Era Bleacha

Hao spokojnie obserwował sytuację jakby spodziewał się tego wszystkiego. Przyglądał się temu wszystkiemu z tak miłym i serdecznym uśmiechem na twarzy jakby chciał powiedzieć Buntownikom: " Witam. Rozgośćcie się!". Nie protestował kiedy zabrali dziewczynę z jego domu.
W chwili gdy został sam na sam z ich przywódcą jego wygląd w ogóle się nie zmienił. Dalej sprawiał wrażenie jakby miał zamiar ugościć go po królewsku.
-Mnie też niezwykle miło cię widzieć... Shinigami.
Powstrzymał chęć do do zwrócenia pokarmu wymawiając to słowo. Wysunął dłoń z pod peleryny, w której znajdował się miecz. Delikatnie odrzucił go pod stopy Buntownika.
-Porozmawiamy jak cywilizowani ludzie czy wolisz od razu poderżnąć mi gardło? Tylko mi nie opowiadaj, że nie możesz zmieść mnie samym reiatsu tak jak połowę Hueco Mundo. Żyję już 1100 lat i wiele wiem o tym świecie. Twoja wola...
Hao powoli podszedł do stołu i usiadł na swoim fotelu. Sięgnął po jabłko ręką i zaczął powoli je zjadać. Kuro zrobiła podobnie tylko zamiast jabłka chwyciła kiść winogron.
-Wiesz, spodziewałem się, że zjemy wszyscy razem, no wiesz, ty, ja, twoi ludzie... Byłoby weselej w dużej grupie. Właśnie a propos twoich ludzi jak się czuje ten białowłosy i ta dziewczyna którzy byli dla mnie tak uprzejmi u was? Mam nadzieję, że nic im nie jest, a jeżeli masz o nich do mnie żal to bardzo mi przykro z ich powodu. Przekaż im moje najserdeczniejsze przeprosiny jeśli będziesz mógł...
Hao mówił całkiem swobodnie jakby jego życie wcale nie wisiało na włosku. W sumie pokładał dużą wiarę w to, że Shinigami okaże się w miarę cywilizowanym człowiekiem i nie zaatakuje go w jego własnym domu. To byłby chyba szczyt braku kultury i szacunku... no i byłoby dużo sprzątania.
-To jak? Zjesz coś czy może czegoś się napijesz? Nie bój się uważam truciznę za mało honorową więc nie używam jej nawet na najgorszych wrogach.
Wypił kieliszek wina z gracją i odłożył z powrotem na stół.

1100 lat?- Uśmiechnął się szeroko, od ucha do ucha
Musi być zatem bardzo silny. Może powinienem poczęstować go wszystkim co mam?
Lecz mimo tego uśmiechu, Hoffman był zniesmaczony gestem pustego, jakim było rzucenie swojego miecza pod nogi wroga. Uważał to za zniewagę i z takim właśnie spojrzeniem spojrzał na Hao.
- Co to ma znaczyć? - Kończąc, kopnął miecz w stronę Hao, który leciał na wysokości jego twarzy jednak nie obracając się w powietrzu tak, by pusty mógł z powrotem złapać go w łapy
- Nie przyszedłem tutaj na czcze pogaduchy.
Widząc jak pusty chce poczęstować go jedzeniem odparł:
- Wybacz, ale nie pierwszy raz słyszę z waszych ust kłamliwe zapewnienia o dobrych intencjach. W takim wypadku zmuszony jestem odmówić. A moi ludzie czują się świetnie. To była dobra walka. Jedyne czego żałują to tego, że przegrali i nadal żyją. Uprzejmość... Niewątpliwie z twojej strony wielce uprzejme było podpalanie naszego domu, jakim jest las. Puści nie mają za grosz szacunku dla natury...
Po chwili ciszy kontynuował.
- Twój żywot kończy się tutaj. Teraz... nie każ mi więcej czekać. Byłbym wielce nieszczęśliwy atakując nieuzbrojonego.
By jeszcze bardziej zachęcić przeciwnika do walki, i pokazać, że Hoffman nie akceptuje w tym sporze dyplomacji, wyciągnął prawą rękę w bok, na wysokości ramienia, a po chwili, białe reiatsu zaczęło oplatać jego ramiona oraz plecy, zrywając w tamtych miejscach ubrania pod zbroją.
- Shunkou!

