Era Bleacha

-Taaa... Domyślam się.
Dziewczyna zrobiła dziwną minę. Z jednej strony atak to niezła rzecz... Z drugiej... Moga zginąć... Ale nie teraz bedzie się tym przejmować. Ważne jest by jak najlepiej sie przygotować.
-No to idziemy na całość.

z/t

Po dogłębnym wyszorowaniu pokoju, który aż lśnił chłopak postanowił skończyć i wyjść na świeże powietrze. Czuł się już o wiele lepiej po spotkaniu z ogromnym Pustym, a na dodatek czuł się silniejszy. Wiedział że od teraz potrafi się w miarę obronić. Jego stara natura powróciła. Chłopak nadal czuł pewien sentyment do swojej przywódczyni a za razem Nienawidził jej. Idąc tak korytarzem słyszał jakieś głosy, okazało się że jego obawy spełniły się. Chłopakowi lekko zadrżała ręka, wojna rozpoczęta... pomyślał po czym usiadł pod jedną ze ścian w korytarzy i zaczął rozmyślać. Bo głębszym zastanawianiu się, wstał i wyszedł z kryjówki udając się byle gdzie.

Ostatnio edytowany przez Jakuchu Akera (2012-07-22 12:29:54)

-Niestety wszyscy poszli.
Powiedział mały chłopiec ok. 8 lat z małą kataną przy boku. Aż na tak młody wiek czuć było od niego pokaźną (jak na niego) ilość Reiatsu. Musiała to być jakaś tragedia że tak młody człowiek zginał i został Shinigami.
-Przygotowują się do bitwy. Mnie nie wolno iść bo jestem za mały. A ja tak bardzo chciałem iść i im pomóc! To nie fair... Jesteś nowy? Nigdy cię tu jeszcze nie wdziałem...
Zwrócił swój wzrok na Mikashiego kierując na niego swe ogromne patrzały... Inaczej nie d się nazwać tych wielkich czarnych oczu.

Chłopak powolnym krokiem wstąpił do biura przywódcy buntowników w nadziei że napotka tam Amaye. Podszedł do drzwi i szybkim ruchem ręki otworzył drzwi. W środku zobaczył jakichś dwóch buntowników z czego jednemu źle z oczu patrzało. Podszedł do nich i zapytał

- Hmm... nie widzę żeby była tu Amaya więc co robicie w jej biurze ?...

Jego wzrok spoważniał a jedna ręka leżała już spokojnie na rękojeści katany. Jakuchu z uśmiechem na twarzy czekał na odpowiedź.

Mikashi zerknął na wchodzącą, a później opuszczającą pokój kobietę. Domyślił się, że to albo przywódczyni, albo osoba wysoko postawiona u buntowników. Postanowił więc z nią pogadać i dowiedzieć się kilku rzeczy na temat shinigamich. Teraz już czując się nieco pewniej wybiegł z gabinetu, chcąc dogonić kobietę.

Tak, właśnie gdy Amaya przybyła do kryjówki po jakże interesującej i równie dziwnej rozmowie z dowódcą niewielkiego oddziału quincy od razu wstąpiła do gabinetu, aby chwilkę odpocząć i przemyśleć jakie warunki nowego sojuszu mogłaby wprowadzić. Jej spokój nie potrwał jednak długo, gdyż zaraz usłyszała ten huk. Od razu poderwała się z krzesła i ruszyła pędem do drzwi, by sprawdzić co się dzieje. Kto śmie tak z hukiem odwiedzać kryjówkę! Biegiem puściła się do źródła tych dźwięków.

Amaya spojrzała na mężczyznę zdziwiona odchylając głowę lekko na bok. Bardzo zastanawiające, dlaczego dziewczyna musiała objąć władzę akurat teraz? Poprzednia dowódczyni zostawiła trochę więcej problemów niż blondyna się spodziewała. Owszem, konflikt z Soul Society to sprawa wiadoma i trzeba to było załatwić już kawał czasu temu, ale grupa quincy atakująca z "obrony swojego honoru" po wybiciu przez buntowników większej ich części czy wściekli fulbringerzy zapewne pragnący zemsty z takich samych powodów? Gdzie była dyscyplina, skoro wojownicy biegali sobie po mieście wybijając wszystko, co jest w stanie się bronić ot tak sobie, dla zabawy? Brakowało im rozrywki, czy jak?
Zdolności dyplomacji pomogły przy rozmowie ze starym łucznikiem, który złowrogo przepowiadał dziewczynie śmierć zgadzając się po chwili na odnowienie warunków pokoju, ale jakoś fulbringerzy nie byli skłonni do rozmów nie podając nawet motywów swojego ataku. Już była gotowa wyjąć miecz i walczyć, ale doświadczenie podpowiadało, żeby spróbować wcześniej z nim pogadać. Było wiele takich przypadków, w których przekonała się, że warto czasem użyć rozumu, żeby uniknąć prania się mieczami (czego po prostu dziewczyna nienawidzi!). A w dodatku można załatwić sobie sprzymierzeńców, czasem nawet przyjaciół.
-Witam serdecznie w moich skromnych progach. Widzę, że już się rozgościliście, ale mogę zapytać o cel wizyty?
Stała tak jak słodka, bezbronna dziewczynka z przechyloną na bok głową, nic w jej postawie nie wskazywało na chęć walki.

No super, czyli teraz będzie się z nią droczyć. Ale jest dobry znak, nie dźgnął jej nożem w plecy, prawda? Co oznacza, że nadal jest szansa coś załatwić. Chociaż sekunda po sekundzie szansa ta gwałtownie maleje.
-Dobra, więc cel: pozbycie się buntowników. W takim razie źle zadałam pytanie. Zapytam o przyczynę.
Szkoda, że jego zdaniem rozmowa zaczynała się dopiero wtedy, gdy rzekomo miał ją w garści. Takie rozmowy zwykle są bezsensowne, bo kończą się na: "Zrób to i to, albo was załatwimy". A wtedy trzeba takiemu spuścić łomot i przypomnieć o zasadach negocjacji.
-Mi tam taka rozmowa średnio się podoba panie... ? - zakończyła tonem pytającym, gdyż nie znała tożsamości mężczyzny, nawet jeśli on wydawał się wiedzieć o niej całkiem sporo.
Od razu jest tu wskazówka: atak na kryjówkę nie był w żadnym stopniu spontaniczny skoro ten facet już wie o tym, że to ona dowodzi i zdążył się już czegoś o niej dowiedzieć. Pytaniem jest: z jakich źródeł i kiedy. Możliwe, że posiada tu szpiega... Może to ten, który podawał się za nowego buntownika? Jeśli tak to powinna pogratulować temu mężczyźnie wyboru, bo kamuflaż jego podopiecznego to niemal doskonałość.
-Jakoś lepiej mi się gada tak... twarzą w twarz.
Silny człowiek. Nie zdążyła mu się przyjrzeć na tyle,  by zdążyć znaleźć silne czy słabe punkty.