Era Bleacha

W starym zniszczonym ogrodzie panował spokój sprzyjający rozmyślaniom. Właściwie to była już noc. Oststnie krwawe refleksy słońca rozmywały sìę gdzieś za Tokio. Wiał lekki wietrzyk. Było trochę parno i głośno cykały świerszcze. Czy świat zauważył pojawienie się Fullbringera? Czy ktoś wyczuł jego energie? Napewno. Pytanie czy On zauważy reakcję tego kogoś. Jakieś sto metrów na północ Patariko mógł wyczuć raczej słabą moc duchową. Która pojawiła się i od razu zaczęła uciekać. Bardzo szybko jak na taki poziom energii, który emanowała. Droga w tamtym kierunku prowadziła przez rzadki, stary, liściasty las o ubogim poszyciu. Gdzieś na południu błysnęło się a po chwili do uszu Patariko Yukana doszedł przytłumiony grzmot.

Uciekającym okazał się shinigami. Ubrany w standardowy strój szeregowca. Biegł przez las i potykał się o korzenie i nierówności. W lewej ręce trzymał katanę. Która była pokryta krwią. A drugą trzymał się za bok, który był mokry od krwi. Krew znaczyła też teren który przebiegł. Gdy usłyszał krzyk Patariko odwrócił się nie przestając biec a na jego twarzy momentalnie pojawił się strach. Użył szybkich kroków kilka razy pod rząd. Był całkirm szybki jak na energię którą emanował, a emanował Jej stopniowo coraz mniej. Po chyba forsownym dla niego użyciu shunpo potknął się o jakiś korzeń i padł na twarz jak worek ziemniaków u stóp jakiegoś wielkiego liściastego drzewa. Od razu odwrócił się w stronę z której spodziewał się Patariko i kurczowo wystawił przed siebie katanę. Na twarzy miał wyrysowany strach i ból. Drżała mu ręka a spod jego ubrania zaczęły sączyć się strumyczki krwi...

Shinigami dał sobie odtrącić miecz na bok. Chyba nie miał w sobie za dużo siły...Ręka mu zadrżała i opadła na ziemię. Mimo to kurczowo zaciskał dłoń na mieczu i nie chciał go puścić. Drugą ciągle przyciskał do rany. Na pytania Patariko z początku nie chciał odpowiedzieć. Na jego twarzy odmalował się zacięty sprzeciw. Ale potem zadrżał i z ust wypłynęła strużka krwi. Dopiero teraz Fullbringer mógł zauważyć dwie małe dziurki na jego szyi, z których równierz powoli leciała krew. Na twarzy z wyglądu młodego blondyna odmalował się ból i wewnętrzna walka. W końcu odezwał się patrząc gdzieś w bok.
- I tak pewnie umrę...khh..szkurwa...w jaskini obok jest potężny wampir...czy jak oni się kurwa nazywają psie ich matki...Mieliśmy go ubić...dla...najemn...misja...
Shinigami zakrztusił się i pobladł widocznie. Jeśli Patariko chciał usłyszeć coś więcej musiał się pośpieszyć i coś zrobić bo chłopak umierał. Chyba z upływu krwi wnioskując z tego ile Jej tracił. Głównie z rany na której trzymał rękę. Jego reiatsu zaczęło się z niego unosić i okazało się silne. Oficerskie? Być może...

Shinigami zadrżał , chyba pod wpływem bólu jaki sprawił mu Patariko opatrując mu rany. Ale nawet nie zajęczał. Po chwili otworzył usta i uśmiechnął się.
- Nie wiem kim jesteś...ale napewno nie sprzymieżeń...cem. Myślisz, że jak przedłużysz mi życie  o parę minut to wszystko Ci...wyśpiewam? Jestem oficerem Gotei.
Ostatnie słowa wyrzucił z siebie z dużym przekonaniem i dumą. I niespodziewanie napluł Patariko w twarz. Krwią i śliną. Chyba nie zamierzał nic więcej mówić, jakby wcześnie słowa były wybrykiem popełnionym pod wpływem wycieńczenia i bólu. Oplucie jednak zafundowało mu widoczne cierpienie. Zacisnął zęby. Prowizoryczne opatrunki Patariko poradziły sobie z niewielkim krwawieniem na szyi ale rana na boku  była chyba poważniejsza bo materiał szybko pokrywał się czerwienią...

