Era Bleacha

Cisza na odcinku wybrzeża, który jak można było śmiało przypuszczać, był bardzo rzadko odwiedzany przez jakiekolwiek istoty, w końcu została przerwana. Przerwał ją tupot kopyt, które w galopie głucho uderzały o powierzchnię piachu, zwiastując czyjeś przybycie. Zaledwie kilkanaście metrów w odległości od statku, koń zaczął zwalniać, aż w końcu zatrzymał się za sprawą siedzącego na nim Hoffmana. Chłopak zadarł nos do góry, odwracając uprzednio głowę w stronę statku, po czym swoją prawą ręką zdjął maskę z twarzy, aby móc przyjrzeć się wrakowi statku w całej jego okazałości. Trudno było z tej odległości okiełznać wzrokiem całą konstrukcję, a raczej to co z niej pozostało, i dopiero po dłuższej chwili przyglądania się nań, chłopak zsiadł z Feniksa i zrobił kilka kroków w stronę statku.
Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś takiego na wybrzeżu... Może po prostu straciłem orientację w terenie i nie wiedziałem, że takie miejsce w ogóle gdzieś tutaj może być? Ciekawe...
Shinigami stał jeszcze przez chwilę w miejscu, pogrążając się w rozmyślaniach, a jego myśli co chwila były bombardowane przez dziecinną chęć, czy może raczej ciekawość, aby wejść do środka i rozejrzeć się po wraku, w poszukiwaniu... sam do końca nie wiedział czego. Mimo swoich chęci, Hoffman nie lubił się poddawać emocjom, jednak z drugiej strony, zajrzenie do środka nie szkodziło by niczemu, zatem pozostał tak, stojąc jak kołek w miejscu, bijąc się z własnymi myślami.

Hoffman od dłuższego czasu stał w miejscu, nawet nie zauważając jak kolejne minuty mijają mu koło nosa. Odpływając w swoich rozmyślaniach, został przywrócony do mentalnej przytomności dopiero po dłuższej chwili, kiedy usłyszał dźwięk uderzającego o pokład plecaka. Kiedy tylko zauważył jakiś ruch na pokładzie statku, jego wzrok automatycznie powędrował właśnie w tamtym kierunku. Wytężając go, próbował dostrzec więcej szczegółów poza samą sylwetką i kolorystyką nieznanej mu jeszcze postaci. Postać, która raz to pojawiała się, a raz znikała za pokładem statku, wzbudziła zaintrygowanie chłopaka, i od tej chwili, mogła ona przez cały czas czuć na sobie jego wzrok. Śledził ją przez cały czas, póki po pewnym czasie wylądowała na brzegu wybrzeża. Kiedy ruszyła w jego stronę, on sam zrobił kilka kroków w jej kierunku, po czym ponownie przystanął. Nie spodziewał się jednak, że mimo tego, dziewczyna potraktuje go jak powietrze, nie zwróciwszy na niego ani odrobiny swej uwagi. Hoffman postanowił zatem przejąć inicjatywę i odważnie, stanął jej na drodze, aby zwiększyć swoje szanse na zostanie zauważonym przez nieznaną mu jeszcze z imienia osóbkę, po czym zaczął mówić. Nie mając jednak dokładniej przemyślanego planu na to co powiedzieć, ograniczył się do bardzo prostej wypowiedzi.
- Witaj. Tak się zastanawiałem, co tak ładna osóbka mogła by porabiać zupełnie sama, w takim miejscu jak to. Pozwól, że pomogę Ci z Twoim bagażem. Musi być ciężki, prawda?
Po czym podszedł bliżej i z przyjaznym uśmiechem na twarzy, wyciągnął do nieznajomej otwartą dłoń.

Dziewczę nadal zdawało się nie zwracać uwagi ani to na fioletowowłosego ani to na Ayame. Nawet mimo dosyć głośnego stwierdzenia przybyłej  Ani na sekundę nie skupiła na żadnym z nich wzroku. Jednak wyminęła Hoffmana który zastąpił jej drogę. Bez oglądania za siebie kierowała swoje kroki w kierunku przeciwnym do statku. Po przestąpieniu jednak kilku kroków obróciła się w kierunku rudowłosej i spokojnie odpowiedziała.
- Widzę was, jednak czasami lepiej takich jak wy ignorować, tacy jak wy sprowadzają kłopoty. Zostawię was samych, tylko proszę nie zniszczcie statku. Jest moim tymczasowym lokum, mam tam kilka ważnych dla mnie rzeczy.
Zakończywszy swoją wypowiedź nie czekała na odpowiedź tylko ruszyła, oddalając się nieco szybszym krokiem niż wcześniej by po kilku minutach zupełnie zniknąć. Woda dalej chlupotała o burty statku, mewy nadal skrzeczały. W tej chwili jednak ich krzyki mogły się zdawać odleglejsze, jakby wyczuły nadchodzącą burzę emocji.