Era Bleacha

- O! Hoffman! - Chinatsa zrobiła śmieszną minę na widok chłopaka, jednak szybko przeniosła wzrok na tacę, którą trzymał i poczuła jak jej żołądek delikatnie domaga się czegoś do zjedzenia.
- O jak ładnie pachnie... - pomyślała na głos wdychając zapach, którego nie potrafiła rozpoznać.

Chinatsa rozglądnęła się i nie widząc nic, na czym mogła by zjeść śniadanie doszła do wniosku, ze najwygodniej będzie chyba po prostu na łóżku, więc zawróciła i usiadła  biorąc jednego naleśnika i próbując go. Był miękki i puszysty, więc bardzo jej zasmakował. Przysunęła talerz w stronę Hoffmana i spojrzała na niego jednoznacznie.
- Ja sama tyle nie zjem, w zupełności wystarczają mi dwa naleśniki. Swoją drogą są bardzo smaczne, więc zadatki na dobrego kucharza może masz tylko nie próbowałeś - uśmiechnęła się szczerze dziewczyna a jej oczy rozbłysły na bursztynowy kolor.

- Ja mam dużo siły, serio, nie potrzebuję dużo jeść - zaśmiała się chwytając drugiego naleśnika i odgryzając kawałek ukradkiem patrząc na cierpiętniczą twarz Hoffmana. No tak... Jest głodny jak wilk a mnie tu będzie mydlił oczy...
Chinatsa przekrzywiła głowę i zmrużyła oczy, które szybko zmieniły barwę na prawie czarne i siłą wepchnęła mu talerz w ręce.
- Jedz, albo się wkurzę na serio. - warknęła.

- Nic z tego ptaszynko - uśmiechnęła się diabelsko Chinatsa przeczuwając iż Hoffman próbował po prostu zwiać. Pociągnęła go siłą ponownie na łóżko i sama wstała podchodząc do drzwi i uchylając je lekko zerknęła na twarz chłopaka. - Nie wmówisz mi, że potrzebujesz sztućców do naleśników, ale jeżeli tak, to poczekaj, zaraz zawołam kogoś kto... - Chinatsa wzięła głęboki wdech w dalszym ciągu nie zmieniając diabelskiego wyrazu twarzy.

Chinatsa uśmiechnęła się jeszcze szerzej i usiadła obok chłopaka patrząc przed siebie i rozciągając się.
- Widzisz? - zapytała i szturchnęła go lekko w ramię. Oczy wracały już do swojej neutralnej barwy. - Yami się czasem naprawdę przydaje. To takie moje drugie "ja", pomaga mi, kiedy widzi, że sobie nie radzę. Ale uprzedzam - Chinatsa zamachała mu przed nosem wskazującym palcem. - lepiej jej nie podpadaj, bo trudno ci będzie ją udobruchać a poza tym, lubi innym robić na złość.
Dziewczyna zamilkła na chwilę wpatrując się w przestrzeń przed siebie jak w transie.
Yami uratowała mnie już wcześniej przed tym czymś o czym opowiadał Hoffman a teraz chciała się po prostu zabawić... Nie mam nic przeciwko dopóki nie robi mi kłopotów. O! Jaki ten pokoi jest ładny, wcześniej tego nie zauważyłam... taak... podoba mi się też fioletowy kolor... swoją drogą jeszcze nigdy nie widziałam faceta w tak długich włosach i to jeszcze w takim kolorze... Fajnie to wygląda.

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Hikari (2012-09-28 12:24:24)

- E? - Chinatsa zamrugała i zwróciła wzrok na Hoffmana szybko odsuwając się i odpychając jego dłoń - Za blisko! Za blisko!
Kiedy już się uspokoiła wzięła głęboki oddech i udając że poprawia szatę wstała z łóżka przy okazji biorąc kolejnego naleśnika.
- Serio, nie zadzieraj z Yami - ostrzegła go stojąc do niego plecami, ponieważ w dalszym ciągu miała rumieńce na policzkach. - A tamto wcześniej to takie tylko "odpłynięcie". No wiesz, zero kontaktu z mojej strony względem otoczenia. Nie masz tak czasami?

- A...a... - Chinatsa zaczerwieniła się jeszcze bardziej i nie wiedząc co powiedzieć raz za razem otwierała i zamykała usta.
Yami to słyszała...
Oczy dziewczyny zrobiły się w natychmiast czarne jak noc i jednym skokiem już była przy Hoffmanie wykręcając mu jedną rękę tak, że pałeczki sturlały się z łóżka i potoczył po podłodze.
- Coś ty powiedział smarkaczu? - warknęła mu prosto do ucha.
Cała sytuacja wyglądała jednak po prostu komicznie.

Ostatnio edytowany przez Chinatsa Hikari (2012-09-28 12:56:23)