Era Bleacha

Jej słów nie skomentował. Jego postawa mówiła wystarczająco wiele. Zdawał sobie sprawę z tego, iż cokolwiek, co by powiedział, mogło by obrócić się przeciwko niemu, a nawet jeśli nie, to niewiele by pomogło. Z jego postawy odczytać można było niewiele, a zarazem bardzo dużo. Jego wręcz ospałe ruchy można było interpretować jako wyraz wybitnej obojętności, bądź smutku, bądź nawet rozpaczliwej próby ukrycia swoich emocji w środku, aby żywszymi ruchami nie podpuszczać ich do wypełznięcia na zewnątrz. Niezależnie od tego jak było naprawdę, jego oczy przedstawiały zupełnie co innego - zdecydowanie, podszyte nutą grozy. Nie była to jeszcze żądza mordu, jednak pokazywały one wyraźnie do czego jest zdolny.
Chłopak doskonale zdawał sobie sprawę z poziomu wściekłości swojej przeciwniczki, jednak ze względu na to jak dobrze ją znał, czuł się bezpiecznie, będąc przekonanym, iż nie jest w stanie go poważnie skrzywdzić, i wcale nie chodziło tu o różnicę mocy.
Wreszcie, podczas jej ataku został zmuszony do wykonania znacznie żywszego ruchu. Słysząc głośny krzyk, dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, że nigdy wcześniej nie widział takiej Chinatsy. To było coś innego niż w przeszłości, coś czego się nie spodziewał. W pewnym sensie, gdzieś tam w środku ten fakt go ucieszył. W pewnym sensie bardzo zasmucił.
Będąc atakowanym w dwa istotne punkty ciała jednocześnie, na różnych wysokościach, bardzo trudno było taki atak zablokować. Musiał wobec tego zrobić unik. Uginając z początku obie nogi pod sporym kątem, a ponadto chyląc swoje plecy i głowę, był w stanie zejść sporo poniżej linii tnącego horyzontalnie ostrza. Przenosząc od razu później cały swój ciężar ciała na pozostawioną w tyle prawą nogę, uniósł lewą na wysokość swoich żeber, zginając ją maksymalnie. Wykorzystując impet, który zyskał na momentalnym przeniesieniu ciężaru ciała na prawą nogę, niczym sprężyna, wykorzystał jego siłę, zmieniając jej zwrot, i kierując całość do lewej nogi, którą szybko prostując i wkładając w to siłę bioder, skierował kopnięcie stopy w stronę jej żeber wolnych. Kopnięcie z pewnością należało do tych silniejszych, jednak nie było w stanie spowodować poważniejszych uszkodzeń, co najwyżej odepchnąć na pewien dystans. Być może chciał w ten sposób podkreślić ich różnicę sił, być może nawet złamać jej chęć do dalszej walki, a być może był to wyraz zaskoczenia, na które nie był przygotowany, chcąc odepchnąć od siebie zagrożenie jak najszybciej.

Chłopak nie spodziewał się, że jego atak natrafi na taki opór, i tak mało będzie w stanie nim zdziałać. Nie spodziewał się, że tak szybko się po nim pozbiera. Pamiętał jedynie jej obraz z przeszłości, kiedy była jeszcze kruchą i delikatną niczym motyl dziewczynką. Przez głowę przeszła mu myśl o tym, że być może nie docenił Chinatsy.
Szybka jest...
W chwili obecnej był stanowczo za słaby. Zdawał sobie z tego sprawę doskonale, jednak mimo stosunkowo dużej przewagi Chinatsy, jego poczucie bezpieczeństwa nie zmniejszało się, ze względu na jej charakter, który w jego odczuciu, nie byłby w stanie zrobić mu krzywdy. Nie mniej jednak, jej ataki były jak najbardziej prawdziwe. Wiedział, że jeśli nie będzie się bronił, może zdrowo oberwać.
