Era Bleacha

Kenji w sumie nie wiedział co o tym myśleć, ale przeczuwał że tak szybko nie zaakceptuje w sobie nieznajomej shinigami. Widać było, że nie chciała współpracować, tylko działać na własną rękę, więc niestety musiał to zaakceptować. Hayashi po jakimś czasie usłyszał jej słowa, lecz tylko głośno westchnął i wzruszył ramionami. Skoro ona tak sobie chciała pogrywać, zaakceptował to, ale jeśli to jemu się uda, to nie podzieli się najwyżej z nią nagrodą. I tak za bardzo go to nie obchodziło, gdyż w grę wchodziła czyjaś niewinna dusza z bogatej rodziny, a to było największym priorytetem. Szatyn przetarł czoło, gdyż atmosfera robiła się coraz bardziej gorąca, na dodatek ten inny bóg śmierci nie wyglądał zbyt miło. Wyczuwał od niego jakąś niemiłą energię, ale czy aby na pewno mógł go podejrzewać o łańcuch? Wojownik za bardzo nie mógł tak tego od razu określić, a jeśli powiedziałby to na głos, to tak naprawdę skazał by na siebie wyrok.

Gdyby tak jedno było, wszyscy by pomyśleli że to jego sprawka i że to on założył łańcuch na córkę bogatego Szlachcica. Czerwonooki usłyszał wreszcie słowa nadchodzącego od nieznajomego boga śmierci, który zaczął wszystko spekulować. Słuchał go dokładnie, bo nie chciał by żadna informacja mu niechcący umknęła. Bóg Śmierci wreszcie wypuścił powietrze i zbliżył się trochę do nieznanego shinigami, także przyklękając i rzekł w jego stronę:
-Masz rację, to musiał być ktoś to się na tym znał, inaczej przecież nie zrobiłby czegoś tak nieprzewidywalnego. Niestety wreszcie jak na razie nic nie możemy wskórać, gdyż nie wiadomo co się stanie, jak będziemy chcieli użyć naszych zanpaktou do rozwalenia tego ustrojstwa. - skończył mówić i patrzył z powagą na swojego nieznajomego towarzysza, jak i kątem oka na boginię śmierci.

Kenji nie ukrywał, że tak naprawdę też nie wie jak się za to wszystko zabrać, w sumie to każde z nich miało związane ręce i jeszcze trochę czasu musi minąć zanim cokolwiek uda im isę wymyślić.

Mężczyzna słuchając z uwagą tego, co miał do powiedzenia znajdujący się tuż obok shinigami, w zadumie pogładził się dwoma palcami po brodzie.
- Hmmm... Faktycznie, zanpakutou lepiej tego nie tykać. Nadal nie do końca wiemy czym to jest, i jak to będzie oddziaływać na naszą broń. Być może jednak, w pewien sposób zależy to od typu broni. W końcu, z tego co mi wiadomo, konwencjonalne, siłowe rozwiązania podobno nie przyniosły żadnych efektów. Podobno nie lada siłacze próbowali je zerwać... - tu swój wzrok pytająco zwrócił na złotowłosą dziewczynę
- Tak, to prawda. - przemówiła cichym i delikatnym głosem, podpierając się dłońmi o łóżko na którym siedziała - Łańcuch próbowali poskromić jedni z najsilniejszych kulturystów w Rukongai, jednak trudno było by oczekiwać od nawet duchowej istoty rozerwania czy nawet przecięcia kamienia szlachetnego. A w końcu nie do końca wiadomo jaką ta rzecz posiada strukturę...
Mężczyzna ponownie zadumał.
- Ale w takim razie jak przeciąć kamień szlachetny? Do tego potrzeba niewyobrażalnej siły. Siła najsilniejsza w świecie - powtórzył do siebie fragment listu - Być może to jest właśnie rozwiązanie - poprosić o użyczenie swej siły kogoś rangi wręcz kapitańskiej. Być może oni mieli by wystarczająco dużo siły.
Kobieta lekko i zniechęcająco pokręciła głową na boki.
- Shinigami, zwłaszcza wyższej rangi z reguły nie interesują się losami zwykłych dusz, takich jak ja, a żadna nagroda ich nie przekona, ponieważ mają już w swoim otoczeniu wszystko, co moglibyśmy zaoferować. Nie pomogą mi.
Jej głos lekko się załamał na myśl o własnym losie i zarazem swojej przyszłości. W momencie, w którym usłyszała żart, który dodała Hatsuyuki, wyraźnie się zląkła, a z jej ust wyrwało się ciche pisknięcie. Podobnie, jej usta szybko się otworzyły, aby szybko wypowiedzieć słowa rezygnacji, czy też mniej subtelne, wypraszające kobietę za tego rodzaju pomysł z domostwa, jednak zanim zdążyła to zrobić, bogini śmierci zdążyła się zreflektować. Zatem ostatecznie puściła to w niepamięć, zwłaszcza, że od razu usłyszała kolejne pytanie, tym razem na temat listu, po który szybko sięgnęła, i delikatnie się z nim obchodząc, wręczyła go nieznajomej w milczeniu.

