Era Bleacha

Ruszył wolnym krokiem, ale już nie usłyszał tego co w jego stronę mówiła. Szedł nie zbyt szybko, żeby Hatsuyuki mogła nad nadążyć, żeby nie musiała biec za nim, a później jeszcze raz prawie się wywrócić, gdy Tadashi - na początku trójkę, a dwójka tylko dostała się do szóstej dywizji- prowadził ich do gabinetu kapitana, żeby zostali przyjęci i wtedy prawdziwy wygląd Yuki został obnażony. Pokazany na światło dzienne.
Dla młodego początek z Yuki, był trochę trudny, bo ich znajomość zaczęła się przypadkowo w karczmie, gdzie ona, niezdarna wpadła na Tadashiego i tym sposobem biedny brązowowłosy stracił połowę swojego trunku. A kotowata, zaś przysiadła się do nich postawiła niebieskookiemu piwo i jakoś zaczęła z nimi konwersację, początkowo nie zauważając Izukiego, dopiero teraz nawiązała z nim kontakt i rozmawia z czarnookim.
Gdy tak to sobie przypominał podczas wędrowania na Wzgórze Soukyoku, chciało mu się śmiać, teraz jak wszystko jest w porządku, sytuacja, która miała miejsce w karczmie, stała się dla młodego śmieszna oraz śmiesznym wspomnieniem, jak przyjdzie czas, na wspominanie swoich młodych lat i kogo się w ciągu nich spotkało, poznało i zaprzyjaźniło się. Położył lewą dłoń na początku rękojeści swojego miecza i szedł dalej, tym razem wschodził po schodach na wzgórze. Przemierzył spory odcinek drogi i nawet nie zmęczył się, po prostu szedł odpowiednim dla siebie tempem, żeby unormować wszystkie siły, które będą potrzebne w czasie niby walki,żeby sprawdzić swoje umiejętności z Hatsu.
Optymizm, który wypełnił Izukiego całego podczas rozmowy z towarzyszką, zaczął znikać bo. jego myśli zaczęły krążyć wokół tego, jak to będzie wyglądało, czy wygra, czy przegra, czy okaże się, że jest słabszy, czy silniejszy od Hatsuyuki... Nie miał pojęcia, jak to się potoczy, bał się najgorszego, że nie będzie mógł walczyć, ani uczestniczyć w żadnej misji. Szybko potrząsnął głową, żeby pozbyć się takich negatywnych myśli.
Ale po chwili zaczął myśleć o czymś przyjemniejszym, o swoim bracie, który był zawsze przy nim i pomagał. Od razu przypomniał mu się ten fragment rozmowy z Yuki, gdzie powiedział jej, że później, gdy miał dodatkowe zajęcia w akademii, na początku z swoim nauczycielem, a później z kimś innym, to właśnie chodziło mu o jego brata. Nie chciał na razie nic o nim mówić, bo zaczęłyby się pytania. Tak myślał, jakby powiedział Hatsuyuki o swoim bracie, to by ona zaczęła się dopytywać. A tego na chwilę obecną nie chciał. Pozostawiając w głębi swoich myśli wspominał miłe chwile, spędzony wspólnie czas, właśnie z swoim bratem.
Przez to zagłębienie się w wspomnieniach nie zwrócił uwagi, że już dotarł na sam szczyt Wzgórza Soukyoku, dopiero po rozejrzeniu się wokół siebie, dotarło go czarnowłosego, że jest już na miejscu. Gdy spuścił swoją lewą rękę w dół, przypomniało mu się, że coś kupił na ryneczku i na rzecz jeszcze wisi przywiązana do pasa stroju Izukiego, w małej torbie. Odwiązał torbę od pasa i zajrzał co jest w środku. W środku był zakupiony przez niego wisiorek w kształcie niebieskiego płomienia, a pod spodem miał srebrną obwódkę, żeby to ładnie komponowało się. Wyciągnął wisiorek, odwiązał mocną linkę, która była przywiązana do szarego papieru, w kształcie torby i przywiązał linkę do wisiorka, a później wysunął trochę miecz z pochwą, zza pada. Przywiązał wisiorek do pochwy miecza, tak mocno, żeby nie odwiązał się sam podczas poruszania się, biegu albo nawet walki.

