Era Bleacha

Chinatsa nie zdążyła nic powiedzieć, ponieważ chłopak szybko zniknął w gargancie.
Stała przez jakiś czas wpatrując się w miejsce w którym zniknął Enquil, by po chwili wyciągnąć ręce do góry i przeciągnąć się. Uwielbiała to robić a po pobudce nie myślała nawet o tym. To oczywiste, bo wtedy jej uwagę przykuło nowe miejsce.
- Hmmm chyba faktycznie trzeba będzie wymyślić jakiś sposób na to jego reiatsu...

Simon podszedł do panelu żeby otworzyć sobie gargante do świata ludzi, teleportował się gdzieś w zakamarki Tokyo. "Może chociaż tam coś będzie do roboty" pomyślał i ruszył spokojnym ruchem w kierunku garganty.

Simon wpadł do sali tronowej wraz z Yoko
- A więc to jest nasza siedziba.
Powiedział odkręcając się z rękoma w górze.
Yoko rozejrzała się po czym odpowiedziała
- Ładnie tu
odpowiedziała.
- Potem jak załatwię se pokój to i ty możesz z niego korzystać
Dodał Simon i usiadł gdzieś w kącie wraz z Yoko, rozmawiali i poznawali się lepiej.Po pewnym czasie wstał złapał Yoko za rękę i poszedł w kierunku pokoi.

Ostatnio edytowany przez Simon (2012-11-29 09:49:40)

Chinatsa pojawiła się chwilę później. Lekko zachwiała się nie będąc przyzwyczajoną w podróżowaniu w taki sposób. Widząc Nassa siedzącego na tronie machnęła w jego kierunku ręką.
- Wyglądasz jak prawdziwy monarcha. Tron, poważna mina... Jeszcze tylko gęstej brody do pasa ci brakuje - zażartowała chowając kamyk do kieszeni. - Więc jak? Gotowy na kuszenie losu w niebezpiecznej krainie?

Chinatsa jeszcze chwilę śmiała się cicho wyobrażając sobie Nassa z tak długą i w dodatku siwą brodą, jednak również spoważniała kiedy do niej podszedł. Lekko nadęła policzki, ale zrozumiała, że Nass po prostu się o nią troszczy i nie powinna się o to obrażać.
- Obiecuję. Tylko wtedy, kiedy naprawdę zrobi się gorąco, ale tylko i wyłącznie pod warunkiem, że wrócisz od razu po mnie.
Przybierając już spokojną minę wyciągnęła w jego kierunku rękę.
- To co, idziemy?

Zakrawiony, w porwanych szatach, wpół nagi, zakurzony, pooobijany i chwiejący się skrytobójca pojawił się w sali tronowej. Od razu się przewrócił ale zaraz chwiejnie wstał, w rękach trzymał pluszowego misia. Też zakrwawionego. Ruszył ciężko w stronę tronu zostawiając za sobą plamy krwi i brudu, Pozlepiane pyłem zmieszanym z krwią włosy kleiły mu się po całym ciele i zasłaniały pół twarzy. Nassanael nie zwracał na to uwagi. Potknął się obok tronu i splunął krwią na podstawę. Wlazł na tron i usiadł na nim jak ledwo żywy pan i władca. Porozglądał się i od razu zaryczał dzikim śmiechem wariata, ryczał tak, niemal płaczliwie a to znów chorobliwie wesoło aż echo szło po pałacu. Przy tym co chwilę wypluwał ślinę i krew na około siebie. W końcu zachrypiał i spazmatycznie szlochał z dziwnym uśmiechem na twarzy. Potem rzucił mieczami na oślep a one do niego wracały obijając się o ściany, rzucał tak długą chwilę aż w końcu znowu zaniósł się śmiechem pomyleńca. Potem nagle przestał i zamarł. Jeden z mieczy wracając wbił mu się w ramię ale jakby tego nie zauważył, pod tronem zaczęłą się zbierać kałuża krwi. Popatrzył na misia, pocałował go i przytulił a potem zamarł przyciskając go do poranionej piersi i wbijając wzrok w sufit.

Nass dopiero po chwili zareagował na dotyk i głos Chinatsy, jak źle nakręcona zabawka. Spojrzał na Nią nieruchomym, mglistym wzrokiem. Potem obejrzał siebie i misia, którego trzymał i zmarszczył brwi.
- Chinatsa...a tak....chyba...wybacz. To nic takiego - po namyśle dodał chrapliwym głosem - jebać tą salę. Pieprzyć buntowników, Seiretei, Espadę i ten zasrany, pusty pałacyk. khe khe.
Znowu się zaśmiał ale cichutko. Odwołał Shi Kai i wyjął miecz z ramienia, znowu chlusnęła strużka krwi. Pogłaskał Misia a po chwili spojrzał bardzo intensywnie w oczy przyjaciółki i wyciągnął do Niej drżącą z bólu rękę z ubrudzonym pluszakiem.
- Weź go proszę. To dla Ciebie go zabrałem.
Potem spróbował wstać z tronu ale przetrącone kolano odmówiło posłuszeństwa i zwalił się na podłogę jak worek ziemniaków. Podniósł się ciężko i znowu zaśmiał dziwnie. Jak człowiek po wypadku w szoku pourazowym. Usiadł w końcu niezdarnie i podparł się o podstawę tronu. Powoli zaczęły dochodzić do Niego trzeźwe myśli.
Co ja tu...kiedy?...I jak...
Syknął z bólu i zadrżał jakby dopiero teraz poczuł jaki jest poraniony.

- Destruk...auuu, kiedy i...
Zakręciło mu się w głowie z upływu krwi i zrobiło mu się jakoś błogo. Chinatsa wydawała mu się teraz cudną anielicą o świetlistym obliczu. Przyjął od Niej tabletkę i przełknął z trudem popijając własną krwią. Wziął chustkę i jakoś tam zakręcił na ranie trochę krzywiąc się bólu.
- Nastawić? Dobrze...
Wystawił puchnącą już nogę a potem uśmiechnął się do Niej radośnie:
- Gdybym wiedział, że prawdziwą kobietę życia spotkam dopiero po śmierci będąc Bogiem Śmierci dawno strzeliłbym sobie w łepek...jesteś taka piękna.
Mówił jak najbardziej szczerze choć czuł się trochę jak pijany...