Treść listu:

Tam gdzie sny stają się prawdą, a oblicze duszy ciałem, znajduje się przyszłość. Siła, najsilniejsza w świecie i najsłabsza ze wszystkich, pochodząca z duszy, stanie się prawdą.

- Sny? - powtórzyła za Hatsuyuki - Nie, nie przypominam sobie niczego wyjątkowego. Poza kilkoma koszmarami, tuż po tym, kiedy to się zaczęło...
Jej twarz ponownie, wyraźnie posmutniała.

Kocica podrapała się za uchem i zastrzygła oboma
-Może nie jestem za mądra ale czy diamentów nie szlifuje się drobnymi dłutami i delikatnymi uderzeniami odłupując ich kawałeczki, czy nie mówi się że kropla drąży skałę albo że cicha woda brzegi rwie?-
Yuki usiadła na ziemi i zaczęła patrzeć na łańcuch a potem powiedziała
-Może uznasz to za głupie ale czy próbowałaś sobie wyobrazić że go nie masz na nodze i w to uwierzyć? Ponoć wiara góry przenosi. Nie znam kapitana o którym mówi się że siłą by górę przeniósł ale osoba która początkowo sie mną zajmowała mówiła mi legendę o tym jak mała grupa ludzi modląc się sprawiła że góra się poruszyła. Nie pamiętam o co to chodziło ale chyba w ten sposób tylko mogli ocalić swój naród czy coś takiego-

Kenji tak dumał i dumał, ale nie mógł wpaść na nic dobrego. Hayashi po jakimś czasie usłyszał głos trzeciego shinigamiego, który się tutaj znajdował. Twierdził, że może być więcej zagadek, ale przecież oni nie mieli na to czasu.  Szatyn wreszcie westchnął, a potem odpowiedział innemu Bogowi śmierci:
-Czyli jest szansa, że szlachcianka posiada w sobie ów duszę zanpaktou, która może się z nami porozumieć, tak?? Gdybyśmy znali tylko sposób dostania się do środka wnętrza jej duszy, może sprawa byłaby o wiele łatwiejsza. - kiwnął głową i zaczął chodzić po pomieszczeniu. Znudziło mu się stanie w jednym miejscu, bo i tak wiedział, że jego towarzyszka jak i jeszcze nieznany mu zbyt dobrze shinigami nic więcej tutaj nie zrobią. Niestety wojownik za bardzo nie pojmował rozumowania swojej koleżanki z fachu, ale chyba ta najlepiej wiedziała co mówi.

Bóg Śmierci mimo tego skrzyżował ręce na torsie i ciągle chodził, a po jakimś czasie usłyszał głos biednej zakutej dziewczyny. Zbliżył się ponownie do grupki, która ubolewała nad tym jak jej pomóc i zaczął jej dokładnie wysłuchiwać. Niestety nic ciekawego nie powiedziała, więc, po prostu wypuścił powietrze i oparł się o ścianę. Tak naprawdę nic ciekawego się nie działo, tylko szlachcianka ciągle marudziła, że chcę być wolny i takie tam. Kenji oczywiście to wiedział, jak każdy w tym pokoju, ale jeśli nie mogli jej pomóc, to nie będzie takie proste. Hayashi znów westchnął i wreszcie po upływie kolejnych minut, a nawet kilkunastu, wypowiedział się na nowo nieznany mu jeszcze zbytnio bóg śmierci. Mówił o jakimś XII, ale nie wiadomo dokładnie co to było, więc szatyn skierował głowę ku niemu i się zapytał:
-Masz na myśli oddział XII czy co?? Jeśli nie, wytłumacz się co masz na myśli. - skończył mówić, ale dalej miał zamiar słuchać co ten ma do powiedzenia.

I znów upłynęło trochę czasu w posiadłości szlachty, po czym inny shinigami wyciągnął skrawek papieru, tłumacząc że gospodarz zrobił rozpiskę wszyscy wrogów rodziny. Czerwonooki za bardzo nie wiedział co o tym myśleć, na pewno jest to dla nich jakiś trop, ale czy aby na pewno?? Bóg Śmierci sam tego nie wiedział, ale podszedł bliżej drugiego kolegi z tej samej pracy i rzekł:
-Hmmm, masz rację. To nam daje silny trop, ale czy wystarczy żeby znaleźć sprawcę? W takim razie nie ma co zwlekać, prowadź i wyruszajmy popytać tych wszystkich podejrzanych. - poprawił ostrze na pasie i wyczekiwał momentu, kiedy będą mogli ruszać.

