Era Bleacha

Ulice były brudne i opustoszałe. Mimo panującej dookoła beznadziei, ponurego nastroju jak i wszechobecnego brudu i ubóstwa, ulice były zatłoczone. Prawie każdy coś robił. Ludzie szli po coś. Tylko nieliczni siedzieli przy równie zabrudzonych i zaniedbanych domach co oni, żebrając o cokolwiek, co pomoże im przetrwać kolejny dzień. Niektórzy handlowali starociami i zniszczonymi rzeczami, które częściej nadawały się bardziej na ponowne przetwórstwo, niż jako towar na sprzedaż, jednak niektórzy z przechodniów, często podchodzili, wlepiając w nie swoje oczy jak w jakiś skarb. Mimo tego, nie widać było, aby ktokolwiek tutaj czymś płacił. Obowiązywała tutaj bardziej wymiana barterowa... przynajmniej tak się mogło zdawać na pierwszy rzut oka.
Jeden ze sprzedawców, zauważywszy Tamiko, podniósł do niej rękę i zawołał ją głośno.
- Młoda Panienko, zapraszam do mojego stoiska! Mam coś, co na pewno Panią zainteresuje!
Mężczyzna był już bardzo stary, siwy, z długą brodą. Jednak jego głos był bardzo donośny, co sprawiało, iż nie dało się go nie usłyszeć ze sporej odległości, nawet pomimo całego tego miejskiego gwaru.

Towary, którymi dysponował mężczyzna, trudno było nazwać użytecznymi. Kilka niezdarnie wykonanych z gliny naczyń, niektóre miejscami połamane, koło od wozu, ręcznie strugane z drewna zabawki dla dzieci... krótko mówiąc, najróżniejsze, domowe rozmaitości, które mogły by się przydać w zasadzie jedynie bardzo zdesperowanemu kupcowi. Kiedy Tamiko zbliżyła się już do stoiska, mężczyzna przybliżył swoją twarz do niej, pochylając się przy tym, uprzednio rozejrzawszy, czy aby nikt nie zwraca teraz na nich zbytniej uwagi.
- Panienka od Hikeia, zgadza się? Mamy tutaj pewien problem... Zapraszam na zaplecze.
Łypał swoimi oczami to na prawo, to na lewo, to na dziewczynę. Wydawał się trochę dziwny, może szalony, jednak nie wzbudzał poczucia zagrożenia.

Kiedy mężczyzna zaprowadził już Tamiko na zaplecze swojego sklepu, dziewczyna znalazła się w bardzo odizolowanym od reszty świata miejscu. Wszystkie okna były szczelnie zabite, przepuszczając jedynie nieliczne, tak niewielkie promienie światła, iż trudno było by nawet przez nie podejrzeć.
- Usiądź proszę - zaproponował, mijając Tamiko, po czym sam usiadł kilka kroków dalej
Po chwili ciszy zaczął mówić.
- Przejdę od razu do rzeczy. Mamy problem z pewnym mężczyzną. To seryjny morderca kobiet, grasujący na terenie naszego okręgu. Równo co tydzień zabija jedną kobietę. Nikt nie zna jego tożsamości, jednak wiadomym jest, iż działa w promieniu dwóch okręgów od naszego. Jedyne powiązanie, jakie udało nam się znaleźć pomiędzy ofiarami ataków, jest wytatuowany znak róży na ramieniu, jak i ozdobne yukaty (rodzaj kobiecego kimona), które miały na sobie. Ponadto wszystkie były młode, piękne i samotne. Nie wiemy jednak, czy ten tatuaż został zrobiony przed, czy po morderstwie. Zawsze atakuje w nocy.
Kiedy skończył, pochylił się, kłaniając przed dziewczyną tak, iż niemal dotykał czołem podłogi.
- Prosimy Cię o pomoc w tej sprawie. Zakończ nasze troski i zajmij się zabójcą. Inni shinigami są zbyt zajęci, żeby zajmować się nami - zwykłymi, prostymi duszami z rukongai. Kiedy zapada mrok, wszystkie kobiety z naszego okręgu boją się wyjść na zewnątrz, gdyż nie wiadomo, która z nich będzie następna.