Era Bleacha

Oczy Chinatsy nie przyzwyczajone do ciemności zwęziły się by móc wyłapać jakiś kontur. Dopiero po chwili była w stanie dostrzec coś, co mogło być ołtarzykiem. Okręciła się w koło jakby sprawdzała, czy ktoś nie czai się po kątach, jednak było to bezcelowe. Nie mogła przecież nic wyraźnie zobaczyć. Kiedy do środka wpadł kolejny powiew silnego wiatru odwróciła się dokładnie w tym momencie, by zobaczyć jak zamykają się drzwi, co wyzwoliło u niej naturalny, podświadomy strach. Była w końcu sama w pomieszczeniu w głębi lasu. Uspakajało ją jednak to, że była to świątynia, więc niemal od razu jej oddech się uspokoił a dłoń tylko dla pewności zacisnęła się na kosie.
Dopiero kiedy jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności, zobaczyła zarys ludzkiej sylwetki. Lewa stopa już powędrowała do tyłu chcąc sprawić by ciało dziewczyny cofnęło się o kilka kroków, ale kiedy usłyszała donośny głos naraz nabrała dawnej odwagi.
- Zależy kto pyta. - odpowiedziała chłodno zastanawiając się czy to przyjaciel, wróg, czy może ktoś całkowicie neutralny. Nie była w najlepszym nastroju a ostatnio kiedy ktoś pytał o jej status, to był to najemnik mający ją zabić. Chociaż, czy miała teraz cokolwiek do stracenia? Chwilę lustrowała wzrokiem niewyraźną sylwetkę zastanawiając się kim owa postać jest i zanim zdążyła się powstrzymać, myśli same ułożyły się w słowa - Jestem przywódczynią klanu Miyamoto. Jeżeli chcesz mnie zabić, zrób to szybko. Nie mam nic przeciwko.

Czekając na odpowiedź, Chinatsa rozglądnęła się po pomieszczeniu. Teraz mogła już widzieć szczegóły dlatego ze smutkiem stwierdziła, że świątynia jest już bardzo długo opuszczona. Pusta, podniszczona z samotnym ołtarzem.
Słysząc ruch od strony nieznajomego natychmiast skierowała na niego czujne spojrzenie. Im był bliżej, tym widziała więcej. Niewiele mogła powiedzieć na jego temat, gdyż niemal całą twarz miał skrytą za chustą. Był uzbrojony, ale teraz każdy nosi przy sobie jakąś broń, nie chciała wyciągać pochopnych wniosków. Gdy stanął na przeciwko niej i odpowiedział, w pierwszej chwili dziewczyna zaniemówiła. Cała postać pozostała niezmienna, jednak oczy rozszerzyły się lekko w szoku a palce zacisnęły wokół kosy.
Zastanawiała się co ma odpowiedzieć, przecież tamten najemnik był nasłany przez tego człowieka. wtedy chciał jej śmierci, co teraz się zmieniło? Blef? Próbuje ją oszukać, omamić a potem zabić? I dlaczego w sumie chciał jej śmierci?
Myśli gnały jak szalone a pomiędzy brwiami dziewczyny pojawiła się niewielka zmarszczka.
-Kiedy ostatni raz usłyszałam to imię zaatakował mnie najemnik mówiąc, że zabijając mnie otrzyma od ciebie nagrodę. Nie wierzę ci. - Chwilę lustrowała go spojrzeniem a potem westchnęła - To, że powiedziałam, że możesz mnie zabić, nie oznacza, że poddam się bez walki. Tak tylko mówię, gdybyś blefował i myślał, że po prostu dam się dźgnąć. Nie mam nic przeciwko umieraniu, już raz przez to przechodziłam.
Przygryzła lekko wargę i popatrzyła w bok na ciemną ścianę. Przez chwilę wydawało jej się, że na drewnie rysują się znajome sylwetki tej szalonej dziewczyny i tego egoistycznego dupka buntownika... Tego, który jako pierwszy wyciągnął do niej rękę.
Zacisnęła mocniej pięść i popatrzyła na Zafkiela płonącym spojrzeniem.
- Czego w takim razie chcesz ode mnie?

- Nie zawsze dostajemy... - kiwnęła głową Chinatsa zgadzając się tym samym ze słowami Zafkiela. Kątem oka zauważyła jak śledzi jej ruchy więc rozluźniła nieco pięść by pokazać, że nie chce wszczynać niepotrzebnie walki. Chwilę zastanowiła się nad jego słowami.
Czyli tamten najemnik po prostu myślał, że trzeba mnie zabić. Marnie skończył przez swój błąd... Tak czy tak, nie wiem czy mogę ufać komuś, kto zabiera moją krew.
- Nie powinnam ufać komuś, kto napada na mnie by odebrać mi część krwi do jakiś badań czy czegoś innego. - odezwała się stanowczym głosem, jednak była spokojna. To było tylko stwierdzenie faktu.
- Prosić mnie o pomoc? - kącik ust lekko uniósł się do góry. - Nie sądziłam, że ktoś, kto napada na mnie i moich przyjaciół będzie prosić mnie o pomoc.
Popatrzyła mu prosto w oczy i milczała przez chwilę, w końcu jednak przerwała ciszę.
- Nie mam już nic do stracenia. Jak mogę ci pomóc?