Era Bleacha

Hoffman bardzo sie ucieszył faktem, iż został zwolniony z pułapki pustego, krępującej jego ruchy. Teraz były już one w pełni swobodne i mimo opadania chłopaka na ziemię, nie przestawał on ładować Cero.
- Cóż za wspaniała walka! Chyba wreszcie ktoś nas zabije.
- Taaa... na to wygląda. Niezły jest.
- Dawno nie mieliśmy tak dobrej walki... Masz całą moją moc. Nie powstrzymujmy dłużej naszej siły. Pokażmy wszystko na co nas stać. Jeśli nie zrobimy wszystkiego co w naszej mocy, nie będziemy mogli spojrzeć sobie w oczy.
- Jasne, jasne... Zostaw to mnie. Swoją drogą, zaczynasz gadać jak w jakimś dramacie romantycznym...
- Może... Chyba się starzeję...
- Tyyy...!? Niemożliwe... W każdym razie dzięki, za wszystko co dla mnie zrobiłaś i... dzięki, że dzieki tobie mogłems ię tak długo cieszyć walkami. Chyba diabeł upomina się o naszą umowę z nim... Cholera... teraz mnie to trafiło...
- Hahahaha! I kto tu się rozkleja? Ale swoją drogą...
- Jedna głupsza od drugiego... Aż rzygać się chce na te wasze czułości... - odezwał się nagle głos pustego w głowie Hoffmana
- Ale nie ważne... Chciałem Ci tylko powiedzieć, że w pełni Cię popieram. Oddaję Ci do dyspozycji całą swoją moc. Myślę, że obie pomożemy Ci w użyciu... tej... techniki.
- Taaaaa... Dzięki dziewczyny.

Kiedy Hoffman skończył już prowadzić swój wewnętrzny dialog, jego reiatsu znacznie wzrosło. Cero, które ładowało się w jego dłoni, było wręcz przesączone ogromem reiatsu. Drugą ręką, sięgnął do torby przy jego ramieniu.
Czas mi ucieka... to już jest mój limit... chyba, że...
Wyjmując strzykawkę z adrenaliną, wbił ją sobie w udo. Zasyczał boleśnie po czym szeroko otworzył oczy. Czuł jak jego własna siła niemal rozsadza go od środka.
To jest to... ostateczny atak
Zaraz po tym wystrzelił cero w stronę przeciwnika, a jego siłą przeraził się nawet sam Hoffman. Nie potrafił sobie wyobrazić jak jakakolwiek istota na tym świecie, potrafiła by mu się przeciwstawić. Po ogromnym wybuchu, niszczącym spory obszar dookoła, Hoffman znów przystąpił do ataku. Używając senki, zaatakował przeciwnika kilkakrotnie swoim mieczem. Jeśli była by taka potrzeba, użył również swojej nastraszniejszej techniki, podnoszącej wszystkie jego statystyki dwukronie i wpakowuje całe reiatsu w statystyki, aby pokonać przeciwnika.

Reiatsu: 0+10525=10525
Reiatsu w zbroi: 94500+200+1000=95700+5%=100475+10%=110525-525=10525=100000
Siła: 597+59=656+20%=787x4=3148
Wytrzymałość: 260+20%=314
Szybkość: 504+20%=604
Zręczność: 1192+20%=1430
Siła Cero: 6296
Szybkość senki: 1359

Hoffman był bardzo dumny z całej tej walki. Widząc iż pusty wyzionął ducha, upuścił miecz, zdarł rychło maskę z twarzy i z uśmiechem od ucha do ucha wydał triumfalny okrzyk na całe Hueco Mundo. Jednak chwilę później dostał zawrotu głowy i upadł na jedo kolano.
Idiota... tak się przeforsowałem i jeszcze mi się drzeć zachciało... faktycznie, zapomniałem o tym, że przeciążyłem swoje ciało ponad moje możliwości... Ale zaraz! Chinatsa! Muszę wracać do kryjówki!
Po czym chwilę później zabrał serce, które pozostało po pustym i ruszył w drogę do kryjówki.