Era Bleacha

Chłopak gładząc psa po głowie z różnych stron, uśmiechnął się do siebie.
Ileż to już czasu minęło, odkąd miałem okazję ostatnim razem złapać oddech? Długo. Stanowczo za długo...
- Jeśli to jest miarą szaleństwa, to i mnie można w pewnym sensie określić tym mianem. Być może dlatego jestem w stanie ją zrozumieć... przynajmniej tak mi się wydaje. - rozmyślając głaskał cały czas psa po głowie
- Spokojnie, nie robi mi to żadnej różnicy. Nie obchodzi mnie to, czy ktoś jest obłąkany, czy widzi, czy nie, czy ma jedną parę rąk, czy siedem... Każdy jest inny, i nie przeszkadza mi to. Dzięki takim ludziom, życie nabiera pełniejszych barw, czyż nie?
Hoffman nie wyczuł w jej zachowaniu niczego dziwnego. Być może przez to, iż był pochłonięty zabawą z psem.
- W porządku, nie śpiesz się. Zaopiekuję się nim. Swoją drogą, wszystkie psy nazywasz ,,Hoshi"?
Kiedy pies wyjrzał swoim łbem na korytarz, odchodząc z nieznanej chłopakowi przyczyny od niego, on sam był lekko zdziwiony jego zachowaniem.
- Co się stało? Wyczułeś jakiś trop? Niech zgadnę, to pewnie zapachy z kuchni, hmm...?
Nastała przyjemna cisza, jednak nie trwała ona długo. Uwagę chłopaka przykuł przytłumiony, dziecięcy śmiech, chwilę potem cichy śpiew, który stawał się coraz głośniejszy. Powoli uniósł się, podnosząc na równe nogi, słuchając w ciszy melodii. Przez chwilę stał w miejscu jak uziemiony, wpatrując się w nicość. Dopiero po chwili odwrócił głowę, kiedy jego uwagę przykuły tańczące wokół niego cienie.
Przerażające... - pomyślał żartobliwie
Zaraz... ale... skąd ja znam tą melodię? Nigdy wcześniej jej nie słyszałem, a mimo to, zdaje się być dziwnie znajoma... Nie wiem co tu się dzieje, ale to wszystko jest bardzo ciekawe... Zaraz! Czyżby...?
Jego rozmyślania przerwała wchodząca ponownie do pomieszczenia Yukiko, przez co Hoffman odwrócił instynktownie głowę w jej kierunku. Dopiero po krótkiej chwili zauważył, iż tajemnicze głosy, jak i cienie zniknęły. Mimo tego, chłopak zachował zwyczajny wyraz twarzy, taki sam jak poprzednio i uśmiechnął się ciepło.
- Dziękuję, ale już i tak nadużyłem waszej gościnności. Chciałbym spróbować pomóc Twojej siostrze, a jeśli się nie uda, odejść w swoją stronę.

Co to miało znaczyć...? - skomentował w głowie wypowiedziane przez dziewczynę zdanie, o przerażającym dla niego tonie
Dopiero po chwili skomentował jej słowa.
- Nie jestem pewien, ale mogę spróbować.
Zaraz po tym, na jego twarzy wymalowane było wyraźne zdziwienie.
- Zaraz, to samo? Duszą?
To wszystko staje się coraz dziwniejsze... - myślał, nie mogąc się nadziwić temu, jak ułożyła się sytuacja
Spostrzegłszy ponownie cienie, tym razem w pobliżu dziewczyny, chłopak nie mógł oderwać od nich wzroku, wpatrując się w nie bacznie przez cały czas, aż do momentu ich ponownego zniknięcia. Hoffman był zmieszany całym tym zajściem. Nie wiedział co o tym myśleć. To wszystko wydawało mu się strasznie dziwne. Odpłynął w swoich myślach, kiedy dopiero po chwili Yukiko przywróciła go do mentalnej przytomności. Chłopak pokręcił głową na boki, w geście zaprzeczenia, chcąc dodatkowo otrząsnąć się z nieprzyjemnych myśli.
- Nie, nie. Wszystko w porządku... - odpowiedział trochę zamyślonym, niepewnym głosem
Coś tu nie gra... to nie jest zwyczajne. To miejsce... jest w nim... coś. To nie jest zwykły zbieg okoliczności, nie wierzę w przypadki. Lepiej być ostrożnym... albo to zwyczajnie moja wyobraźnia, i zbyt długi odpoczynek szkodzi mojej psychice...

Chłopak poczuł się dziwnie. Nagle zaczęło mu się kręcić w głowie, przez co zaczął się lekko kołysać na nogach, a obraz przed jego oczami kręcił się, i wirował, jakby znajdował się na statku podczas sztormu. Obraz stawał się coraz bardziej niewyraźny, a całe jego ciało było dlań ociężałe. Usłyszawszy kobiecy krzyk, chłopak mocno się zaniepokoił. Nienawidził tego. Nienawidził słyszeć kobiecych krzyków, kobiecego cierpienia. Mimo tego, w jego umyśle nie było ani cienia strachu, a jedynie niepokój i dezorientacja.
Znowu ten śmiech... co tu jest do cholery grane?
Kiedy wiatr zerwał wszystko dookoła, zdmuchując dom, jakby był z kart, Hoffman rozejrzał się dookoła i śledził wzrokiem rozlatujące się części budynku. Zgiął nogi w kolanach, stając pewniej i stabilniej na nogach, jakby szykował się do walki. O dziwo jednak, wiatr nie porwał ze sobą dziewczyn, ani Hoffmana, ani nawet psa. Uświadomiwszy to sobie, chłopak ponownie skierował wzrok na Yukiko. Jednak nie utrzymał swojego wzroku na niej zbyt długo, gdyż musiał przysłonić prawą ręką swoje oczy, które teraz cierpiały od wszechobecnej, uderzającej fali ciepła, zupełnie niczym od ognia. Usłyszawszy ponownie znajomą piosenkę, chłopak rozejrzał się uważnie dookoła, kręcąc głową.
- Kto tam!? - zawołał nieprzyjacielskim głosem
Dopiero po chwili, po raz kolejny skierował wzrok na Yukiko, gdy usłyszał słowa piosenki i z jej ust. Wówczas zwrócił też uwagę na stojącego obok niej psa, który teraz swoimi rozmiarami był wyższy od niego samego. Spojrzawszy mu hardo w oczy, instynktownie sięgnął do swego prawego boku, po katanę przy jego pasie, jednak zapomniał już o tym, iż jej tam nie było.
Cholera...
Jego wzrok powędrował w miejsce, w którym zostawił swój ekwipunek. Zauważywszy chwilę później, iż Yukiko jest atakowana przez Akiko, chłopak bez wahania ruszył w jego stronę biegiem, chcąc z powrotem złapać broń w ręce.
Dopiero po pewnym czasie, chłopak zaobserwował będącą w oddali od nich Fumi, która w tym momencie była przywiązana do drzewa.
One teraz są zajęte sobą... może mogę wykorzystać tą szansę i ją uwolnić...
Zerwał się, ruszając w kierunku związanej dziewczyny, jednak tuż po tym, kiedy zaczął to robić,