Po kopnięciu, powrót do równowagi musiał zająć trochę czasu. Za dużo. Był zbyt wolny, a jego przeciwniczka zbyt szybka. Jeszcze nie zdążył dobrze postawić na ziemi swojej uniesionej stopy, kiedy nóż zbliżył się niebezpiecznie blisko jego twarzy. Posłaniec Chinatsy nie wrócił z pustymi rękoma. Odlatując za plecy Hoffmana, w końcu upadł na ziemię, i dopiero wtedy chłopak zauważył, że ukradł mu on kilka kropel krwi z lewego policzka. Nie zdążył się jeszcze za nim obejrzeć, a Chinatsa już wisiała tuż nad nim z uniesionym ostrzem. Jego głowa zdążyła odwrócić się w jej stronę, aby rozeznać się w sytuacji, jednak reszta jego ciała była zbyt powolna.
Cholera, nie zdążę...
Tuż przed uderzeniem, używając techniki szybkich kroków, w ostatniej chwili umknął jej cięciu, zwiększając w ten sposób dystans. Nie można było jednak powiedzieć, że bez szwanku. Płaszcz na wysokości jego lewego ramienia został pobrudzony plamą krwi i widać było na nim lekkie rozcięcie.
Po jego lewym policzku spłynęła kropla krwi, boleśnie niknąc na krwistoczerwonej linii. Jego oddech lekko przyspieszył, i dało się go zaobserwować przez delikatne, harmoniczne unoszenie się i opadanie barków. Zmęczył się. Jednak nie przeszkadzało mu to w jego następnym ruchu.
Nadal nie wyciągał swojego zanpakutou, ani innej katany, którą miał wcześniej w rękach. Póki co stał, i patrzył na nią zmęczonym wzrokiem.
- Więc nie tylko Ayame nie obijała się do końca przez ostatni rok. W takim razie nie powinienem się powstrzymywać.
Postanowił przejąć inicjatywę. Używając ponownie techniki szybkich kroków, tym razem to on zaatakował. Kiedy tylko znalazł się na wprost barku Chinatsy, ostrze bezimiennej katany przy jego prawym boku weszło w ruch, wynurzając się z pochwy, tnąc jednocześnie na ukos, jakby chciał przeciąć jej bok na pół. Niezależnie od efektu, nie poprzestawał na tym. Od razu wyprowadził serię kilku, a nawet kilkunastu pchnięć, celując w różne punkty na jej ciele, desperacko usiłując przybić ją do muru. Mimo jego starań, jak i poprzednich słów, choć brzmiały one przekonująco, miały małe pokrycie w rzeczywistych odczuciach. Fakt, że walczył z Chinatsą, która nie dość, że była kobietą, buntowniczką, to jeszcze jego przywódczynią, sprawił, że jego uderzenia stały się nieefektywne. Zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że jakiekolwiek dawanie forów najprawdopodobniej skończy się dla niego katastrofalnie, jednak mimo wszystko, tak właśnie się stało. Jego uderzenia nie straciły na szybkości, można było nawet odczuć, że zyskały, podobnie jak jego umiejętności szermiercze, jednak dało się wyraźnie odczuć, że ich siła znacznie osłabła.


[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Kiedy Chinatsa umknęła ostatniemu pchnięciu wyprowadzonemu przez Hoffmana, koniec ostrza zanpaktou lekko uderzył o mur, wytracając przedtem prędkość. Siła uderzenia była jednak zupełnie nieproporcjonalna do głośności efektu, gdyż trzask ostrza o kamień, doprawiony odpowiednią akustyką powodowaną otaczającymi całą okolicę murami, rozszedł się donośnie.
