Era Bleacha

Garganta otworzyła się na skraju polany. Już wcześniej przebywający tu Pusty obserwował czujnie osobników którzy się z niej wyłaniali. Owy Hollow nazywał się Tay i zgodnie z zapowiedzią Greya był do niego podobny, lecz tylko z wyglądu. Również posiadał łuski, ogon i skrzydła, ale z niektórych części jego ciała wyrastały kolce. Porastały między innymi jego nadgarstki, kostki u nóg, linię kręgosłupa i czubek ogona. Zamachnął skrzydłami lekko poddenerwowany. Jakby mi brakowało roboty... To jeszcze ten dureń musiał podesłać mi bandę shinigamich... Uroczo. Czekał na oddział pośrodku polany z założonymi na piersiach rękami. Od razu w oczy rzucała się jego wrogość i niechęć do pomocy w ich misji. Tym razem nie miało pójść tak łatwo.

Tay prychnął. Uderzył ogonem o ziemię wzbijając tumany kurzu w powietrze.
-A więc to o Hao chodzi. Tak, wiem dużo na jego temat... Ponoć szukacie go bo porwał jedną z was? Hmmm... Chyba nawet widziałem jak ją tu przytargał... I mógłbym was do jego kryjówki zaprowadzić...
Zrobił zamyśloną minę i podparł palcem brodę. Po chwili pokręcił głową i uśmiechnął się chytrze.
-Ale nie zrobię tego, ponieważ nie jestem samobójcą. Gdyby Hao dowiedział się kto go wydał z miejsca by mnie zabił. Musiałbym mieć pewność, że uda wam się go pokonać...

Pusty prychnął i rozłożył szeroko ręce. Cofnął się o parę kroków dając każdemu kawałek wolnego miejsca. Z pewną siebie miną przemówił zimnym, wypranym z emocji głosem:
-Powodzenia. Jeśli mnie zabijesz, to nigdy nie znajdziesz kryjówki Hao. Jest tak sprytnie schowana, że przeszlibyście obok i nawet jej nie zauważyli. Potrzebujecie mnie, chyba, że los waszej dziewoi jest wam obojętny. Bo na pewno długo nie pożyje...
Uśmiechał się pogardliwie lustrując wzrokiem każdego członka oddziału z osobna. Na koniec zostawił sobie shinigamiego który do niego przemawiał. Z własnych obserwacji Tay wyciągnął wnioski, że to właśnie on musi być przywódcą oddziału. Wpatrywał się w groźne spojrzenie mężczyzny i nic nie robił sobie z jego słów. Widać było, że jest wielkim ryzykantem, chociaż tego jednego Adjuchasa się wystrzegał. Za to banda shinigamich nie robiła na nim wrażenia. Z obojętną miną znowu się odezwał.
-Pokaż na co Cię stać "wielki" shinigami. Równie dobrze możesz rzucać słowa na wiatr, a ja gardzę czczymi groźbami. Gdy udowodnisz mi, że jesteś w stanie pokonać Hao, wtedy Cię do niego zaprowadzę. Ale tylko ty. Nikt z twojej bandy niech się nie wtrąca w nasz pojedynek. Chyba, że boisz się podjęcia się tej walki...
Uśmiechnął się z wyższością i przygotował do ataku. Nagle z jego obu dłoni wyrosły długie szpony. Rozpostarł skrzydła by wydawać się jeszcze większym. Stanął w pozycji z której łatwo mu było wyprowadzić cios, bądź bronić się przed atakiem skierowanym na niego. Tay stał w odległości kilku metrów od shinigamiego czekając aż on zrobi pierwszy ruch. Czujnie go obserował próbując wyczuć moment w którym mężczyzna go zaatakuje.

Tę jakże przyjemną pogawędkę Shinigamich i Pustego przerwał Odgłos zbliżającego się Menosa. Kiedy pojawił się tuż przed nimi wyciągnął rękę i skłonił się nisko (jak na olbrzyma). Był większy niż typowy Gilian. Cały jego płaszcz pokrywały białe znaki. Jego maska przypominała twarz diabła z dwoma rogami i uśmiechem.
Odezwał się po chwili niezbyt przyjemnym głosem.
-Hao was oczekuje. Proszę za mną, Shinigami...
To powiedziawszy odwrócił się poszedł z powrotem w kierunku Jaskini swego pana nawet nie oglądając się czy Shinigami za nim idą. Kroszył jednak powoli by go nie zgubili... O ile łatwo jest zgubić 100 metrowego kolosa.

Hoffman na słowa menosa skinął głową po czym dwukrotnym skinieniem uniesionej dłoni dał znać oddziałowi do podążania za nim. Poprzedniego pustego, Taya, minął bez słowa jakby wcale go tutaj nie było. Umownym znakiem pokazał im jaki szyk mają przybrać. Cały oddział ustawił się w coś na rodzaj strzały, gdzie jej czubek stanowił chłopak o krótkich, pomarańczowych włosach. Hoffman zaś szedł w drugim rzędzie po lewej stronie. Formacja ta rozciągała się na dosyć dużym obszarze jednakże chroniła jej członków przed ewentualnymi atakami z zaskoczenia czy to obszarowymi, czy też innymi.
- Wypatrywać zagrożenia. Meldować w razie jakichkolwiek podejrzeń.
- Zdaje się, że nasz gospodarz już nakrył dla nas stół...
- Taa... Miejmy nadzieję, że nie znajduje się na nim nasze mięso.
- Dobrze powiedziane. Gorzej jeśli owe mięso to zaledwie przystawka, a danie główne jest właśnie w drodze.