Shinigami nie mając zbytniego wyboru poddawał się zabiegom Patariko. Na jego twarzy odmalował się nawet jakiś ślad ulgi. Znowu się rozkaszlał ale chyba Patariko pomógł mu na tyle, że w końcu spojrzał na niego w pełni skupiony.
- Nie przedstawiasz sie a oczekujesz, że wyjawie Ci ważne informacje? Poza tym, nie pomyślałeś o tym , że jestem oficerem Gotei...jeśli wytarguje od Ciebie życie za te informacje równie dobrze mogę nie wracać...co ja im kurwa powiem...tak w ogóle co ja..co ja powiem kapitanowi...
Tutaj widocznie dał się ponieść i zaraz się zmitygował. Zamilkł i mocniej zacisnął dłoń na mieczu. Spojrzał się gdzieś w bok z gniewnym wyrazem twarzy..

Shinigami nie poczuł kryształu w swoim ciele. Nie w tym stanie w jakim się znajdował. Kryształ utonął w ogólnym bólu jaki odczuwał.
Słuchał Patariko uważnie a w jego oczach pojawiła się jakaś iskra. Tak jakby w jego głowie pojawiła się jakaś nowa opcja...opcja przeżycia? Słuchał dalej jeszcze bardziej skupiony. Zmarszczył brwi jeszcze mocniej.
- Rzeczywiście nic nie mówi mi Twoje imię. Ale takie szczegóły budują zaufanie. Jednak muszę Cię rozczarować bo mimo, że pójdę na Twoją propozycję to...jak sam zauważyłeś, jestem tylko słabym oficerem. Wiem nie wiele. Jednak chcę żyć i myślę, że żywy przydam się Seiretei bardziej. Ktoś musi zanieść wieść... - tutaj chwilę się zawachał, zamilkł, przełknął ślinę i dopiero po chwili mówił dalej - Nie byłem tu sam. Wysłano oddział oficerów by zanieść pewną rzecz im. Nie wiem kto to dokładnie jest...chyba jacyś nasi sprzymieżeńcy. Nie wiem czym jest ta rzecz ani po co Ją tam nieśliśmy. Ale nie donieśliśmy Jej...bo nagle z jaskini przy której przebiegaliśmy wyleciał jakiś...cholera wie co...bounto...i wyrżnął wszystkich prócz mnie...ta rzecz musi gdzieś tam leżeć.
Shinigami z wysiłkiem usiadł lepiej, oparł się na mieczu. Odetchnął. Stęknął.
- Ale po co właściwie Ci te informacje...?

Shinigami uśmiechnął się do Patariko. Tak. Uśmiechnął się.
- Nie mówię Ci tego bo liczę na Twoją pomoc. Misja została już zakończona nie powodzeniem i jedyne co powiem moim przełożonym to to, że jakiś Patariko wmieszał się i mnie obronił. Nie wiem nic więcej i w ogóle z Tobą nie rozmawiałem. Zresztą wątpie byś przeżył spotkanie z tym bounto.To jakiś potwór. Nawet ja, trzeci oficer nie byłem w stanie nawet za nim nadążyć. Dokładne instrukcje co do miejsca dostarczenia miały odpalić się na tej rzeczy gdy będziemy 3 kilometry na północ za tą jaskinią. Trafisz tam po śladach krwi. Jak zobaczysz coś nie podobne do czegokolwiek co widziałeś to...to będziesz wiedział, że to jest to.
Shinigami z wielkim wysiłkiem wstał i zrobił kilka chwiejnych kroków opierając się na mieczu. Wypluł z ust trochę krwi i zasapał ciężko. Oparł się o pobliskie drzewo.
- To co wiem powiedziałem Ci w zamian za moje życie. Żegnam. Wątpie, że się jeszcze spotkamy.
Nagłym ruchem otworzył bramę senkai i znikł w niej. Nie zdawał sobie sprawy co właśnie zrobił...a może zdawał? Coś zbyt prosto to wszystko poszło...