Widząc jak jego przeciwniczka wymyka mu się sprytnie i zwinnie dołem, od razu podążył za nią resztą ciała, odwracając je w jej kierunku tak szybko, jak był w stanie. Jednak nie pozostawał bierny na jej manewry. Mimo, iż Chinatsa była od niego znacznie szybsza, on od czasu jej uniku, stojąc przez cały czas w miejscu, miał wystarczający czas na reakcję. Zanim zdążyła pewniej stanąć na nogach, Hoffman zjawił się zaledwie kilkanaście centymetrów przed nią, używając do tego znacznie szybszej techniki szybkich kroków, patrząc jej w oczy z bliska swoimi, fioletowymi i stanowczymi. Po chwili Chinatsa poczuła, jak niedaleko pod jej lewym obojczykiem lekko wbija się w jej skórę jego palec.
Ptaki odpoczywające w okolicy poszybowały w górę, płoszone głośnym świstem i trzaskiem. Mimo iż był dzień, jaskrawe, białe światło błyskawicy przykuwało spojrzenia. Na tunice pojawiła się plama krwi, zarówno tuż pod obojczykiem, jak i pod łopatką, zaraz po tym, jak mlecznobiałe światło zanikło.
- Hadou no yon, byakurai - Skończył skróconą inkantację, odstawiając palec od jej ubrania, rozluźniając przy tym rękę, i pozwalając jej niemal bezwładnie opaść
Jeszcze przez chwilę nie odrywał wzroku od jej oczu.
- To koniec - skwitował, odwracając po chwili wzrok, za którym zaraz potem podążyła jego głowa i reszta ciała
Ostrze wyciągniętej katany otarło się tępą krawędzią o ciemną szatę, oddając ze swej powierzchni plamy krwi. Odwracając się, skierował ostrze do pustej pochwy, a po zrobieniu zaledwie dwóch kroków, ostrze spoczywało już w środku, przykryte płaszczem.

Ręce Chinatsy zadrżały, od palców, aż po barki. Coraz trudniej było zmobilizować mięśnie do poruszenia się choć trochę. Hoffman oddalał się, nie tylko fizycznie, ale i z powodu zaburzeń wzroku, które stawały się coraz bardziej dostrzegalne i irytujące.
- Hej, co Ty robisz? Jeszcze się nie nauczyłaś? - przemówił nagle młody, męski głos z bliżej nieokreślonej lokalizacji, robiąc chwilę przerwy w wypowiedzi - Nie chcesz mu odpłacić za to co zrobił? Ja nie mogę patrzeć na tego śmiecia! Zróbmy to razem! Załatwmy go!
Hoffman nie odwracał się. Robił krok za krokiem w przód, oddalając się coraz bardziej od Chinatsy. Był przekonany, że nie zdoła zaatakować ponownie. W końcu, czas dla Chinatsy zdawał się spowolnić, a nawet zatrzymać.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Rany Chinatsy nie bolały. Pod wpływem nagłego przypływu reiatsu ból zaniknął całkowicie, mimo, iż rana nadal pozostawała otwarta. Ponadto wyraźnie mogła poczuć gwałtowny wzrost reiatsu i idący za tym przypływ mocy, dodający pewności siebie samą obecnością.

Hoffman szedł dalej spokojnym krokiem. Słysząc szelest trawy i jęknięcia, tudzież miejscami mocniej wdychane i wydychane powietrze, powodowane sporym wysiłkiem, wiedział, że jej nie docenił, i nie pójdzie mu tak gładko jak przypuszczał. Zatrzymał się w oczekiwaniu aż Chinatsa podniesie się na równe nogi po upadku na kolano. Nagle przerwał ciszę.
- Wciąż jesteś w stanie stać na nogach? - zaczął mówić nie odwracając się do niej - Powinnaś z tego skorzystać i uciec, póki mo... - przerwał, zaniepokojony
Coś zawyło, coś zagwizdało, coś zaszumiało. Wreszcie coś, a właściwie ktoś, zaczął wydzielać nieprzychylną mu energię duchową w ilości, której nigdy się nie spodziewał. Ilości znacznie większej od jego obecnej.
