Era Bleacha

Kiedy Myku spędzał swoje chwile samotności jako dusza, rozmyślając nad swoim losem, po pewnym czasie, nieopodal, zdało się słychać jakiś ryk. Być może dane było usłyszeć chłopakowi wcześniej ryk pustego. Odgłos był bardzo podobny, jednak trochę zniekształcony i zdawał się być jeszcze oddalony wiele metrów od Myka. Z tego samego kierunku, zdało się usłyszeć również coś, co odgłosem przypominało ludzkie krzyki. Po pewnym czasie, zza zakrętu wybiegło dziecko, biegnąc co sił w nogach, zmierzając prosto w jego stronę. Był to chłopiec, krótko ostrzyżony, który w żaden sposób nie wyróżniał się ubiorem. W oczy rzucić mógł się jednak łańcuch w piersi chłopca, dokładnie ten sam, który Myku miał na sobie. Chłopiec nie zatrzymywał się, ani też niczego nie powiedział. Prawdopodobnie nie był w stanie, gdyż bardzo ciężko dychał, a w jego oczach widać było przerażenie.

Kiedy chłopak przebiegł tuż obok Myka, biegnąc cały czas w swoją stronę, zdawać się mogło, iż przez chwilę zapanował spokój. Była to jednak krótka chwila, gdyż zaraz później zza tego samego zakrętu wybiegło kilka innych osób. Tym razem byli to zwykli ludzie, którzy nie wiedząc co się dzieje, w panice uciekali, prawdopodobnie z tego samego miejsca co wcześniej widziany chłopiec. Nie trzeba było długo czekać, aby dowiedzieć się, co było przyczyną całej tej paniki. Zza jednego z większych domów, wychyliła się zakrwawiona głowa pustego. Nie wiadomo było, do kogo należy ta krew, można było się jedynie domyślać, iż prawdopodobnie mogła ona należeć do jednej z jego ofiar. Pusty zbliżył się, i zaczynał podchodzić coraz bliżej Myka. Wzrostem sięgał kilkunastu metrów, zatem ucieczka przed nim najprawdopodobniej byłaby niemożliwa. Śmierć była blisko, niemal można było poczuć jej zapach. Kiedy jednak nadzieja zdawała się gasnąć, w krytycznym momencie pojawiła się pewna tajemnicza osoba, tuż obok Myka, która patrząc wprost w oczy pustego, chwyciła swymi rękoma przypiętą do pasa katanę. Był to mężczyzna, dość pokaźnej postury. W jednej chwili, zniknął chłopakowi sprzed oczu i pojawił się tuż za pustym, odwracając się po chwili w jego stronę. Potwór zawył głośno z bólu, a jego maska została rozcięta na pół. Chwilę później, już go nie było.
- Nic Ci się nie stało? - zapytał Myka podchodząc do niego

Mężczyzna podał Mykowi rękę, i pomógł mu wstać, a następnie schował ręce do rękawów.
- Ostatnio sporo pustych kręci się w tej okolicy. Robi się bardzo niebezpiecznie. Powinienem Cię odesłać do społeczności dusz, abyś nie był narażony na kolejne tego typu niebezpieczeństwa. Swoją drogą, jestem Kaji. Shinigami. Miło mi poznać. - kończąc, wyciągnął rękę w stronę chłopaka w geście przywitania
- Widziałeś może w okolicy inne dusze, podobne do Ciebie? Albo może innych pustych, jak ten wielki brzydal, który Cię zaatakował? Poluję na nich, żeby inni, Tobie podobni mogli czuć się bezpieczniej. Każda informacja będzie pomocna.

