Era Bleacha

-Nie, dzięki - zdążyła jeszcze mruknąć, zanim została brutalnie ubrudzona.
-Fuuuuu! - z doświadczenia wiedziała, że po śmierci pusty natychmiast znika. A ten widać chciał im jeszcze uprzykrzyć życie. Mogła jednak użyć miecza...
-To pozwolisz mi teraz wyjaśnić, co się stanie, gdy ten łańcuch się zeżre, jeśli nie skorzystasz z mojej pomocy?

-Ten łańcuch, gdy się zje, sprawi, że staniesz się pustym. Chyba, że się postarasz opanować tę moc, wtedy zostaniesz shinigami. Będziesz umiała ich pokonać, dołączysz do naszej grupy, gdzie są nas setki. Ja całą tą grupą dowodzę. A jeśli nie chcesz być shinigami, i staniesz się pustym, to wtedy ja cię załatwię. I pójdzie mi dużo szybciej niż z tym tutaj. W każdym razie, nie ma opcji, żebyś przed tym uciekła. Albo któryś cię zje, bo niestety twój wywar i sztylecik nie mogą im zrobić zupełnie nic, albo zabije cię jeden z nas.
Ta dziewczyna ją zdenerwowała. Nie doceniała jej siły. Jeśli tamta zdecyduje się zostać shinigami, Amaya dopiero udowodni jej swoją potęgę. Niech zna swoje miejsce. A tymczasem, zależało jej, by nie została hollowem, bo jednak wciąż pozostaje wrażliwą na krzywdy innych.

Ulica wydawała się już spokojna a rozmowie dziewczyn nic nie przeszkadzało. Krew i mózg niebawem zniknęły z ich ubrań i skóry. W okolicy ktoś puścił spokojną muzykę przy otwartym oknie. Kot wyszedł zza śmietnika i otarł się o nogę Amayi mrucząc.

//Nagroda dla Amayi - 1100exp.15PN.10g.\\

- Yyy... Etto.. Duszą?
Ta... jej pamięć nie zarejestrowała jednego małego szczegółu... Tego, że nie żyje... W sumie ona pamięta tylko moment jak się obudziła. Wtedy już miała ten łańcuch na sobie
- Zaraz zaraz jak to duszą? Ja... nie żyje?!
Tak. To był dla niej szok. No i zagadka rozwiązana... Temu ludzie jej ani nie widzieli, ani nie słyszeli. Ostatnią rzeczą o której by pomyślała, żeby to wyjaśnić była śmierć...
- Pięknie... nawet nie pamiętam momentu śmierci... ale wracając do tematu. Czyli miałabym likwidować tamtych? Interesująca propozycja... jednak to nie dla mnie. Ja walczę tylko w zupełnej ostateczności. Nie lubię niepotrzebnego zabijania... ludzie nie znają wartości życia. Ale nie chcę też stać się potworem i zagrożeniem dla innych... czyli muszę znaleść coś w sobie, zechcieć i uwierzyć? Łatow powiedzieć.... gorzej zrobić... jak się Tobie to udało?
Zapytała się zaciekawiona nagle tym faktem. Już się otrząsnęła z pierwszego szoku.

- Naprawdę łatwo powiedzieć... ja nie mam wspomnień ze swojego... życia
Zawahała się. Nie była jeszcze przyzwyczajona do tego, że nie żyje. Szła jednak dalej powoli. Rozważała tą ofertę, patrząc pod swoje nogi. Po chwili spojrzała się na nią po chwili
- Pomogłabyś mi? Nie chcę stać tym czymś... wątpię jednak bym sama mogła wyciągnąć te wspomnienia o ile są

Nim coś zrobiła ta ucięła jej łańcuch
- Ej! Coś ty zrobiła?!
Patrzyła z przerażeniem na kikut łańcucha. Miała nadzieję na zastanowienie ale nie. To będzie chwila i stanie się potworem
- Czemu ty zawsze robisz to co chcesz a nie pytasz się innych o zdanie?! Może chciałam zastanowić się przed przemianą? Teraz nie mam na to czasu!
Żachnęła się i rozejrzała wokół
- Pospieszmy się. Coś czuję, że nie będę zbytnio zdolna do poruszania się pod czas przemiany.... możemy przejść w jakieś bardziej spokojne miejsce? Chociaż tych chwilach chciałabym mieć ciszę...
Nie chciała przyznać się, że się boi. Jeszcze tego brakowało. Nie dość, że obca to jeszcze wtrąciła się w jej życie. Ale jakoś.... jakoś nie miała jej tego za złe. Właściwie ta dziwna osóbka urzekła ją w jakiś sposób. Niezbyt pewna co ma zrobić popatrzyła na nią