Hoffman pospiesznie odwrócił głowę w stronę zjawiska, tak szybko, że aż jego fioletowe włosy zasłoniły mu na chwilę widok, pociągając za sobą z pewnym opóźnieniem resztę ciała. Zdziwienie wymalowało się na jego twarzy grubą warstwą, a oczy otworzyły się nieco szerzej. Było to coś, co wnioskując po jego wyrazie twarzy było tym, czego się nie spodziewał. Reiatsu z jej ciała biło na wszystkie strony, tryskając niczym z gejzera. Jednak o wiele bardziej jego uwagę przykuł jej oręż, który spoczywał teraz leniwie w jej rękach.
- To jest... jej zanpaktou? - zapytał sam siebie niedowierzając
Pierwszą myślą, jaka przeszła mu przez głowę kiedy rzucił nań okiem, było to, iż broń takiego rodzaju nie pasuje do Chinatsy jaką znał. Była ona bowiem zbyt ofensywna, zbyt brutalna, dająca stosunkowo niewielkie spektrum wykorzystania w defensywie.
Nie reagował w żaden sposób. Prawdopodobnie powodem jego stagnacji było oszołomienie. Zwyczajnie stał i patrzył.

Jego brwi opuściły się z lekka, nadając jego oczom nie tyle groźny, co skupiony i zaniepokojony wyraz. Widział wyraźnie jej zdecydowanie oraz siłę i wcale nie chodziło o sam przypływ reiatsu. Widać to było w jej oczach. To nie była ta sama Chinatsa co kiedyś. Zaczął się zastanawiać, czy będzie w stanie się jej przeciwstawić. Nie mógł stać w miejscu tak, jak teraz, zwłaszcza gdy zmęczenie coraz bardziej dawało mu się we znaki. Potrzebny był mu jakiś plan.
Chwila nieuwagi, rozmyślania nad tym, w jaki sposób zanpaktou Chinatsy mogło przywdziać tak szkarłatny i okrutny kształt - w końcu zanpaktou jest odzwierciedleniem duszy dzierżącego - a już stała przed nim.
Jak to? - pomyślał w niedowierzaniu, zachodząc w głowę nad tym, jakim cudem Chinatsa mogła stać się aż tak szybka
Nie było wątpliwości. Teraz nie miał szansy za nią nadążyć.
Hoffman nie krył zaskoczenia. Jego ramiona drgnęły, popychając ręce w stronę rękojeści katany. Nie zdążył. Czując przed sobą ostrze kosy, niemal dotykające jego ubioru, gotowe ciąć w każdej chwili, nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów. Trudno było jednak zobaczyć w nim strach. Przeciwnie, jego ciało zachowywało pewien spokój, przynajmniej z zewnątrz. Kiedy rozluźniła mięśnie, jak i swoją postawę, stawiając kosę na ziemi, odprowadził oręż wzrokiem.
- Czemu mnie nie przecięłaś, kiedy miałaś do tego idealną okazję? - przemówił obrzucając swoim spokojniejszym głosem teraz ją samą - Myślisz, że pójdzie Ci aż tak gładko?

Wodził za nią cały czas wzrokiem. Najpierw za jej ręką, na ranę, którą niedawno zadał, następnie z powrotem na jej twarz, kiedy przemawiała, a chwilę potem oglądał już całe jej ciało odskakujące na mury. Nie komentował przy tym jej słów. Zwyczajnie stał w milczeniu, wodząc za nią wzrokiem.
Obserwując jak przemierza długość muru z wyciągniętymi na boki ramionami, zaczął szeptać pod nosem inkantację do jednego z zaklęć. Nie udało mu się jednak skończyć, gdyż został zaatakowany. Momentalnie sięgnął swoją prawą dłonią po rękojeść katany przy jego prawym boku. Wyciągając ostrze z pochwy, ciął jednocześnie, chcąc sparować środkiem głowni atak jej zanpaktou. Jego atak był pewny, podobnie jak jego myśli, nastawione już na kolejne posunięcia, jakie wykona zaraz po zablokowaniu. Po chwili jednak, jego pewność siebie zgasła, wraz z niknącym w powietrzu świstem tnącej powietrze kosy, a właściwie została złamana przez Chinatsę, podobnie jak ostrze wyciągniętej katany.
