Era Bleacha

Hao objął dziewczynę ręką przytulając do siebie.
-Uznałbym to za niepokojące gdyby obecność tak pięknej kobiety nie sprawiała mi przyjemności...
Chłopak dał jej jeszcze małego całusa w czoło i ręką przeczesywał jej włosy. Bliskość Dowódcy Buntowników miała podwójne zalety. Po pierwsze: była po prostu cudowną kobietą a po drugie: dobrze to wpłynie gdy wejdzie do Espady. Hao jednak nie rozmyślał teraz nad przyszłością i ewentualnymi korzyściami z tej bliskiej znajomości. Obchodziła go teraz tylko ta Shinigami leżąca obok niego na trawie w środku nocy.

Hao uśmiechnął się miło.
-Wcale nie żyję tak beztrosko... Mam 3 braci za których odpowiadam, Kurobinę i pewne zadanie... Powierzone mi przez człowieka, który odnalazł we mnie duszę a nie potwora...
Hao pogrążył się w wspomnieniach swojego wieloletniego treningu i nauki z Micahem - Vasto Lorde, który go ocalił i dał nowe życie.
Otrząsnął się po paru minutach i zamrugał parę razy oczami.
-Tak... Wybacz, takie gadanie starego człowieka...

Hao zaśmiał się lekko. Też usiadł podciągając do siebie nogi i siadając po turecku.
-Nic a nic... Nie interesują mnie wewnętrzne konflikty Shinigami. Gdybym miał jakieś złe zamiary względem buntowników raczej nie przystawiałbym się tak bardzo do ich przywódczyni, prawda?
Hao uśmiechał się miło do dziewczyny. Przypomniał sobie ze jeszcze nie skończyli wina a szkoda by się zmarnowało. Sięgnął więc za siebie i pochwycił butelkę wraz z małymi czarkami. Napełnił je i podał jedną Amayi.
-Może jeszcze kropelkę? -spytał prowokacyjnie. Napił się małego łyczka po czym kontynuował. -Moje zadanie... Chcę by każdy uświadomił sobie że tak jak żyją źli Shinigami, Quincy, Bounto, Fullbringerzy tak samo mogą istnieć Puści którzy nie są tylko bezmyślnymi bestiami... Nie chcę by więcej szufladkowano mnie albo kogokolwiek z mojej rodziny... Nie pozwolę na to...
Hao dokończy czarkę wina wypijając resztę duszkiem. Chłopak naprawdę nie cierpiał tego że za każdym razem jak gdzieś się pojawiał ktoś próbował go zabić, że nawet najwięksi wrogowie w jego obecności łączyli siły i stawali przeciw niemu ramie w ramię (co jest dość poetyckie z ich punktu widzenia). Taaak... Hao nienawidził segregacji gatunkowej.

Hao dolał sobie i dziewczynie jeszcze po jednej czarce wina. Butelka była już pusta i Hao schował ją do Kimona by nie niszczyć środowiska odpadkami.
-No to byłoby na tyle jeśli chodzi o dzisiejsze picie... -powiedział bawiąc się winem w czarce. -Za co wypijemy ostatni toast, Amayo?
Hao postanowił oddać jej przywilej wyboru za co wypiją ostatnią porcję wina. Bądź co bądź nakazywało mu tak jego poczucie dobrego wychowania.

Hao także powoli opróżnił czarkę po stuknięciu się z Amayą.
-Słusznie... Za życie po życiu.
Podobał mu się ten toast. Był prosty i prawdziwy, taki za który chętnie pije się tak stare i dobre wino. Powoli przechylając czarkę rozkoszował się smakiem wytwornego trunku.
Słysząc ostatni słowa dziewczyny powoli wstał.
-Tak... Na mnie też już czas. Zanim jednak się rozstaniemy czy pozwolisz mi, miła, że odprowadzę cię do twego domu i... -powiedział wkładając jedną rękę do rękawa i wyjmując z niego czarną różę. -...przyjmiesz ode mnie ten kwiat jako obietnicę przyszłego spotkania?
Hao wyciągnął do niej rękę w półukłonie by pomoc Amayi wstać (i potrzymać ją chwilę za rękę) trzymając różę między palcem wskazującym a środkowym.

Hao pomógł Amayi wstać. Słysząc je pytanie zaśmiał się lekko i uśmiechnął do dziewczyny.
-Nigdy nie wiadomo kiedy spotka się kogoś tak wyjątkowego jak najrzadszy gatunek tego kwiatu...
Następnie wskazał ręką drogę przed nimi.
-Czuję się zaszczycony. Prowadź zatem...
Hao jednakże zatrzymał sie na chwile po czym odezwał się.
-Hmmm przywódca przywódcą ale raczej widok ciebie z Arrancarem może sprawić ze będziesz miała kłopoty... Więc może jednak wróć sama... Jak mówiłaś jak damy sobie wszystko od razu możemy się sobą szybko znudzić...  Do zobaczenia, Amayo...
Następnie oddalił się z Kurobiną za pomocą Sonido.

Edit: Sorry ze edytuję ale tak długo nie odpisywałaś...

Ostatnio edytowany przez Hao Asakura (2012-11-07 19:02:02)

W okolicy pojawiła się garganta była ona otwarta dość długo kiedy po chwili wyszedł z niej pusty był to Rafael, ubrany był on jak zwykle w szare kiono, drewniane klapki, szare skarpetki i dobre parę metrów bandaża owiniętego wokół siebie. Dość szybko wyczuł że w pobliżu ktoś wyglądało mu to na reiatsu shinigami ale i tak poszedł to sprawdzić. Szedł normalnie w kierunku tego reiatsu kiedy zobaczył jakąś dziewczynę leżącą sobie na ziemi jak gdyby nigdy nic. Nie wydawała mu się groźna więc powoli zaczął podchodzić pomyślał że może należy do tej wąskiej grupy która na sam widok nie rzuci się na niego. Podchodził i po chwili powiedział dziwny głosem wydobywającym się z pod maski dość głośno co mogło przestraszyć dziewczynę.
-Witam panią !

Hoffman śledząc Chinatsę od jakiegoś czasu, martwił się o jej bezpieczeństwo. Była bowiem jeszcze bardzo słaba jako buntownik, a do jego obowiązków należała ochrona jej. Mimo to, nie zbliżał się na odległość bliższą niż pół kilometra. Jednak kiedy Chinatsa stanęła w miejscu, Hoffman zbliżył sie nieco, przynajmniej na tyle aby mieć ją w zasięgu wzroku. Widząc ją na polu, jak się zachowuje, uśmiechnął się miło do siebie i obserwował ją po czym po chwili spuścił z oczu. Nie chciał być niemiły zbytnim przyglądaniem się mimo, iż prawdopodobnie dziewczyna nie wiedziała o jego obecności. Siedząc tak Hoffman na jednej z gałęzi gęstego drzewa, zaczął rozmyślać nad różnymi rzeczami. Niedługo potem jego myśli przerwała osoba, która zbliżała się do Chinatsy. Widząc ją był już w zupełnej gotowości do szybkiego przemieszczenia się.