Szafirowe oczęta uniżyły się na skrawek papieru częściowo wyciągnięty z białej, już przemokniętej koperty. Czerwona pieczęć ułamana w środku nie zdradzała oznaki przynależności do jakiegokolwiek znanego rodu, a zaledwie amatorską i najwyraźniej bardzo nowatorską metodę zainteresowania dziewczyny. Dotarła tutaj z stolicy Tokyo w kilka godzin dzięki pośpiesznym cudom techniki. Tym razem mogła dziękować rozwojowi cywilizacyjnemu, ale tradycyjna sztuka majsterkowania nadal w jej odczuciu górowała, ponad przesytem technologicznym.
- Mogłam spędzić dzień w apartamencie. - skwitowała mrugając pośpiesznie oczami z nutą zawiedzenia w głosie. Miała przecież w asortymencie takąż wielką kolekcje trunków, teraz pozostała z pustą flaszką i potrzebą szukania adresu nadawcy. Przemierzała przedmieścia krokiem wolnym i typowo kobiecym. Nóżka przy nóżce bez konieczności nadmiernego gimnastykowania bioder.
- Nie, nie jestem cosplayerką. - ktoś ją wezwał i w swoim odczuciu musiała koniecznie odpowiedzieć na zaczepkę.  W końcu znalazła adres...tak sądziła, ale na to wychodziło, że ktoś nie dopiął należycie numeru, przez co przedstawiała jej odwróconą w pionie wartość. Kilkadziesiąt minut spędziła na notorycznych poszukiwaniach, ale do tej pory nie odnalazła właściwego adresu mimo, że dokładnie przebywała na określonej w adresie ulicy.
- Na marne podróż, cóż może chociaż lokalne bary mają coś dobrego do picia...powinnam się udać do centrum. - Zakończyła zawiedziona całą sytuacją, jeśli ktoś usilnie chciał się z nią spotkać, zapewne ponownie się skontaktuje. Miała czas...mnóstwo czasu.


OCC: Pierwszy post ever.

Ułożyła prawą dłoń z rozwartymi palcami na czole, gdy uważnie czytała w myślach fragmenty listu. Tajemniczy człowiek, piszę o konieczności spotkania z nią bowiem odkrył coś rewolucyjnego i tylko ona jego zdaniem ma odpowiednie do tegoż kwalifikacje by potwierdzić teorie. Kontaktuje się w formie listu zamkniętego pieczęcią bez wyróżniającego się herbu, zrobiony małostkowo w domowych warunkach, aby mieć pewność, że Vvien otrzymując ten list będzie pierwszą czytającą. Podaje adres spotkania, który odnalazła bez problemu w Internecie, jednakże na miejscu okazuje się, że takowy adres nie istnieje, dokładnie stoi w miejscu, gdzie na wprost od niej powinien się znajdować adres docelowy. Zamiast tego znalazła przestrzeń, nie skalaną budowlanym bytem działkę. Wiedziała, że Sapporo znacznie odbiegało złożonością swojej zabudowy od innych, potencjalnie większych miast japońskich. Otwarta przestrzeń, wręcz idealna harmonia ułożonych struktur odbiegająca od siebie na odległości dogodne do wciśnięcia kolejnych, kreatywnych bytów budowlanych. Uniosła głowę ku górze, tajemniczy osobnik z listu mianował się…ktoś ją zdekoncentrował, wyraźnie usłyszała prostacki i mało taktowny komplement skierowany zapewne do jakiejś z przechodzących kobiet.  Błękitne oczy zaiskrzyły na podpisie autora, przeklinała w duchu, dlaczego tak ważne słowo musiało się jako jedyne rozmazać od herbaty. Amadel naprawdę jest słodka, ale czasami powinna dokładnie zastanowić się nad dyscypliną jej zwierzęcej osobowości. Słodka i zabawowa, dlaczego musiała przygarnąć tak nietypowe zwierzę. No tak wszyscy są zwierzętami w tym ludzie…ale ona…ta niezdarna blondynka, która pojawiła się znikąd, zupełnie wyniosła na wyższy poziom swoją zwierzęcą naturę. Musiała akurat mieć ochotę na pieszczoty, gdy piła herbatę.
-Za…Zaw…Zav? – Nagle ponownie doszedł do niej głos z tłumu wyjawiający czyjeś imię. Odruchowo powtórzyła je mając nadzieje, że mogłoby pasować do rozmazanej treści.
-Zafkiel!? – intuicyjnie sprawdziła, ale długość podpisu wyraźnie nie zgadzała się, było co najmniej dwa razy tyle liter.
-Nie pasuje, no cóż, idź się napić moja droga, bo już ci ręce z poirytowania dygoczą, a to nietaktowne. – skwitowała powoli kierując się do najbliższego przystanku autobusowego linii miejskiej.