Izuki nadal był zamyślony, bo wspominał swojego brata, który jest gdzieś daleko od niego na tym ogromnym świecie z swoją grupą towarzyszy. Nagle zawiał lekki wiaterek, który poczochrał jego włosy, właśnie niewidoczne dla oczu, a do poczucia, wyrwało młodego z swoich myśli, jakby ktoś wyrywał z książki kartkę, a później rzuca nią o ziemię i zamyka nią.
Szybkim ruchem rozejrzał się, by sprawdzić, czy Hatsuyuki dotarła na miejsce.
Czarnooki był w miejscu gdzie znajdowały się drzewa. Postanowił z tego obrzeża wyjść na pusty teren i właśnie tak zobaczył Yuki, która wykonywała jakieś ruchy, czyżby ona przygotowywała się do treningu? Możliwe, że tak. Po chwili obserwowania westchnął i podszedł do niej.
- O jesteś. I zdjęłaś sandały i skarpetki..?- odparł i nieco jest zwrócił uwagę, że jest bez obuwia. Albo niepotrzebnie to powiedział, lub Yuki zdjęła sandały i skarpetki specjalnie? Przecież była koto człowiekiem.
Podszedł do towarzyszki bliżej i podrapał się po głowie, rozglądając się, co leżało na ziemi, więc na ziemi znajdował się jej płaszcz, pewnie jej zanpaktou i obuwie, a co go trochę zdziwiło to trzymanie przez nią trzech patyków w ogonie. Nic na ten temat nie powiedział, tylko przymknął oczy i ponownie podrapał się po głowie.
- To jak zaczynamy, nasz niby trening?- zapytał, proponując.
W między czasie zerknął kątem oka na swoje zanpaktou,, które było cała niebieskie schowane w pochwie, która miała taki sam kolor co rękojeść.
Wtem pomyślał, że pewnie Yuki komunikuje się z swoim zanpaktou, a on nic, zero komunikacji między nim ja jego zanpaktou, czyżby wewnątrz jego miecza nikogo, żadnej duszy nie było? Tak na to wyglądało. Ale nic nie zostało potwierdzone. Może jak nauczy się shi-kai, to może coś wtedy zacznie się dziać? Oby tak było.
Na myśl o tym twarz Izukiego zrobiła się trochę ponura.

Kątem oka spojrzał na stopy Hatsuyuki, które był inne od stóp ludzkich, wyglądały jak u kota. Mniejsza z tym, po chwili spojrzał na towarzyszkę. Słuchał uważnie, to co na mówiła i od razu analizował.
- Zauważyłem.- odparł trochę ponurym tonem, gdy dotyczyło się to stóp Yuki. Lekko potrząsnął głową, bo nie mógł uwierzyć, jak to słowo powiedział... Podobnie jak jego brat, podobnym tonem i mimiką twarzy. Co jest grane... Takie było pierwsze jego pytania, do samego siebie. Ale nie było na to czasu, nad tym rozmyślać, za chwilę prawdopodobnie miał zacząć niby walkę sprawdzającą ich umiejętności z Hatsu, znów potrząsną głową.
- Lepiej na kije, które ze sobą przyniosłaś. Jeśli byśmy walczyli na miecze w pochwach to nie wiadomo co mogłoby się stać podczas naszej towarzyskiej walki. Mogłoby tak się stać, że miecz, z którego z nas w czasie walki wysunął się z pochwy i mógłby wtedy wykonać tnąc cięcie, przeciwnika. - przedstawił jej swoją opinię na temat, walkach na miecze w pochwach. Gdy Yuki wyciągnęła w jego stronę kij, młody od razu schwycił go za drewnianą rękojeść. W między czasie rozejrzał się za odpowiednim miejscem, gdzie położyć swoje zanpaktou. Po chwili namysłu położył obok zanpaktou Yuki, swój miecz, żeby nie przeszkadzał, pod czas walki.
- Rozumiem. Oraz wiedzę, że wiesz co nie co na temat sparingu. - staną przez Yuki trzymając w obydwóch rękach kij. Tak go uczono, żeby trzymać broń obydwoma rękoma, a nie jedno. Według niego, żeby trzymać broń w jednej ręce, to tylko tak potrafią doświadczeni wojownicy.
- Okey, to kto zaczyna? Hm... nie dzisiaj rano robiłem rozgrzewkę. - ostatnie słowa powiedział, tym samym optymizmem, co w barakach.
Teraz czekał, kto zacznie.

Izuki zgodził się, z towarzyszką, po przez lekkie kiwnięcie głową. Zaś potem wysłuchał jej propozycji jak niby ma zacząć się ich sparing. Znów zgodził się kiwając lekko głową. Gdy Yuki wprawiła monetę w wirujący ruch. Przez ten moment, jakby przed oczami czarnowłosy zobaczył jedno z swoich wspomnień. To było wtedy, gdy miał treningi z swoim bratem i to on zawsze zaczynał trening po przez rzucenie monety...Czyżby to był czysty przypadek, że Hatsu wybrała tą metodę rozpoczęcia ich sparlingu? Prawdopodobnie tak.
Gdy wspomnienie znikło moneta już była na ziemi. Spostrzegł, że towarzyszka szykuje się do ataku, więc młody zrobił to samo, po przez uniesie do góry swojego kija w kącie prostym i postawienie jednej stopy do tyłu. Znów można było zobaczyć, że Izuki założył niewidzialną maskę, bo jego twarz spoważniała i nie wyrażała żadnych emocji.
Po chwili mocno odepchnął się stopami od ziemi i biegł z uniesionym kijem, gdy był wystarczająco blisko niej, chciał zadać atak, ale czy mu to wyjdzie to okaże się, dalej.