Mężczyzna zadumał się na chwilę, odwracając przy tym wzrok, po czym z powrotem popatrzył na Myka.
- W porządku. W takim razie zajmę się nimi za moment. Najpierw odeślę Ciebie. - powiedział kładąc mu rękę na ramieniu
Po dłuższej chwili, mężczyzna wyjął ponownie miecz z pochwy, zupełnie tak, jakby zamierzał coś zrobić Mykowi, jednak jego wyraz twarzy przeczył temu, jakoby miał jakieś złe intencje.
- To nie potrwa długo. - dodał wyjmując miecz
Kiedy zaczął unosić miecz do góry, jakby zamachnął się przed cięciem, zamarł w miejscu. Stojąc tak, rozejrzał się dookoła, jakby spodziewał się czyjejś obecności. Rzeczywiście tak było. Zza zakrętu, z którego wcześniej wyszedł pusty, jak i z kilku innych niedaleko odległych kątów, wyszło kilku zamaskowanych mężczyzn, o niemal identycznym wyglądzie. Wszyscy w tym momencie patrzyli złowrogo na shinigami.
- To znowu wy...? - zapytał z przekąsem na twarzy shinigami
- Uciekaj - rzucił szybko, acz stanowczym głosem do Myka, po czym wyraźnie czekał na reakcję zamaskowanych mężczyzn
Mężczyźni ruszyli do ataku na Shinigami. Udało mu się zablokować pierwsze cięcie od góry swoim mieczem. Wszystko działo się bardzo szybko. Zbyt szybko.

Pomiędzy mężczyzną, a napastnikami rozpętała się zażarta walka. Co raz, ktoś atakował, a kto inny odbijał miecz i przystępował do kolejnego ataku. Wykorzystując to zamieszanie, jeden z zamaskowanych mężczyzn, nie wdając się w walkę podszedł do Myka.
- Masz szczęście, że zdążyliśmy. To zbuntowany shinigami. Oni lubią zabijać dusze dla zabawy. Kto wie, co by się stało, gdybyśmy nie przybyli na czas...?
Mężczyzna rozmawiając z Mykiem, od początku przyglądał mu się uważnie, jednak pod koniec, odwrócił wzrok, aby przyjrzeć się walce. Buntownik radził sobie całkiem nieźle. Napastnicy zdawali się być zmęczeni, a i on ciężko dychał.
- Chcę się Ciebie o coś zapytać... - nieznajomy przerwał ponownie ciszę - Odpowiedz szczerze. Chcesz posiadać moc? Moc, dzięki której nie będziesz musiał się obawiać i ukrywać przed takimi jak on, albo ten wielki pusty sprzed chwili?
Jego głos był poważny i stanowczy. Nie dało się w nim wyczuć złej woli, jednak podobnie było w przypadku buntownika, zatem trudno było na tej podstawie rozgraniczyć kto był rzeczywiście dobry, a kto zły.

Kiedy Myku skończył mówić, mężczyzna zapytał się ponownie.
- Jesteś tego pewny?
Nie oczekując na odpowiedź, po chwili lekko westchnął. Wyciągnął zza pleców katanę, sięgając po nią swoją prawą ręką, i trzymając pewnie rękojeść, obrócił ją w ręce, tak iż teraz była ustawiona równolegle do podłoża, wystawiając ją przed twarz Myka, zupełnie tak, jakby chciał mu ją ofiarować.
- Skoro tak, to nie masz innego wyjścia jak zdobyć ją samodzielnie. Ta katana da Ci moc.
Jego wzrok, którym patrzył w oczy chłopaka był stanowczy i zdecydowany.

Kiedy Myku wziął do ręki katanę, walka już powoli dobiegała końca. Buntownik stawał się coraz bardziej wycieńczony w walce z przeciwnikiem, o przewadze liczebnej. Zdyszany, widząc jak chłopak sięga po katanę, wykrzyczał:
- Stój! Nie dotykaj jej!
Jednak było już za późno. Kiedy Myku złapał katanę w dłoń, jej ostrze zabłysło. Wydawało się, iż ono żyje. Po chwili, z tsuby katany, wyrosło kilka macek, wyglądem przypominające ludzkie mięśnie, które w mgnieniu oka oplotły całą rękę Myka, aż po samo ramię. Chłopak poczuł, jak wypełnia go dziwna energia. Energia, która jakby się zdawało, dawała mu boskie moce, dzięki którym mógłby zrównać z ziemią wszystko i wszystkich. Moc płynęła w jego żyłach, próbując opętać jego umysł, niczym narkotyk.