadnej mocy, nie jestem taka jak ty. Jeżeli takową uda mi się zdobyć to będzie to tylko dodatkowy punkt, ale nie jest to moim priorytetem. Może i nie chcę stać na uboczu, ale tego chyba nikt nie chce. Być biernym obserwatorem wydarzeń. Uciekać? - prychnęła - Ty to robisz cały czas, więc dlaczego ja bym nie mogła.
Ona również zrobiła krok w jego stronę tak, że w końcu stali od siebie tylko jeden metr. Zadarła wysoko głowę do góry.
- Zagadka. - wyciągnęła palec do góry i uśmiechnęła się chłodno - jakbym nie była przywódczynią klanu, to też potraktowałbyś mnie jak tamtych "pachołków" jak ich nazwałeś? Z resztą nie ważne, wiem jaka jest twoja odpowiedź.
Chwilę jeszcze tak stała wpatrując się w niego z niesmakiem, aż niespodziewanie dobyła katany prawą ręką a lewą położyła na jej ostrzu tak, że wyglądała jakby szykowała się do ataku. Jej oczy zaszły mgłą wściekłości, którą wyraźnie dało się wyczuć w jej zachowaniu już od jakiejś chwili.
- Nie będę się wahać, więc ty też tego lepiej nie rób. Ale myliłeś się co do jednego, jakąś godzinę temu jeszcze chciałam cię prosić o powrót - mruknęła - teraz chcę cię tylko pociąć. - krzyknęła i lewą rękę wyciągnęła w stronę torsu chłopaka tak, by go odepchnąć a drugą, w której trzymała katanę, zamachnęła się chcąc go zranić.  - Tym razem to nie będzie już przyjacielski trening.