Era Bleacha

Pat w spokoju przyglądał się sytuacji. W pewnym momencie, kiedy dziewczyna i gospodarz zniknęli wstał.
-Ja proponuję rozjebać ten burdel. Tak na zapas.
Powiedział dość głośno by wszyscy usłyszeli spokojnie wypijając łyk sake "zza pazuchy". Przeszedł kilka kroków.
-Z resztą, komu ja to mówię. Nikt nie ma na tyle wielkich jaj by na to pójść.
Burknął, wyjął swój nóż i zaczął rozglądać się po rezydencji. Uznał, że wejdzie odrazu do pomieszczenia z którego przyszedł mężczyzna na początku.

Nie wiedział co ma teraz zrobić, czy wziąć sobie jakiś półmisek na nałożyć to co było podane na stole, czy siedzieć tak z pustą miską i nie odzywać się a nijaki sposób i wpatrywać się w swoje kolana i ręce w kształcie pięści, obecnie. Po chwili szybkiego namysłu wybrał tą drugą opcję, która sobie ustalić, że będzie siedział i wpatrywał się w swoje kolana i pięści. Oczywiście przy okazji jeszcze słuchać jakiś rozmów przy stole, ale to była pewnie rzadkość, przy takim licznym gronie zaproszonych, którzy prezentowali ze sobą inną rasę, która jest możliwa.
Po ciszy, która zagościła w obecnym towarzystwie od wypowiedzianych słów Hoffa, gospodarz odezwał się, ale było widać, przynajmniej dla Izukiego, że gospodarz jest tym zirytowany, że owy mężczyzna o fioletowych włosach tak zwrócił się go gospodarza rezydencji. Nagle spokój i trochę napięta atmosfera zostały przerwane po przez pojawienie się jakiejś czarnowłosej dziewczyny, która wyjaśniła dlaczego i po co oni wszyscy zostali tutaj zaproszeni. Chodziło o znalezienie klucza albo jej. Ale co to miało znaczyć, że " Bo ja tu jestem a zarazem mnie nie ma. " nie rozumiał tego dobrze, albo przypuszczał, że któryś z właścicieli rezydencji posiadała umiejętność iluzji. To by tłumaczyło dlaczego po nibym wyjaśnieniu gospodarz i dziewczyna zniknęli w dymie.
Ciężko, cicho westchnął, żeby to wszystko przyswoić do siebie i swojej głowy. Co prawda już w swoim życiu spotkał się z różnymi sytuacjami, ale taka jak w obecnym czasie, to pierwszy raz się spotkał z takim czymś. Albo, też były takie przypuszczenia, że ktoś wymyślił sobie gierkę i planem gierki było wysłać o każdego z ras tajemnicze zaproszenie, spotkanie się w jednym miejscu każdej rasy, ugoszczenie ich a później na samym końcu powiedzenie im, albo raczej wyjaśnienie.
Podniósł głowę rozejrzał się dookoła stołu i spostrzegł, że trojka zaproszonych już poszła odwiedzić inne pomieszczenia rezydencji. Trochę później rozejrzał się po pozostałych, tych którzy jeszcze siedzieli czy stole. Nie był pewien, czy już wyruszać i szukać " klucza", o którym dziewczyna mówiła czy jeszcze poczekać...
Co do tego miał mieszane uczucia.

Kiedy nadpobudliwa dziewczynka zniknęła równie szybko i niespodziewanie co się pojawił, Hao westchnął głęboko. Widać został tutaj zaproszony tylko z powodu kaprysu nieznajomych jegomościów chcących zabawić się z nim w chowanego. Nawet on czuł się rozczarowany zwłaszcza tym, że opuszczenie budynku - jeśli wierzyć słowom nieznajomej - będzie możliwe tylko po tym ja się ją znajdzie. Strasznie upierdliwe zadane, biorąc pod uwagę, że nie znają tej posiadłości ani jej wielkości. Dowiedział się za to kilku ciekawych rzeczy - ich poprzedni gospodarz nie ma dobrych nerwów co można wykorzystać przeciwko niemu w innej sytuacji. Jednak teraz, Hao nie miał zamiaru ani ochoty się tym przejmować.
Wymienił porozumiewawcze spojrzenia z Kurobiną. Jej spojrzenie mówiło wprost - cholernie jej się to nie podobało i wolałaby zostać w Las Noches, no ale skoro nie maja jak stąd wyjść to muszą szybko znaleźć te smarkulę, odebrać swoją paczuszkę z ciasteczkami i wracać do domu, bo takie zabawy zwyczajnie nie rajcują lisicy. Hao też nie był ich fanem, bo bardzo nie lubił, kiedy ktoś traktował go niepoważnie lub patrzył na niego z góry. A tamta dwójka wyraźnie pokazała, że to raczej dla nas wielki zaszczyt niż dla nich przyjemność, by gościć nas w tej rezydencji. No cóż, widać będzie trzeba kogoś nauczyć lepszych manier - i zaskakująco, nie miał tu na myśli stojącego obok niego samurai'a od siedmiu boleści (który notabene też mógłby wiele skorzystać uczęszczając na lekcje dobrego wychowania).
Espada pogłaskał lisicę po łbie by udobruchać jej już i tak nadszarpnięte nerwy. Następnie skierował się w stronę najbliższych drzwi. Spodziewał się, że znalezienie dziewczynki nie będzie tak proste, by wystarczyło wykryć jej Reiatsu. Mimo to spróbował i tego ale nie oczekiwał owocnych rezultatów. W najgorszym wypadku może będzie w stanie określić, czy poza nim i Miyamoto, na sali znajduje się ktoś z Reiatsu godnym zauważenia. Nie zmieni to jednak jego planów i ruszy przed siebie po otwarciu pierwszych drzwi jakie staną na jego drodze. Spróbuje też w drodze otworzenia Garganty, chociaż był niemal pewien, ze ta droga ucieczki również została zapieczętowana.
-Oooooooi! Czarnowłosa panienko! Gdzie jesteś? Wujek Hao naprawdę nie ma czasu na takie zabawy więc może grzecznie wyjdź? Obiecuję, że nie zrobimy ci krzywdy~! -nawoływał po drodze by rozluźnić nieco napiętą sytuację. -Jeśli nie ty to może twój Gburek wyjdzie? I da mi jakaś podpowiedź, gdzie możesz być? -dodał licząc, że nerwowy pan zaraz wyskoczy zza rogu wściekły by zdradzić mu jej położenie. Oczywiście nie od razu a po serii kilku dobrze wyprowadzonych ciosów miecza.