Era Bleacha

Nagashi dopił piwa, zjadł żelki i ruszył do kryjówki. Trzeba było w końcu iść spać. Może w końcu dostanie swoją pierwszą misję od Amayi. Jednak teraz nie miał czasu na myślenie o tym bo zasypiał po drodzę.

Ostatnio edytowany przez Nagashi (2012-10-31 21:10:23)

Nass pomachał Hoffmanowi i dziewczynom na pożegnanie z lekkim uśmiechem.
Ten Hoffman, widać, że coś udaje..nie znosi mnie, a w walce potrzebne jest zaufanie...a nie sztuczne, tresowane ukłony. pewnie myśli, że sram ze strachu przed ilością jego reiatsu. phi, jak tak dalej pójdzie będę musiał z nim pogadać i wyjaśnić o co mu chodzi...
Widząc przewijające się przeróżne postaci stwierdził, że za dużo tu nie znanych twarzy i nie dąży się przedstawić więc zwyczajnie ich olał i czekał na rozwój wypadków. Zamachał tylko serdecznie Amayi. Mamy super przywódczynię, mam wrażenie, że też ją wkurza zachowanie Hoffmana... Po chwili zobaczył fullbringera, którego skądś kojarzył... Ach to wtedy, wyśmiałem ich plany organizacyjne... a teraz zdaje się, że mają silna organizację...cóż, nikt nie jest idealny, tym bardziej ja.
- Witaj Patariko. Jestem chętny dołączyć, Bliskie jest mi to co macie na celu osiągnąć. Hah, mamy moje sake i Twoją wódkę. Co pijemy pierwsze?

Nass łyknął swój kociołek i westchnął:
- Uuuu, ale siara! Ja nigdy nie byłem grzecznym chłopcem...
Chłopak uśmiechnął się i podrapał po bródce.
- Witaj Mori Kage! Miło mi, Nass.  Jesteś.. pustym? Czy...
Potem chwycił butelki i pomieszał w kubeczkach jak Patariko, podał dwójce a swój wzniósł do góry:
- To za Yami No Shisha!

Amaya przyszła popatrzeć w przestrzeń aż po horyzont między spadającymi lekko i powoli płatkami śniegu oraz odprężyć się słuchając szumu morza. Morze zimą jest wyjątkowe - nieporuszony chłód, zimny, słony wiatr, biały teren. Dziewczyna potrzebowała odpoczynku, nawet nie z powodu natłoku obowiązków, bo fizycznie wcale nie była zmęczona. Czuła się jakoś wykończona psychicznie. Nic jej się nie chciało.
Stała tak, a ten nieporuszony chłód krajobrazu wstąpił też na jej twarz. Zimna, niemalże wroga obojętność.

-Nie, po prostu patrzę.
Jaki mogłaby mieć problem? Ona też patrzyła po prostu w morze i zamyśliła się. Nic wielkiego. A o swoich problemach Hoffmanowi chyba opowiadać nie powinna, bo on ma swoje obowiązki związane z dowodzeniem (chociaż u niego są sami tacy, którzy słuchają go jak tresowane pudle w cyrku) a i te inne problemy z pewnością jemu nie są obce. Nie będzie go jeszcze informować o swoich, po co mu dodatkowe problemiki niezaradnej dowódczyni?
-Uspokajający widok.

-Czyli lubiąc wodę musisz lubić ludzi.
Dziewczyna uśmiechnęła się na ten wywód ze strony Hoffmana. Dobrze czasem posłuchać czegoś, na temat czego nie trzeba wysilać mózgownicy, więc jak Hoff chce to może nawet zacząć opowiadać o morskich stworzeniach i ile procent wody one w sobie mają.
-A ja potrafię pływać. I lubię. Szkoda tylko, że teraz tak zimno, bo by się popływało.

-O nie nie nie, nie będę się hartować.
Amaya aż objęła się rękoma na samo wyobrażenie tego uczucia, jakie pojawiłoby się gdyby wskoczyła do tak zimnej wody. Raz jej się zdarzyło wpaść i nie ma z tym związanych żadnych dobrych wspomnień. Wolałaby raczej tego nie powtarzać.
-Ja mogę cię nauczyć pływać nawet bez takiej konieczności, żebym ja wchodziła do wody.
Uśmiechnęła się złośliwie. Wrzucić Hoffmana na głęboką wodę o temperaturze niemal zera stopni i od razu umiałby pływać! Albo wypłyniesz na brzeg, albo żegnaj, kolego. Jest chyba wystarczająco silny psychicznie, żeby to jakoś przeżyć.