Era Bleacha

Chinatsa słysząc kolejny raz jak chłopak przeprasza zacisnęła mocno powieki.
Nie chce go bić, nie chce go bić, nie chce go bić...
Próbując zająć myśli czymś, co nie wiązało by się z przywaleniem w tym momencie buntownikowi zaciskała tak mocno powieki, że aż w malującej się przed nią ciemności pojawiły się jasne punkciki.
Albo jest głuchy albo... jak grochem o ścianę...
Słysząc jednak jak kolejny raz wypowiada to, czego nie powinien otworzyła oczy i spiorunowała go spojrzeniem.
- Ja ci zaraz, kurwa, kark skręcę!
No i masz... a taka ze mnie dama była co nie przeklina... A kij mi tam, może to go trochę otrząśnie?
Mimowolnie jednak przyłożyła rękę do ust. Wzrok w dalszym ciągu był mimo wszystko rozwścieczony więc trochę to komicznie wyglądało.

Tylko nie mów tego słowa, nie mów tego słowa, proszę no nie mów... Cholera jasna! Musiałeś powiedzieć? MUSIAŁEŚ?
W tym momencie Chinatsa zauważyła jedną zasadniczą sprawę. Słowo "przepraszam" działa na nią jak płachta na byka. Przynajmniej jeżeli wypowiada to Hoffman.
- Już, kurwa, nie żyjesz! - warknęła Chinatsa i rzuciła się w jego kierunku z obłędem w oczach.
Albo ja z nim zwariuje albo on ze mną...

Chinatse rozśmieszyła ta sytuacja, jednak wciąż wytrwale miała wściekłą minę.
Niech nie myśl, że skoro mnie to śmieszy to nie jestem też wkurzona...
Ciesząc się ze swojego szczęścia, że tym razem to ona dopadła chłopaka upadła razem z nim na ziemię. Normalna reakcja fizyczna. Pęd plus siła plus uderzenie zazwyczaj kończy się tak jak tutaj. Chinatsa szybko się ogarnęła i siedząc elegancko na plecach Hoffmana zamachała nogami. Drugą rękę przystawiła do jego pleców.
- Gdyby nie to, że jeszcze kilka godzin temu sama wysyłałam cię do łóżka, już byś dostał kilka ciosów w kręgosłup.

Chinatsa nic nie mogła poradzić na to, że spodobało jej się takie siedzenie. Szczególnie w tym wszystkim podobał jej się przerażony wzrok Hoffmana, mimo iż gdyby tylko chciał, z łatwością zrzucił by ją z siebie i jeszcze przy okazji obdarował kilkoma szybkimi ciosami. Ale jak na razie, to ona była szczebelek wyżej od niego. Dosłownie i w przenośni.
Łup! Lewa pięść Chinatsy wylądowała tuż obok głowy Hoffmana robiąc w ziemi mały dołek natomiast prawa lekko opadła na jego plecy.
- Widziałeś to, prawda? Następnym razem siła uderzenia będzie odwrotna. Lewą słabiej, prawą mocniej. I radziłabym ci pamiętać, którą wcześniej położyłam ci na plecach.

- Ależ zdaję sobie sprawę z tego, że musi ci być niewygodnie - uśmiechnęła się słodko Chinatsa - bo mnie jest bardzo wygodnie!
Dziewczyna przybliżyła twarz do jego głowy.
- Ziemia nie za twarda? Trawa nie łaskocze? Nie narzekaj, to całkiem zabawne!
Zaśmiała się przy okazji biorąc delikatnie kosmyk jego długich włosów i zaplątując go w warkocza, tak, by chłopak się nie zorientował.
Zadowolona ze swoich fryzjerskich zdolności wstała i otrzepując wyimaginowany kurz z ubrania ruszyła wolnym krokiem przed siebie wesoło pogwizdując.

Chinatsa z rękami założonymi za głowę szła wolno przed siebie pogwizdując wesołe melodie.
Sam się o to prosił. Nie umiał się powstrzymać, więc ma za swoje. Swoją drogą... czy większość naszych spotkań musi kończyć się tym, że któreś z nas leży na ziemi i ledwo żyje?
Mimo wszystko, dziewczyna odwracała co chwilę głowę by sprawdzić, czy chłopak daje sobie rade.
W sumie to wcześniej źle się czuł...

Dziewczyna szła przed siebie z wysoko uniesioną głową i patrząc na płynące po niebie chmury. Wiatr był troszkę silniejszy niż wcześniej, więc wesoło świstał w uszach. Krótkie włosy co chwilę opadały na oczy, więc dziewczyna w końcu znalazła małe zagłębienie, dokładnie takie, żeby mogła obserwować pola i łąki przed sobą i żeby wiatr jej tak bardzo nie przeszkadzał. Usiadła krzyżując nogi, ręce położyła na kolanach i zamknęła oczy jakby chciała medytować, jednak każdy kto ją znał wiedział, że to nie medytacja a zwykły odpoczynek. Chinatsa była zbyt niespokojną osobą, by wytrzymać siedzenie w miejscu z zamkniętymi oczami przez parę godzin, więc po chwili otworzyła je przeciągając się lekko i opierając policzek na dłoni cicho nuciła jakąś tylko sobie znaną melodię.

Melodia, którą nuciła dziewczyna była spokojna i mimo iż brzmiała trochę smutno, to tak naprawdę jej kojarzyła się z czymś przyjemnym. To tak jak kiedy odwiedza się jakieś miejsce lub czuje się jakiś zapach, który przypomina ci jakąś miłą chwilę, chociaż dokładnie jej nie pamiętasz. Pamięta sie tylko to uczucie, bo ono przecież jest niezniszczalne. A przynajmniej tak wydawało się dziewczynie.
Chinatsa drgnęła kiedy usłyszała głos Hoffmana tuz obok siebie, jednak nie odwróciła się w jego kierunku wciąż wpatrując się w przestrzeń przed sobą. Melodia którą nuciła wprowadziła ją w spokojny, a nawet refleksyjny nastrój, więc zachowywała się jakby te wcześniejsze sytuacje nie miały miejsca.
- To piosenka, którą słyszałam kiedy jeszcze żyłam. Ktoś mi ją śpiewał, ale słów nie pamiętam, pozostała więc sama melodia. Kojarzy mi się z czymś miłym, z kimś, kogo ty mi przypominasz z zachowania, jednak nie potrafię doszukać się twarzy czy nawet imienia tego kogoś. W każdym razie musiał to być chłopak z wyglądu podobny do ciebie, tak myślę. Im bardziej cię poznaję, tym więcej sobie przypominam, więc może kiedyś uda mi się wszystko poskładać w jedną całość? - ostatnie zdanie było skierowane juz nie do chłopaka, ale po prostu wypowiedziane na głos, tak jak to czasem się zdarza. Nie miało żadnego adresata, po prostu zostało rzucone w przestrzeń jak zaklęcie.