Era Bleacha

Każda kolejna chwila spędzona we wnętrzu wraku wprawiała Hoffmana w coraz większe zdziwienie oraz dezorientację. Chcąc ruszyć Ayame na pomoc, ni stąd i zowąd, odbił się od niewidzialnej bariery, blokującą mu dostęp do wyjścia z pomieszczenia. W efekcie, jego postawa została zachwiana, a on sam wyłożył się na podłodze. Po chwili zaobserwował, jak znajdująca się w podobnym do niego stanie dziewczyna, rzuciła nożem w kierunku bariery.
Co to był za nóż? Dlaczego przez niego bariera zniknęła? Dlaczego w ogóle się pojawiła? - te i szereg innych pytań, kotłowały się teraz po głowie shinigamiego, który jak tylko spostrzegł okazję do ruszenia z odsieczą, podniósł się czym prędzej i ruszył na tyle szybkim krokiem na ile pozwalał mu na to jego stan. Mimo wszystko, nadal był to chód, gdyż głęboka rana na nodze skutecznie uniemożliwiała mu normalny bieg.
W końcu udało mu się przekroczyć próg drzwi. Dopiero teraz poczuł, że poprzednio wyczute przez niego reiatsu zaczęło się przemieszczać, podobnie jak reiatsu Ayame, która najpewniej ruszyła w pościg za oprawcą.
Zadanie znacznie upraszczał fakt, iż nieznane Hoffmanowi reiatsu, ruszało wprost ku schodom, prowadzącym właśnie w stronę korytarza, w którym się znajdował. To dawało mu czas na przygotowanie się. Jego brwi lekko się zmarszczyły, co świadczyło o tworzeniu się w jego głowie mniej lub bardziej precyzyjnego planu działania.
Jego dłonie ułożyły się w pewien znak, a usta zaczęły poruszać w rytm wypowiadanych słów, które były tak ciche, że prawdopodobnie tylko sam Hoffman mógł je usłyszeć.

Przez chwilę, czas jakby się zatrzymał. Przed Hoffmanem, w odległości kilkunastu metrów, jawiła się przed nim postać oprawcy Ayame. Z pewnością nie mógł jej zignorować. Nie chciał nawet sprawiać, aby Ayame fatygowała się jej łapaniem. Tym niemniej, jego obecny stan nie pozwalał mu na szarżowanie. W związku z tym znalazł inne wyjście z sytuacji. Jego poruszające się w rytm bliżej nieznanych słów usta, zaczęły wykonywać głębsze ruchy, a struny głosowe, delikatnie podnosić ton głosu. W końcu dało się usłyszeć i zrozumieć wypowiadające przez niego wyrazy, będące końcówką inkantacji zaklęcia.
- Bakudou no rokujuichi. Rikujokoro.
Chłopak mając szczerą nadzieję, że tego typu zaklęcie w zupełności wystarczy na zatrzymanie oprawcy, ruszył w jej stronę powolnym, acz pewnym krokiem. Zanim jeszcze postawił drugi krok, tuż za kobietą stojącą na schodach, a więc na drodze pomiędzy nią, a Ayame, pojawiła się bariera 81 zaklęcia wiążącego. Trudno było jednak odgadnąć intencję jego działania, gdyż na swój sposób wyglądało to w ten sposób, jakoby bronił tej kobiety. W razie potrzeby, gotów był do rzucenia kolejnego zaklęcia, jednak wiedząc, że z powodu braku czasu na wypowiedzenie kolejnej inkantacji nie będzie ono równie skuteczne, wolał się wstrzymać. Jego wiara we własne umiejętności władania magią demoniczną musiała mu wystarczyć jako gwarant bezpieczeństwa, podczas pokonywania dystansu pomiędzy nimi. Z pewnością miał sporo pytań, podobnie jak i Ayame. Miał nadzieję, że coś wiąże postać jego przeciwniczki z poszukiwanym przez niego Zafkielem, z uwagi na rodzaj jej działalności wobec dwójki shinigami z klanu Miyamoto. Jego uwaga była w tym momencie niemal całkowicie skupiona na póki co obezwładnionej dziewczynie, oraz wizji jej przesłuchania. Nie zauważył nawet, jak Hikari zniknęła gdzieś za drzwiami. Nie ona była teraz jego zmartwieniem.

Zamaskowana przeciwniczka spojrzała najpierw w dół a potem w górę a następnie jeszcze raz w dół, niespokojnie, właściwie nieco dziecinnie poruszyła nogami. - Ojojojoj, ale cięty język... troszkę nie fortunnie się wpakowałam - Odwróciła się już zupełnie plecami do Ayame i poczęła błądzić wzrokiem dookoła Hofmana. Jakby rozglądając się czy nie zdoła przemknąć. Zupełnie nie szykowała się do walki, nie sięgała po żadną broń tylko tak tam stała. Szybkim ruchem schowała skradzioną Ayame własność do kieszeni.