Siła ataku była zwyczajnie zbyt wielka, aby mógł ją zatrzymać. Na szczęście złamana katana zdołała sparować cięcie na tyle, aby nie zginął na miejscu. Z pewnością wielką rolę odgrywało również reiatsu, jakie wypuścił ze swojego ciała, celem zamortyzowania uderzenia. Niemniej jednak, jego stopy oderwały się od ziemi, a ciało poszybowało w górę, zatrzymując się dopiero na odległym o kilka, czy też kilkanaście metrów od jego pleców, kamiennym murze. Rękojeść katany puszczona swobodnie, uwolniła się z uchwytu jego dłoni, robiąc w powietrzu widowiskowy obrót, i wbijając się chwilę później w grunt, w sposób niedbały, pod sporym kątem, tępym końcem, pozbawionym czubka.
Pod wpływem uderzenia plecami o twardą strukturę, zdecydowana część powietrza wydostała się z jego ust na zewnątrz, niczym z balona, wraz z fragmentem śliny. Rana na jego torsie, prowadząca od prawego biodra, do lewego ramienia była głęboka. Jego oddech był ciężki, i momentami nawet trudno było mu go złapać. Przez dłuższą chwilę nie podnosił się. Kiedy jednak w końcu udało mu się pozbierać, z trudem podniósł się na nogi. Nie trzeba było być spostrzegawczym, aby wiedzieć, że w takim stanie nie da się kontynuować walki.
Sprawiał wrażenie żywego trupa. Jego ruchy stały się niebywale ospałe, niedbałe i niezdarne. Nawet nie sięgał już po broń, a uniesienie głowy do góry, aby spojrzeć na Chinatsę, było zbyt trudne.
Patrząc pustym wzrokiem w trawę metr przed nim, zatracił się w rozmyślaniach, a na jego twarzy zagościł ciepły uśmiech, niewidoczny z zewnątrz przez zasłaniające twarz włosy. Po chwili, z za ich fasady wydostał się szkarłatny kolor gęsto lejącej się krwi, ciągniętej w dół siłą grawitacji.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Stał w bezruchu niczym posąg. Jego wzrok był pusty i nieruchomy, a jego uszy ślepo przyjmowały dźwięk każdego świstu przecinanego powietrza.
W końcu jego wzrok napotkał na swej drodze wysokie, skórzane buty, jednak nic sobie z tego nie robił. Nie reagował. Być może dlatego, że nie chciał, być może dlatego, że nie mógł.
Po chwili poczuł pod swoim podbródkiem chłód ostrza, który uniósł jego głowę tak, aby mógł widzieć twarz dziewczyny. Ze względu na jego zupełnie nieprzytomną głowę powodowaną raną, zupełnie zapomniał o tym, że się uśmiecha. Zdawszy sobie sprawę z tego, dopiero po chwili zwęził otwarte, łaknące powietrza usta, do pierwotnej, neutralnej postaci, w nieco sztuczny sposób. Nabierając powietrza nieco szybciej, jakby się do czegoś szykował, z trudem zaczął mówić.
- Na co czekasz? - zrobił krótką przerwę na parę kolejnych wdechów - Wykończ mnie.
Zdziwienie w jego oczach malowało się na całej ich powierzchni, wylewając się nawet na resztę jego twarzy. Ostrze, które przed chwilą miał na podbródku, gotowe zabić z mniejszym trudem niż niemogącą wlecieć w niebo muchę, zostało wbite w ziemię. Podążył za nim wzrokiem, zatrzymując się na tym widoku jeszcze przez kilka chwil. Jego wzrok powędrował w stronę Chinatsy mimowolnie, dopiero wtedy, kiedy siłą otworzyła mu usta i włożyła do nich rękę, wraz z tabletkami leczniczymi. Jego zdziwienie potęgowało się z każdą chwilą, jednak w obecnym stanie, nie miał na tyle siły, aby się przeciwstawić.
