Era Bleacha

Patariko rozsiadł się wygodnie w największym tronie i patrzył posępnym wzrokiem na Enquila.
-Witaj w Kryształowym Pałacu, siedzibie Yami no Shisha!
Mówił donośnym głosem, echo odbijało się od ścian.
-Jeśli zechcesz zamieszkasz tu razem ze mną i Rafaelem! Jeśli nie, zapewne odeślę Cię do domu... W PLASTIKOWYM WORKU!
Ostatnie słowa wykrzyczał.
-Oferujemy świetne warunki oraz nie zabraniamy kontaktów z buntownikami! Co Ty na to!?

-Nie grożę ale mogę zacząć!
Na chwilę zniknął po czym prawie odrazu pojawił się znowu na tronie trzymając odpalonego fajka, Enquil spostrzegł, że nie ma papierosa.
-Tu się nie pali!
Burknął, a papieros pokrył się stalą.
-Nazywam się Patariko! Czemu chcieli Cię za mnie zabić!? A jak się przedstwili!?
Odparł zainteresowany.

-Nie przejdziemy.
Odparł oschle.
-Może należałem, może nie, ale jeśli już to przelotem.
Ciągnął dalej.
-Teraz dopiero będzie miała powody by Cię zabić. Jakim żywiołem władała?
Dodał wiedząc o kogo chodzi i czym się specjalizowali.

-Jak każdy z tego świata, Ty też. Masz coś przeciwko temu że zabiłm około 20 menosów oraz kilkunastu shinigami?
Burknął stając za Enquilem, który nie widział nawet kiedy tam podszedł.
-To połóż kres moim mordą jeśli jesteś w stanie!

-Kobiety? Dzieci? Ciekawe... hmm... To tak teraz Nieśmiertelni obracają wszystkich przeciw mnie. No trudno, powodzenia.
Burknął spokojnie. Nagle Enquil poczuł przeszywający ból w mięśniach nóg, ledwo mógł nimi poruszać, ból był na tyle silny, że chłopak mógł powoli tracić przytomność. Kiedy spojrzał na nogi zobaczył dwie wbite w nie igły.
-Wiesz, że to nie ma sensu, prawda?
Zapytał Patariko siedząc na tronie, moment kiedy się tam znalazł był wręcz niedostrzegalny.
-Mógłbym zabić Cię siłą mojego reiatsu, jednak tego nie zrobię.
Mówił dalej spokojnie.
-Chociaż...
Patariko uwolnił trochę reiatsu, w tym momencie salę ogarnęła ciemność, pochodnie oświetlające pomieszczenie zgasły, Enquil widział tylko czarną poświatę oraz niebieskie symbole. Enquil zauważył, że nie może się poruszać, ledwo oddychał, nie wiedział kiedy padł na kolana.

-Tak. Oczywiście. Powiem Ci coś dzieciaku. W wieku 3 lat straciłem praktycznie całą rodzinę, w wieku 9 lat uciekłem z domu dla sierot. Fullbring odkryłem jako 4 latek, wtedy zabiłem też pierwszą osobę, shinigami który zabił mojego dziadka, ostatnie co powiedział było imię osoby która kazała mu to zrobić. Był to sam głównodowodzący. Kiedy miałem 11 lat trafiłem do Tokyo, szukałem osób podobnych do mnie, natrafiłem na Nieśmiertelnych. Jako 14 latek sprzeciwiłem się im i ich spiską przeciw buntowniką. Podstępem zabiłem dowódcę i zacząłem samotnie się szwędać.
Mówiąc to szedł powoli w stronę Enquila.
-Jedyni zabójcy których znam to właśnie Nieśmiertelni, każda walka dawała im siłę, a każdy zabity dawał im dłuższe życie, teraz osiągneli praktycznie maksimum.
Ostatnie słowo wyszeptał Enquilowi do ucha. Buntownik nadal klęczał przed Patariko, nie był w stanie nic zrobić.
-Dzieciaku, jeśli chcesz mnie pokonać urośnij najpierw w siłę, wtedy chętnie Cię zabiję, jednak jeśli wolisz żyć poprostu przyłącz się do nas. Jesteś charyzmatyczny, masz zadatki.

Patariko natychmiast opuścił reiatsu, w pokoju znowu było jasno, pochodnie płonęły.
-Kobietę? Coś się wymyśli.
Powiedział spokojnie.
-Warunek? Ty? Ciekawe jaki.
Burknął wrednie Patariko.