Era Bleacha

Podczas swej podróży, w poszukiwaniu spokoju ducha, po ciężkim i wyczerpującym dniu, Hoffman natrafił na swej drodze na klasztor Enryaku-ji. Ujrzawszy wyłaniającą się zza drzew budowlę uśmiechnął się do siebie. Bardzo lubił takie miejsca, gdyż to właśnie w nich, mógł odnaleźć spokój, choć na krótką chwilę, jednak warta ona była dla niego największego zachodu. To właśnie w takich miejscach, mógł znaleźć pewną odskocznię od codzienności, składającej się z nieustannych walk, stresu i pośpiechu. To właśnie tu, mógł się na chwilę zatrzymać, odprężyć i odpocząć od życia, zapomnieć o wszystkim i żyć chwilą... choć przez chwilę. Kiedy wyjechał już na swoim koniu z lasu, i żadne drzewa nie przysłaniały mu już widoku, zatrzymał Feniksa, i rozejrzał się powolnie dookoła, napawając swe oczy widokiem.
- Ta świątynia wygląda na opuszczoną. Być może została zapomniana pośród tego gęstego lasu...
Po chwili zszedł z niego i ruszył powolnym krokiem w stronę klasztoru, prowadząc konia za sobą. Podchodząc do schodów, przywiązał go za lejce do płotku i pogładził go po głowie. Chwilę później, zaczął się wspinać w górę schodów, chcąc wejść, i obejrzeć świątynię od środka.
- Pięknie.

Hoffman z początku nie zauważył psa. Błądząc z głową w chmurach, zauważył go dopiero, gdy się do niego bardzo blisko zbliżył. Wówczas stanął w miejscu i przez chwilę mu się przyglądał, uśmiechając ciepło przy tym. Przykucnął przed nim, i powoli wyciągnął rękę w jego stronę, chcąc go pogłaskać po główce. Niestety, szczeniak nie podzielał jego entuzjazmu i uciekł w górę schodów, nie dając się pogłaskać. Chłopak czuł się tym faktem lekko zawiedziony, jednak kiedy odprowadzał uciekającego psiaka swoim wzrokiem, w końcu natrafił na nieznaną mu jeszcze dziewczynę o brązowych włosach, a jego uczucia i wyraz twarzy zastąpiło lekkie zdziwienie.
Myślałem, że ta świątynia jest opuszczona...
Hoffman wstając z przykucnięcia, przeleciał wzrokiem najprawdopodobniej właścicielkę wcześniej spotkanego szczeniaka od stóp, do głowy, po czym ruszył ponownie, powolnym krokiem w górę schodów, kierując się w stronę dziewczyny. Kiedy był już wystarczająco blisko, zaczął mówić.
- Witam. Nazywam się Hoffman Moritsu. - przedstawiając się, ukłonił się głęboko, cofając lewą nogę, zakładając lewą rękę za plecy, zaś prawą kładąc mniej więcej na brzuchu
- Miły szczeniak. Twój? - Zapytał z przyjaznym uśmiechem na twarzy

Uroda dziewczyny zauroczyła Hoffmana. Przez chwilę stał jak wryty i wpatrywał się w jej twarz w osłupieniu.
Śliczna jest... - pomyślał, po czym wrócił do mentalnej przytomności dopiero, kiedy dziewczyna z powrotem zaczęła mówić.
- Duchowym przewodnikiem? - powtórzył, wydając się nieco zdezorientowany
Dopiero po chwili chłopak zauważył, iż Yukiko jest niewidząca. Jednak nie wywołało to w nim żadnych uczuć, ani pozytywnych, ani negatywnych. Stał przez cały czas w miejscu, hardo patrząc prosto w jej oczy, jak był przyzwyczajony, mimo, iż jej wzrok był pusty, zimny i obojętny.
Kiedy wstała z miejsca, i ruszyła w jego stronę, on przez cały czas prowadził ją swoim wzrokiem, nie mogąc go oderwać od niej ani na chwilę. Mimo, iż był nią wyraźnie zauroczony, nie wykonywał żadnych ruchów, ani nie dawał ku temu żadnych oznak. W chwili, w której stanęła tuż przed nim, wyciągając w jego stronę ręce, Hoffman widząc jej speszenie uśmiechnął się ponownie i odpowiedział delikatnym głosem.
- Oczywiście, nie krępuj się.