- Być może. - odparł shinigami Kenjiemu - Nie jest to wykluczone, jednak mało prawdopodobne. Aktywne zanpakutou w duszy szlachcianki z Rukongai? Aby aktywować choć w części zanpakutou, potrzeba dni, miesięcy ćwiczeń oraz odpowiedniej wiedzy. To praktycznie niemożliwe, aby osoba nie posiadająca w tej dziedzinie żadnej wiedzy mogła je wyzwolić. Poza tym, nawet gdyby to była prawda, musiała by ona dysponować co najmniej ponadprzeciętną ilością reiatsu, a ja nie wyczuwam od niej nic ponad normę, a wątpię w to, aby zwykła dziewczyna z Rukongai posiadała tak zaawansowane umiejętności jak ukrywanie reiatsu. Prędzej czy później ktoś z Shinigami by się nią zainteresował, chyba, że rodzice za wszelką cenę chcieli ją utrzymać pod kloszem...
- Ja wciąż tu jestem! - przerwała mężczyźnie z dezaprobatą, lekko podniesionym głosem, aby był donośniejszy, lecz wciąż noszącym znamiona spokoju, jak na dobrze wychowaną kobietę przystało - Nie mów o mnie proszę tak, jakby mnie tu nie było. Jeśli chodzi o mnie, to rozwieję wasze wątpliwości - nie posiadam żadnych ukrytych przed światem mocy, ani ponadprzeciętnych umiejętności.
Mężczyzna westchnął, zdając sobie sprawę z własnego nietaktu.
- Ma Pani rację, zachowałem się niestosownie. Proszę o wybaczenie.
Kobieta co prawda nie odpowiedziała na jego prośbę, jednak lekkie, niemal niezauważalne skinienie jej głowy najwyraźniej mu wystarczało, sądząc po wyrazie jego twarzy. Co innego, jeśli chodziło o przedstawioną jej przez Hatsuyuki propozycję. Szlachcianka odwzajemniła propozycję przyjaznym i ciepłym uśmiechem, a już po chwili, jej delikatna dłoń spoczęła na głowie kotowatej, spokojnie głaszcząc jej powierzchnię.
- Masz bardzo miękkie włosy. Są bardzo miłe w dotyku. - oznajmiła z pozytywnie zaskoczonym wyrazem twarzy

Podczas gdy obie kobiety kompletnie zmieniły temat rozmowy, nieznajomy shinigami nadal rozmawiał z Kenjim nad meritum sprawy, ponownie kierując na niego swój wzrok.
- Zgadza się, XII oddział. Są specami w dziedzinie nauki, i być może zetknęli się już kiedyś z podobnym przypadkiem. Tak czy inaczej, teraz jesteśmy zdani na siebie. Mam kilku znajomych w tamtych stronach. Podpytam o to i owo, a nóż może dowiemy się czegoś więcej.
- A jeśli chodzi o poszukiwania sprawcy... - dodał po chwili znacznie głośniejszym tonem, wręcz demonstracyjnie, aby ponownie zwrócić na siebie uwagę Hatsuyuki
- Właściciel tego domu ma już parę typów. Problem jednak polega na tym, że wielu z nich z dumą przyznaje się do tego czynu, a jak wiadomo, sprawca może być tylko jeden... Widać musiał się on narazić wielu możnym z tego okręgu, którzy w ramach chęci utarcia mu nosa obrali sobie za cel jego córkę. Tak czy inaczej, nie ma sensu dłużej marnować tutaj czasu. Powinniśmy ruszać.
Kończąc mówić, mężczyzna jako pierwszy, jak gdyby dla zachęty, ruszył w kierunku drzwi, zatrzymując się tuż przed progiem.
- Wrócę do Seireitei i spróbuję się czegoś dowiedzieć na temat tego przedmiotu. Wy powinniście porozmawiać z właścicielem na temat potencjalnych podejrzanych i rozmówić się z nimi. Udanego śledztwa.
Nie przedłużając dłużej już i tak wyjątkowo długiej dla niego rozmowy, mężczyzna w mgnieniu oka i bez pożegnania, zniknął za podążającymi w dół schodami, pozostawiając drzwi otwarte, dając tym samym znać, aby pozostała dwójka również poszła jego śladami.