Era Bleacha

Po swoim mocnym i trudnym dla niego samego przemówieniu, Hoffman ponownie opuścił głowę. Czuł, że powiedział za dużo, jednak kiedyś trzeba było to powiedzieć, a jakiż inny moment mógłby być bardziej odpowiedni od tego? W przeciwnym wypadku, skrywane emocje i żal z powodu nie wypowiedzenia tego co miał na myśli zabijałyby go od środka niczym rak.
Wtedy na jego głowie wylądował but. Obcas Ayame nie spotkał się z żadnym oporem, przez co głowa Hoffmana szybko i z dużą siłą wbiła się w piach przed nim. Szczęśliwie dla niego, odległość pomiędzy czołem, a gruntem była niewielka. Przez chwilę poczuł, że spotka go to, na co zasługuje, że dostanie możliwość naprawienia wyrządzonych krzywd poprzez pokutę. Jednak słuchając tego co ma do powiedzenia, bardzo szybko się przekonał, że to nic innego, jak próba odwrócenia całej, tak poważnej i istotnej dla niego sytuacji w żart. To był dla niego kolejny cios, który mocno odczuł. Jego oczy zamarły w miejscu jak martwe. Nawet po zdjęciu buta z jego głowy, nie zmieniła ona swojego ułożenia.
Jednak wtedy ponownie odezwała się Chinatsa. Mrugnął, a kiedy otwierał powieki, jego wzrok patrzył w kierunku, z którego dochodził jej głos.
Potrzebował ich. Wbrew słowom jego przywódczyni tak bardzo ich potrzebował... Kolejna łza wylała się z jego oka. Już miał to powiedzieć, chciał, aby to wiedziały, choć częściowo dziwiło go, iż mogłaby ona tak pomyśleć. Jednak ostatecznie, zdał sobie sprawę z czegoś, przez co nie mógł z siebie wykrztusić tych słów. Tym czymś była konfrontacja z jego czynami oraz poczucie wzięcia za nie odpowiedzialności, które ostatecznie sprawiały, że nie uważał, aby miał do tego jakiekolwiek prawo. Teraz łza wypłynęła z drugiego oka.
Wraz z kolejnymi, następującymi po sobie słowami Ayame, jego beznadzieja jedynie się pogłębiała. Nie było w nich żadnego zdania, któremu mógłby przyznać rację. Wówczas tym bardziej zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo nie rozumieli się nawzajem, jak bardzo nie znali siebie, i swoich uczuć.
Jaki sens...? Jaki jest sens kontynuować życie w takiej beznadziei, która przeciągana dalej będzie jedynie coraz bardziej ranić każde z nas? Jak można żyć z... jak można kochać osobę, której się nie rozumie? Która mnie nie rozumie? Czy my się w ogóle, kiedykolwiek tak naprawdę poznaliśmy? Czy ciągnięcie tego dalej ma jakikolwiek sens? A może... może popełniliśmy błąd? Może to wszystko jest jednym, wielkim nieporozumieniem...
Frustracja coraz bardziej rozgrzewająca jego przyciśnięte do podłoża płuca zmusiła go do powstania. Inaczej musiałaby eksplodować. Z dużym wysiłkiem podkulił nogi do klęczek, po czym wciągnął na nie resztę tułowia, opierając się rękami o piach, nadal będąc odwróconym do nich tyłem.
- Umoralniałem? - powtórzył za Ayame - Ja? A jakie ktoś taki jak ja miałby do tego prawo? Honor? Nie żartuj sobie. To słowo już dawno przestało mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie. Moje istnienie, już dawno przestało mieć dla mnie znaczenie. Sprzedałem duszę diabłu. Chciałem was uratować. I udało mi się. Wykonałem swój obowiązek. Nieważna była dla mnie cena. Jedyne co było dla mnie ważne to wam służyć. Ale teraz? Teraz już nic nie ma sensu. Można by powiedzieć pacta sund servanta.
Przez moment zastanowił się jeszcze chwilę nad tym co właśnie powiedział. Ironia. Nie potrafił znaleźć słowa, które lepiej by określiło obecny stan rzeczy. Jednak ,,podpisanie cyrografu" mimo tego, iż ta przysłowiowa umowa została dotrzymana, zawsze charakteryzowała się pewnym ale, w którym pomimo wygranej, osiągnięcia tego, czego się pragnęło, ostatecznie stawało się przegranym. Zdawszy sobie z tego sprawę, uśmiechnął się w bezsilności i beznadziei na krótko, ciesząc się, że żadna z nich tego nie widzi. Jednak jego krótki uśmiech zniknął tak szybko, jak przyszła chęć kontynuowania rozpoczętej wypowiedzi, gwoli wyjaśnienia tego, co właśnie usłyszał.
- Pytasz, czym sobie na to zasłużyłyście. Odpowiedź brzmi: biernością. Chinatso, powiedziałaś, że nie mam uczuć. A cóż innego robię w tym momencie niż podaję wam całe moje serce na tacy? Jest wasze. Możecie z nim zrobić co chcecie. Zabrać, wyrzucić, zdeptać, przebić ostrzem. Cokolwiek. To wasze prawo. A Ty zamiast tego... odchodzisz. Nic nie zrobiłaś. Zostawiłaś je, aby zgniło, sama zamykając się niczym żółw w skorupie obojętności. W skorupie do której ja nie mam dostępu. Przy tej obojętności... za co ja mam walczyć? Dla kogo? Komu mam służyć? Po co? Kogo kochać...?
Nie wiedział już, co ma myśleć. Jego zmęczenie, wyrażające się obojętnością pogłębiało się wraz z kolejnymi, dochodzącymi pytaniami na niezmierzony okiem stos. W tym momencie czuł się, jakby stanął na skrzyżowaniu z tysiącem dróg, nie posiadając żadnej przesłanki, ani tropu do wyboru którejkolwiek z nich. Przez całe życie kroczył jedną, teraz czuł wręcz, że musi wybierać. Nigdy dotąd nie był tak zdezorientowany. W normalnych warunkach, wybrałby pierwszą-lepszą, jednak teraz, nie potrafił się zdecydować, nie chciał, a nawet bał się wybrać którąkolwiek z nich, zwłaszcza, że wiedział, iż każda z nich nie ma powrotu. Dlatego nie chciał wybierać sam. Chciał się podzielić swoją odpowiedzialnością, w tej trudnej, być może najtrudniejszej dla niego, życiowej wędrówce. Nagle zaczął mówić.
- Błagam Cię, zrób coś z tym sercem. Zabierz je, wyrzuć, albo zabij. Ono już przestało bić, a dla martwego wszystko jest obojętne. Przyjmij je, a ono nadal będzie dla Ciebie bić. Odrzuć, a już nigdy więcej go nie zobaczysz. Wybór należy do Ciebie, ja nie mam do niego prawa.
Po wypowiedzeniu tych słów, Hoffmana ogarnęło... zdziwienie. Zdziwienie z powodu własnej obojętności, która nawet w takiej chwili, pozostawała niewzruszona. Każda decyzja była by dla niego zrozumiała i nie zamierzałby jej podważać. W pewien sposób sam sobie wydał się żałosny, zdając sobie sprawę z tego, jak droga która zostanie mu obrana jest dla niego obojętna.