Era Bleacha

-O MATKO!
Ayame odwróciła się i uderzyła Hoffmana w brzuch. Nie zrobiła tego specjalnie, jedynie w obronie własnej. No hej, w lesie też zdarzają się pedofile nie?
-Hoffman! Ja Ci dam mnie straszyć! Mało mi serce gardłem nie wyskoczyło! Tego chcesz?!
No i masz, teraz na pewno przestraszyła wszystkie zwierzęta w okolicy. A Inazuma pokładała się ze śmiechu. Stanowczo jest to zbyt rozumny Koń.
Poza tym, Ayame była nadal zła na Hoffmana za to co odstawił w kryjówce. Nie zamierzała teraz się do niego miziać co to to nie. Jeśli chce coś osiągnąć w sprawię z Buntowniczką to przez krew, pot i łzy, najlepiej błagając o wybaczenie na kolana. Z bukietem róż w ręce.

Oooo... Ayame aż miała ochotę się rozczulić i rzucić się w objęcia Hoffmana... Ale nie! Musi być twarda! Nieustępliwa!
-Phi... Na Twoje własne życzenie sprawy przybrały taki obrót. To nie ja rzucam sie w objęcia pierwszej lepszej napotkanej cycatej.
Fuknęła i założyła ręce na piersi. Nawet ostentacyjnie odwróciła się do Hoffmana tyłem. Mimo to na jej twarzy igrał chytry uśmieszek.

-Racja
Dziewczyna kiwnęła głową. Zaczęła iść przed siebie tupiąc ze złości. Nawet nie odwróciła się sprawdzić co w związku z tym zrobił Hoffman. Gwizdnęła na Inazumę a ta popędziła przodem trącając znowu Buntownika o ramię.
Phii, ja się nie będę prosiła o jego łaski. Sama nic nie zawiniłam.
-Faceci... Czemu ja zawsze się na was zawodzę?

Nie jest zła? Ona jest na niego wściekła! W biegu wskoczyła na Inazumę i galopowała po lesie. Nie, tak tego nie zostawi.
-Zawracaj.
Klacz posłusznie obróciła się o 180 stopni i tym razem cwałowała z powrotem do Hoffmana. Wyminęła go błyskawicznie i zeskoczyła z Konia. Odpięła swoje dwie katany, rzuciła je na ziemię. Zsunęła z ramion płaszcz pozostając w białym podkoszulku i kamizelce opinającej jej piersi. Podeszła do Hoffmana i dźgnęła go palcem w klatkę piersiową.
-Jesteś okropny! O-KRO-PNY! Myślisz, że masz niewiadomo jaką siłę, że Jesteś niewiadomo jak wspaniały! Guzik prawda! Tak naprawdę ciągle ranisz ludzi dookoła! Dziwnie się zachowujesz, masz jakieś chore pomysły! Nawet Chinatsa traciła do Ciebie cierpliwość! Czasami to i ja mam Ciebie dosyć! Wciąż spotykam Cię w dwuznacznych sytuacjach! To ma być osoba którą kocham? W takim razie dziękuję za miłość, jest stanowczo do dupy!
Nawet nie wie kiedy straciła panowanie nad sobą. Zacisnęła usta w cieniutką linię. Powstrzymywała łzy, chociaż oczy błyszczały jej od wilgoci. To za dużo nawet jak na Ayame. Spuściła głowę i odsunęła się od Hoffmana.
-Czasami myślę, że nic Cię nie obchodzę, że nawet byłoby lepiej gdybym wtedy zginęła na Hueco Mundo...
Odwróciła się i pozbierała swoje rzeczy.
-Nie mam Ci już nic więcej do powiedzenia.
Srebrna kropla spłynęła jej po policzku, szybko ją jednak otarła.

-Debil, tak, najlepiej uciekać się do takich rozwiązań...
Pokręciła głową i odłożyła wakizashi z powrotem na swoje miejsce. Tym razem nawet nie ukrywała się z łzami.
-Nie mogłabym przyczynić się do krzywdy osoby którą kocham. Tak, słyszysz? Kocham Cię. Ale bądź taki jak zawsze i miej to w dupie, tak jest dla Ciebie wygodniej. Nawet nie traktujesz sprawy poważnie, cały czas się uśmiechasz, widać jak Ci na mnie zależy.
Mimo to wspięła się na palce i gorąco pocałowała Hoffmana. Tak jak nigdy w życiu. Gdy się odsunęła westchnęła.
-To koniec Hoffman. Widzę że chcesz pozostawić sprawę tak jak jest. A ja tak nie mogę. Nie... Nie ma już nas skoro tak chcesz.
Płakała, oczywiście że płakała. Ale musiała to zrobić pomimo, że strasznie ją to bolało.

-Związane ręce? Co masz na myśli?
Spojrzała na niego nieco podejrzliwie mrużąc oczy. Pojęcia nie miała o co Hoffmanowi chodzi. Jak można mieć związane ręce w takiej sprawie? Albo kogoś kochasz albo nie. Zachodziła w głowę co Buntownik chce przez to powiedzieć.

Ayame tylko pacnęła się w czoło.
-No tak, cały Ty... Jeśli na chwilę zrobisz się poważny to i tak zmienisz temat na ten o pogodzie... Hoffman, Hoffman...
Pokręciła głową. Sama też wystawiła twarz do słońca.
Co robić, co robić?
Dziewczyna wcale nie chciała od niego odchodzić. To prawda, czasem jest z niego okropny głuptas, pcha go do kobiet jak pszczoły do miodu, i od czasu do czasu jest naprawdę nierozgarnięty ale to nadal Hoffman.... Chyba już wie co ma zrobić. Przytuliła twarz do jego klatki piersiowej i uderzyła go lekko pięścią.
-Nienawidzę Cię Hoffman. Jesteś uparty, arogancki, i nieobliczalny... I robisz coś, przez co nie mogę Cię opuścić. Naprawdę Cię nienawidzę.
Przytuliła się do niego mocniej.
-Ale i tak Cię Kocham.