Era Bleacha

- Dzięki Jakuchu
Przyjęła bandaże i zabrała się do roboty. Marudziła przy tym co nie miara. Musiała zmienić cały opatrunek. Szyła tak jak siedział. Bez znieczulenia. W końcu owinęła ranę prostując się
- Gotowe... tym razem uważaj
Obdarzyła do chyba po raz pierwszy nieśmiałym uśmiechem. Słyszała jego komplement... dziwnie się czuła z tym. Przeważnie to ona patrzyła i podziwiała
- Dziękuje... nie naciągaj szwów za mocno bo znów pękną
Odsunęła się i spojrzała na sztylet u pasa.

- He he dziękuje naprawdę za ten komplement... Nie trzeba było....
Uśmiechnęła się zakłopotana. Nie pamiętała kiedy facet pochwalił jej wygląd. Nie bardzo wiedziała jak ma się teraz zachować
- Nie musisz przepraszać. Nie uraziłeś mnie przecież... ja za to chyba zachowałam się ździebko nadgorliwie jeśli chodzi o twój stan ale naprawdę nie powinieneś się ruszać... twój stan jeszcze się nie ustablizował

Westchnęła ciężko zrezygnowana
- Faceci... jak z wami tu wytrzymać?
Ale zaśmiała się cicho widząc jego minę
- To będzie ni dłużej niż tydzień... tyle musisz wytrzymać bez obciążania się. Potem najgorsze rany powinny się zregenerować na tyle żebyś mógł spokojnie walczyć

- Przez tydzień zero chodzenia na dłuższe dystanse, machania mieczem, biegania. Ewentualnie kidou. Potem będziesz musiał uważać ale będziesz mógł się w miarę ruszać... jednak trochę Ci zajmie powrót do stanu z przed walki. Oczywiście cały czas rekonwalescencji jesteś pod moim okiem a jako że tymczasowo nie mamy skrzydła szpitalnego spędzisz go niestety u mnie w pokoju.... postaram się zrobić wszystko aby przyśpieszyć gojenie się ran
Posłała mu pocieszający uśmiech i zaczęła zbierać brudne bandaże
- Co Cię w ogóle podkusiło aby tak się urządzić, chłopie? Mogłeś tam zginąć!

- Tylko następnym razem istnieje coś takiego jak plan, wiesz? Na przykład nie chodzi się samemu do SS
Mruknęła siadając koło niego na stole. Skrzyżowała nogi i zaczęła nimi lekko machać. Jak mała dziewczynka. Bandaże położyła obok siebie
- Masz chociaż o co tak się poświęcać poza organizacją?
Spojrzała na kryształową sale

Dziewczyna zarumieniła się lekko słysząc jego zapewnienie. Co się z nią właściwie działo? Przecież nigdy nie szukała niczyjego towarzystwa....
- Emm... nie trzeba... na pewno kiedyś wpakuję się w kłopoty ze swoją dumą więc na pewno będziesz miał okazję się odwdzięczyć...
Podrapała się po policzku mrużąc szmaragdowe oczy.
- Na szczęści udało mi się wyrwać z objęć Śmierci...
Odpowiedziała nie otwierając oczu. Operacja dopiero teraz dawała o sobie we znaki zmęczeniem. Teraz kiedy usiadła i wszystkie emocje opadły

Zamulona nie zajarzyła co si/ę święci. Puki nie poczuła na swoim policzku jego ciepłych warg. Dopiero wtedy otworzyła oczy patrząc się zszokowana na niego.
- Teraz to ja powinnam zatroszczyć się o to żebyś to ty wylądował w łóżku... w końcu to ty jesteś tutaj rannym. Dlatego, nie wierze że to mówię, maszerujesz do łóżka. Tylko uważaj na szwy
Podeszła do niego i kładąc rękę na ramieniu uśmiechnęła się
- Uwierz mi, że te parę dni minie Ci jak z płatka. Nawet się nie obejrzysz

Jakuchu pewnym krokiem wstąpił do Sali Spotkań. Jego wzrok najpierw wylądował na Hebi. Głupio mu było że łazi z gołą klatą, jeszcze pomyślą że się chwali kaloryferem czy coś. Potem jego wzrok przeszedł na jego Szefa, Enquila. Zaczął do nich podchodzić i powiedział - Przepraszam jeśli przeszkodziłem ale podobno mam przejść z tobą jakiś trening "Szefunciu" - po czym stanął obok niego i uśmiechnął się. Gdy popatrzył na Hebi, zobaczył po jej minie że coś jest nie tak, ale nie zwracał na to uwagi.

Ostatnio edytowany przez Jakuchu Akera (2012-12-16 11:37:27)