Kiedy Chinatsa wyciągnęła poplamioną krwią dłoń z jego ust, zakaszlał kilkakrotnie suchym kaszlem, kuląc się jeszcze bardziej. Tabletki nie wyleciały jednak z jego ust, co mogło oznaczać tylko jedno.
Niemal natychmiast poczuł się lepiej, jednak wciąż daleko było do stanu, który można było określić mianem ,,dobry", a narastające zmęczenie powodowane utratą zbyt dużej części reiatsu, z pewnością w tym nie pomagało.
- Popełniasz błąd... - wysapał
Powoli wyprostował się, ocierając po chwili wierzchem dłoni mieszaninę śliny z krwią z brody, która wcześniej nadawała mu żałosnego wyrazu twarzy.
Zaczął się odwracać powoli w stronę Chinatsy, i ponownie zaczął sięgać po broń w sposób niedbały i ospały. Z jego wnętrza wymknął się na zewnątrz uśmiech, którego nie potrafił zatrzymać, i który był bardzo podobny do poprzedniego, acz pewniejszy, i można było nawet odnieść wrażenie, że lekko zarozumiały. Tym razem sięgnął po dwie katany przy jego boku, na ukos, przeplatając przy tym ręce na krzyż. Dłonie drżały przy tym w lekki, niemal niewidoczny sposób.
- Czyżby nie powiedziała Ci, czemu się zastrzeliła? - kontynuował równie zmęczonym głosem co poprzednio, a zasłaniające większą połać jego twarzy, niedbale opadające włosy, nadawały mu jeszcze bardziej szaleńczego i nieoczekiwanego wyglądu - Przegrana powinna oznaczać tylko jedno. Jeśli nie zamierzasz mnie wykończyć to...
Ostrza zasyczały, wynurzając się z ciemności płaszcza. Łącząc obie rękojeści ich końcami, otrząsnął od siebie zasłaniające twarz włosy, obrzucając oczy Chinatsy zdecydowanym spojrzeniem.
- Śpiewaj do północy... gdyż nadszedł czas bólu! - wykrzyczał jakby kierował te słowa do Chinatsy, a jego trzymane w dłoniach katany zostały oplecione gęstą połacią fioletowego dymu, zasłaniającą cały oręż
Mgła szybko została rozwiana przez pojedyncze, mocne i energiczne machnięcie ręką, wynurzającą się z mgły na zewnątrz, do jego boku. Ręka nie trzymała już katany. W zaciśniętej mocno i pewnie dłoni, spoczywał pistolet czarnoprochowy.
- W takim razie ja to zrobię - dopowiedział szybkim tempem po chwili stagnacji
Koniec lufy, uniesiony w górę, przyległ gładko do podbródka, praktycznie w tym samym miejscu, w którym wcześniej przylegało ostrze kosy.
Huk, trzask, odgłos ponownie wzlatujących w górę ptaków, które ponownie zdążyły spocząć na trawie nieopodal i ścianach murów, i wreszcie odgłos rżącego konia Hoffmana, który najwyraźniej spłoszony, uniósł się na tylnych kopytach, a po chwili już zniknął za murami ruin w szybkim galopie.
Jego twarz stała się pusta, jak zahipnotyzowana. Nie było na niej ani krzty życia, a krew z ust pchana szybkim odrzutem głowy do tyłu, poszybowała w górę gęstym strumieniem.
W końcu, stopy zaczęły odrywać się od ziemi, a chwilę później, plecy przylgnęły twardo i ciężko do gruntu, wraz z policzkiem opadniętej luźno głowy.
Jego ciało, poczynając od opuszków palców wszystkich kończyn, zaczęło się rozkładać, zamieniając strukturę jego ciała na bardziej rozrzedzoną formę reiatsu, które unosząc się w górę, rozpływało się w powietrzu.