Era Bleacha

Dziewczyna ścisnęła usta i choć szukała jakiejś riposty, nie mogła nic wymyślić. Może to przez to, że to wszystko działo się tak niespodziewanie, a może zła za to, że dała mu się tak łatwo podejść i wciąż nie wiedziała, co ta istota tu robi.
Nie zamierza mnie zabijać? No tak, ale dodał "jeszcze", więc pewnie znowu się spotkamy...
Na jego ostatnie słowa zacisnęła mocno pięści ze złości i zrobiła jeden krok  w stronę oddalającego się chłopaka.
- Odwaga nie musi być wyznacznikiem siły fizycznej. Jeżeli tego nie rozumiesz, to prędzej czy później ktoś skopie ci dupę. Możliwe, że nawet ktoś tak słaby, jak ja. Co planujesz?

- Skąd wiesz, że oczekuję jakiegoś bohatera na białym koniu? Możesz mi nie wierzyć, ale zobaczysz - Chinatsa ścisnęła dłoń tak bardzo, że aż jej pobielały knykcie. - w końcu ktoś cię dopadnie a ja nie omieszkam śmiać się wtedy z całych sił.
Chłopak zniknął i jedynie co mogła słyszeć dziewczyna to szum wody w oazie.
- A na przekór tobie przeżyję! - krzyknęła za nim i odwróciwszy się podeszła do wody, by przemyć zranioną szyję. Zranienie piekło, ale nie takie rzeczy się już przeżywało. Mrucząc pod nosem przekleństwa i mając jednocześnie bardziej wyczulony słuch, gdyby jednak wróg miał wrócić, przyjrzała się swojemu odbiciu w tafli wody, mąconym co jakiś czas przez lekkie drgania.
- Coś tu śmierdzi... Zdecydowanie, coś jest bardzo nie tak...

Edit:
Chinatsie w końcu znudziło się takie siedzenie przed jeziorkiem więc wstała, otrzepała ubranie i pogładziła ranę na szyi. Rozglądając się teraz uważniej ruszyła przed siebie, w stronę południowej części pustyni.

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Miyamoto (2013-10-18 18:38:46)