Era Bleacha

Chłopak padł na ziemię podtrzymując się rękoma i stojąc na kolanach. Nie widać było jego twarzy, lecz słychać było lekki śmiech, następnie odpowiedział lekko zniżonym już poważnym tonem:
-Walka z przeciwnikiem silniejszym ode mnie daje mi radość. Jeżeli zginę...
W tym momencie spojrzał na porucznika malutkimi na tej odległości prawie nie widocznymi źrenicami. Nie uśmiechał się, patrzył tępo na czubek miecza przeciwnika i następnie wypowiedział:
-To nie byłem gotów żyć w dżungli. Dziękuję, za przywrócenie mi rozsądku. Teraz coś sobie uświadomiłem.
Od razu po wypowiedzeniu tego wstał, podszedł do maski i założył ją z powrotem. Złapał za miecz i stanął w pozycji atakującej przymykając lekko oczy zaczął się zastanawiać:
-Atak na szybkość odpada, jest za szybki na mnie. Od frontu też nie dam rady bo przytłoczy mnie siłą. Manewry są przez niego blokowane. Ten gość nie ma słabych punktów... Pozostaje mi tylko jedna rzecz...
W tym momencie ruszył na przeciwnika całkowicie skoncentrowany na jego każdym ruchu, każdym kroku. Zaczął swoje ataki od lewej strony lekkim cięciem w prawą stronę na wysokości dłoni porucznika. Nie miał już nic do stracenia.

Oda wyskoczył lekko do tyłu i trzymając obiema rękami miecz odbił cios porucznika, następnie po odbiciu owego ciosu z jak największą precyzją próbował zaatakować brzuch porucznika szybkim atakiem. Nie miał on większego pola do popisu, lecz nadal jakieś. Chłopak cały czas koncentrował się na poszczególnych elementach ciała porucznika, takich jak nogi głowa czy ręka. Każdy atak i obronę wykonuje z całkowitą precyzją nie wyrażając cały czas żadnych uczuć, ciężko nie zauważyć totalnego skupienia jakim się chłopak wykazuje, ma tępe, obojętne oczy.

Podczas gdy porucznik zbił mu miecz na bok, chłopak szybko powrócił do pozycji wyjściowej. Zauważyłem, iż atak wyprowadzany przez porucznika jest jedną ręką, a drugą schował za plecami, dlatego też postawił wszystko na jedną kartkę i opierając miecz o całe przedramie, ówcześniej wywijając go na drugą stronę, tak że trzymał tak jakby miecz w dół próbował sparować atak porucznika cały czas uważnie przyglądając się jego ręce którą schował za siebie, następnie w tym samym czasie zaczął odpowiadać na pytanie:
Co robię ? Nie mam dużego pola do popisu. Element zaskoczenia na kogoś silnego, tak jak porucznik raczej nie zadziała, typu sztuczka z dekoncentrowaniem przeciwnika jedną ręką, gdzie drugą się atakuje. To samo z innymi działającymi na słabych przeciwników sztuczkami.. Tu trzeba czegoś więcej, szybkości albo przynamniej nie być przewidywalnym. To coś co ciężko jest się nauczyć, chyba że ma się do tego talent. Trzeba posiadać takie coś, jak logiczne myślenie i z zimną krwią podejmowanie decyzji, żeby nie ucierpić na tym zabardzo. Ale jeżeli posiadałbym coś uwłaczającego Gotei lub oddział drugi to "Przyjdę z tarczą, lub na tarczy. Jestem w błędzie ?
Po tym nagle zrobił poważną minę spoglądając prosto w oczy porucznika, następnie powiedział:
Zrobiłbym wszystko, żeby nie wpaść w nie powołane ręce, a jeżeli tak by się stało... no cóż, odgryzłbym sobie język, żeby niczego nie powiedzieć. Gdybym miał do wykonania misję, próbowałbym wszystkiego. Nawet najmniejszego szczegółu. Skupiłbym się na najmniejszych lecz najwięcej znaczących wadach czy zaletach mojego przeciwnika. Wykorzystałbym to. Starałbym się przeżyć ze wszystkich sił. Atakowałbym. I nie umarłbym, ponieważ najważniejsze w tym wszystkim jest skupienie i zachowanie zimnej krwi... Czy takiej odpowiedzi oczekiwałeś, poruczniku ?
W tym samym momencie jego wzrok wrócił do poprzedniego stanu. Zaczął się skupiać na wszystkich częściach ciała porucznika, żeby nie zaatakował go z żadnej strony elementem zaskoczenia.

Trzymając pozycję bojową lekko zasłupiał wgapiając się wytrzeszczonym wzrokiem na porucznika, gdy ten rzucił miecz w ścianę i schował ręce w kieszeni. Najbardziej go zadziwił fakt wbicia się drewnianego miecza w ścianę, lecz długo tak nie stał. Po wysłuchaniu porucznika przełknął głośno ślinę i westchnął z ulgą. Tak jak porucznik powiedział, tak też Oda zrobił. miecz wcześniej ustawiony w pozycji bojowej skierował jakby wyglądał jak schowany, przy swej talii, następnie podszedł do biurka i nic nie mówiąc, ani nawet nie spoglądając na porucznika złapał za uniform i zwrócił się w drugą stronę, w kierunku drzwi. Po kilku krokach zaczął słyszeć szmery za drzwiami, więc bez zastanowienia przyśpieszył trzymając drewniany miecz mocniej. kiedy dotarł przed drzwi słyszał już raczej głosy, więc nie zwracał na nie uwagi, po prostu otworzył drzwi i przeszedł przez nie, następnie je zamknął.

Lekko zaskoczony widokiem mężczyzny i jego spojrzeniem zwrócił wzrok na Shikę, następnie wzdychając ponownie przymknął oczy i powiedział:
Prowadź więc, skoro mamy mało czasu...-
Wtem założył na siebie strój Shinigami, który wcześniej był przewieszony przez jego przedramię, następnie spoglądając lekko przymkniętymi oczami na Shikę czekał na jej ruch.