Można było usłyszeć zderzenie, dwóch drewnianych rzeczy. To właśnie był atak Izukiego w treningu spraningowym z Hatsuyuki. Atak, który planował od początku po części udał się, bo skrzyżował z towarzyszką swój drewniany miecz z jej drewnianym mieczem, a to co było nie udane, to to było właśnie, że nie zdołał jej swoją drewnianą bronią uderzyć. Przecież w takim treningu, pewnie o to chodziło, żeby uderzać swojego przeciwnika drewnianym mieczem.
Spostrzegł, że  Yuki wykonuje ruchy ogonem, w którym trzymała drugi drewniany miecz. W pierwszej chwili chciał odskoczyć i przyjąć na ciebie atak zadany przez Hatsu w postaci ogona trzymającego drewnianą broń, ale to co później wydarzyło się, został trochę zbity z tropu. Bo schowała drugi kij zza pas, w ogonem zaczęła zadawać Akatshiemu pod nosem gilgotki.
- O co w tym chodzi? Czyżby ona próbowała mnie rozśmieszyć i tym sposobem później zadać mi atak?- taka pierwsza myśl, nasunęła się Izukiemu, podczas ocenianiu obecnej sytuacji. Przez pierwsze sekundy wytrzymał gilgotanie pod nosem, ale gdy poczuł, że więcej nie wytrzyma w obecnej postawie wykonał unik, trochę się oddalając.
Wcześniej zobaczył, że Yuki była radosna i wesoła, ale z jej bronią było pewnie zupełnie inaczej. To sądził, ale czy to była prawda, to nie wiedział.
Miecz Izukiego o niebieskiej barwie leżała obok miecza Hatsuyuki. Kotowata towarzyszka zawiązała kontakt ze swoim zanpaktou i z nim nawiązała porozumienie. A zanpaktou Izukiego nie nawiązało z nim porozumienia, albo na odwrót, że to jeszcze Izukie nie nawiązał porozumienia z swoim zanpaktou.

Po wykonaniu uniku, zmarszczył brwi. Obserwował postawę towarzyszki, którą teraz postanowiła przybrać. Owa postawa była trochę nie poważna i jakby w ogóle nie pasowała do owej sytuacji. I jeszcze ten nie potrzebny komentarz, że to był całkiem "zabawne"? Chyba tylko w jej odczuciu, bo dla czarnookiego, w cale nie było do śmiechu.
Gdy Hatsu ruszyła na niego, Akatshi od razu przybrał postawę obronną, ale było coś w tym dziwnego. Jego twarz nie wydawała żadnych emocji, tylko skupienie w jednej konkretnej rzeczy, w tym przypadku było to na Hatsuyuki, która go atakowała. Mógł spodziewać się, że kotowata może wykorzystać jedną z swoich umiejętności - posługiwanie się dwoma drewnianymi mieczami i użyć tego w tej chwili.
Pierwszy jej atak przyjął na siebie, który szedł z prawej ręki od razu robią kolejny unik, żeby nie dostać drugiego ataku, z lewej ręki. Na początku myślał, że nie zdąży odeprzeć dwóch ataków z prawej i lewej ręki, ale pomylił się i odebrał drugi atak. Po odebraniu drugiego ataku zrobił nikły unik i spostrzegł, że Yuki została przez te dwa swoje ataki odkryta z tyłu, więc wziął zamach i zaatakował, uderzając ją w piersiowy odcinek kręgosłupa.
To było mało widoczne i mało kto to zauważał, ale kolor oczu Izukiego podczas niby walki zmienił się na jaśniejszą barwę.

Już na jego twarzy chciał pojawić się uśmiech mówiący o rezultacie obecnego działania młodego. Ale przez tą chwilę zapomniał o tym, że towarzyszka jest pół człowiekiem, pół kotem, więc związku z tym zapomniał, że ona ma ogon i mogła go użyć w każdej chwili. Miał nadzieję, że tak nie będzie, ale pomylił się, Hatsu użyła swojego ogona - owinęła go wokół jego nadgarstków. Trochę tym zdenerwował się, jak najprędzej chciał wyszarpnąć ręce, które zostały owinięte.
Znów na twarzy czarnowłosego pojawiła się niewidzialna maska. Teraz twarz Izukiego mówiła: A mogłem nie atakować i dopiero po jakimś czasie ją zaatakować... - coś w tym stylu.
Nagle do jego uszu dotarły słowa " No to chyba wygrałeś tą rundę " wtem Yuki zaśmiała się do niego i odwinęła swój ogon z jego nadgarstków. Kątem oka zerknął przed siebie i wiedział, że nie wyląduje nogami na ziemi, więc uszykował się, jak do przewrotu w przód, ale wrobił przewrót przez ramię i od razu po wykonaniu swojej czynności wstał na nogi.
- Naprawdę.. - jakoś w to nie mógł uwierzyć. Otrzepał swój stój z kurzu.