Era Bleacha

- Uwierz w siebie i w swoich ludzi. To sprawi, że staniecie się silniejsi. Poza tym ja nie jestem niczyim sojusznikiem, czy wrogiem. Należy przekonać mnie do swoich racji, jak narazie nikomu się to nie udało. - powiedział Mikashi patrząc gdzieś w bok. Nie za bardzo wiedział jak się zwrócić do dziewczyny. No i mimo tego wszystkiego dalej miał się za słabego. Dla jednych sufit, dla drugich podłoga...

przepraszam za zwłokę, studia....

- Ja miałbym trenować Ciebie? Przecież nie dzierżę żadnego ważnego stanowiska, no i nie posiadam wystarczającej mocy, gdy osiągnę poziom który pozwoli mi odzyskać coś co utraciłem dawno temu, to wtedy będę mógł Cię potrenować. Do tego czasu nie jestem godzien by trenować kogokolwiek... - mówił Mikashi i na jego twarzy po raz kolejny pojawił się smutek. Zaskakujące mogło być to, że osoba która powinna się cieszyć z posiadanej mocy, tak naprawdę żałuje tego że ją ma. Tanama spojrzał na dziewczynę, chcąc przyjrzeć jej się uważnie.
- Nigdy bym nawet nie pomyślał że spotkam przywódczyni buntowników. Fascynujące, jednak muszę Ci powiedzieć, że nie obchodzi mnie za bardzo to co się dzieje na świecie. Jakie wojny są prowadzone. Dążę jedynie do zwiększenia swojej siły i nic nie stanie na mojej przeszkodzie. - ostatnie słowa z przesadnie poważnym wyrazem twarzy mogły wydać się trochę dziwne, lecz arrancar nie zwracał na to uwagi. Liczyło się tylko jedno, jeden cel, jedno marzenie, jedno przeznaczenie.

Mikashi kiwnął kilka razy głową potakująco, po czym zaczął iść w stronę wyjścia z twierdzy.
- Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Jak narazie wyruszam by dalej walczyć. Ten świat to walka, bezustanna wojna. Im dłużej żyjesz tym bardziej się o tym przekonujesz, nie da się tego zatrzymać, można spróbować to przetrwać i nic więcej. - powiedział Tanama będąc już plecami do dziewczyny. Swoiste zakończenie rozmowy w pewnym stopniu pokazywało poglądy arrancara. Mimo wszystko był szczęśliwy, dziewczyna potrafiła zrozumieć jego tok myślenia. Chciał ją jeszcze spotkać, wtedy będzie mógł przekazać jej całą swoją wiedzę, póki co musiał odzyskać Abaddana. Zniknął

-Matko, ja normalnie kocham tego twojego kota. - powiedziała wesoło do Hao drapiąc Kurobinę za uchem. - Ale chyba jedyny sposób, żeby się z nią bawić, to być bliżej ciebie, prawda? - zapytała wesoło, nie oczekując na to pytanie odpowiedzi.
Ucieszyła się na widok znajomego. Jego osoba wywoływała w niej jakoś wyjątkowo przyjemne emocje, nawet jeśli nie miał znakomitego alkoholu przy sobie.
-Miło cię znowu widzieć.

Amaya dostrzegła numer, a zdziwiło ją to niezwykle.
-Czwarty Espada? Interesujące. Podczas jednego dnia spotkać dwie osoby o tej samej randze. Mikashi zapowiadał, że niedługo się jej pozbędzie, ale nie wiedziałam, że aż tak niedługo.
Hao potworem? A gdzie tam! Może Amaya nie poznała jeszcze jego mrocznej strony, ale żadna osoba, która oprócz mroku ma w sobie trochę słońca nie zasługuje na bycie nazwaną demonem. A Espada to sojusznicy!
-W każdym razie, gratuluję ci serdecznie. Może trzeba to jakoś uczcić?

Amaya ze smutną minką podniosła prawie pustą butelkę, którą niemal udało jej się już opróżnić.
-Alkohol mi się prawie skończył... - mruknęła cicho. - Na pewno teraz jesteś bardzo silny, więc mógłbyś udzieliń mi kilku lekcji, ale nie wiem, czy to wliczałoby się do świętowania.
Ostatnio dziewczyna postanowiła wziąć się za siebie. Duży postęp w pozbywaniu się notorycznego lenistwa.
-A tradycyjne świętowanie to zwykle może jakaś kolacja, czy coś... Pamiętaj, że kiedyś byłam gejszą! - uśmiechnęła się.

-Ja to chyba jestem największą szczęściarą na świecie. - powiedziała z uśmiechem podnosząc się. - Poznać kogoś takiego zupełnie przypadkiem, leżąc sobie na łące...
Wyciągnęła miecz i skłoniła głowę trzymając go przed twarzą w złożonych dłoniach.
-Ucz mnie, mistrzu.
Później rzuciła mu spod rzęs figlarne spojrzenie i odskoczyła kilka metrów.

-No to do roboty.
Skoro zadanie ma polegać na tym, to odłożyła swój miecz (na razie), postanawiając spróbować bez niego, choć na pewno niektóre jego umiejętności znacznie przyspieszyłyby wykonanie zadania.
Zwinęła dłonie w pięści i pstryknęła palcami, po czym zaraz zniknęła i próbując zadać mu w senka dwa ciosy: kolanem w brzuch, a następnie łokciem w plecy z wyskoku, po czym znaleźć się zaraz obok miecza, który miała zdobyć i przejąć go. Ciosy nie miały na celu zranić Hao, bo i tak nie byłyby w stanie będąc tak słabe, ale na moment odwrócić jego uwagę.

w senka: szybkość 103, zręczność: 59
reiatsu: 13800-200=13600
siła: 37
wytrzymałość: 32-2=30
szybkość: 36
zręczność: 47