Statystyki:
Reiatsu: 8100+750=8850
Siła: 46x1,5=69+1=70
Wytrzymałość: 77x1,25=96
Szybkość: 26x1,5=39++2=41
Zręczność: 26x1,25=32+4=36

Tymczasem u wyjścia Jaskinii:
Słysząc jak dziewczyna protestuje przeciwko wyniesieniu jej z jaskinii, shinigami przystaneli w miejscu. Po chwili jeden z nich odpowiedział na słowa Ayame.
- Otrzymaliśmy rozkaz, ale jak znam Hoffmana, nie będzie się gniewał jeśli tam wejdziesz. Ale... czy jesteś pewna tego, że powinnaś?
- Tylko nie myśl sobie, że będzie się powstrzymywał jeśli wejdziesz mu w drogę...

Z ciemnego korytarza wystrzeliła biała błyskawica. Pędziła nieubłaganie ze świstem przecinając powietrze. Wcisnęła się w taflę wody w jeziorku z charakterystycznym odgłosem, wzbijając swoją siłą potężną falę. Ayame wyszła z ciemności i przystanęła z założonymi rękoma. Minę miała niezadowoloną.
-Potworami? Mów za siebie Haoś... Jeszcze nie zabiłam tylu osób by czuć się potworem.
Podeszła do Hoffmana i spojrzała na niego. Nadal nie zmieniła ułożenia rąk i wpatrywała się w niego ostro.
-Dzięki za przybycie, ale żadnego zabijania nie będzie. Podpalił, zdarzyło się, walczył w obronie, porwał, ale nie zrobił krzywdy a ugościł. Nie zabija dusz. Zabija Pustych. Daruj mu Hoffmanie i wracajmy do domu. Stęskniłam się za moim płaszczem.
Westchnęła i przeniosła wzrok na Hao. Uśmiechnęła się nieznacznie i odwróciła w stronę wyjścia.
-Proszę, chodźmy... Urządzimy sobie polowanie na Pustyni. Tylko chodźmy...

Hao jak zwykle zdawał się nie przejmować niczym i grał dalej swoją rolę z sympatycznym uśmiechem na ustach. Jego spojrzenie się ociepliło i tym razem patrzył na odchodzącą dwójkę ze stoickim spokojem.
-Oczywiście Shinigami. Ale kiedy znów się spotkamy będziemy do siebie jeszcze bardziej podobni, ty i ja. Wtedy zobaczysz numer na moim ciele...
Zanim jednak wyszli Hao krzyknął jeszcze do dziewczyny.
-Ayame! Jak kiedyś będziesz miała jeszcze ochotę na lampkę wina lub towarzystwo innego potwora moje drzwi są zawsze dla ciebie otwarte...
Pstryknięciem palców otworzył na zewnątrz jaskini Gargantę, którą skierował na kryjówkę buntowników. Wyszedł jeszcze za nimi by grzecznie pomachać im na pożegnanie szczególnie tym, z którymi walczył.

Hoffman uśmiechnął się do siebie, czego nie było widać zza jego maski i przytulił do siebie Ayame nieco mocniej. Kiedy wyszedł już na zewnątrz zauważył przed sobą gargantę. Z początku nawet nie pomyślałby, że to Hao ją dla niego otworzył. Myślał, że to garganta otworzona przez przypadkowego pustego. Kiedy jednak po dłuższej chwili domyślił się, że to garganta Hao, tym bardziej nie chciał do niej wchodzić. Skinął głową do jednego z członków oddziału.
- Hinamori.
Dziewczyna przytaknęła i wbiła miecz jakby się zdawało w powietrze, po czym chwilę potem w miejscu wbicia miecza pojawiła się brama senkai, prowadząca do Soul Society.
- Naokoło bezpieczniej.
Członkowie oddziału przytakneli i chwilę potem już cała jedenastka shinigamich była w Soul Society.

Hao po długim i żmudnym treningu powrócił do swojej oazy. Od progu uściskał Kurobinę i pogłaskał ją po główce. W ręku miał dziwny zwój więc przysiadł pod wodospadem i rozwinął. Treść  zaszokowała Hao i wprawiła w niemałe zdumienie.

Hao, skoro to czytasz prawdopodobnie osiągnąłeś szczyt swojej mocy jako pusty a ja nie doczekałem tego szczęśliwego dnia.
Chcę żebyś wiedział, iż jesteś moim najlepszym i najbardziej obiecującym uczniem. Żaden z moich podopiecznych nie byłby w stanie osiągnąć tego co ty. Jestem z Ciebie dumny. Dziś zapewne budzisz wielki strach w Lesie Menosów a twoje imię wprawia w przerażenie nawet niektórych Shinigami. Jednak chcę byś teraz ty wykonał misję której prawdopodobnie ja nie podołałem.
Chcę byś stał się Arrancarem. Byś zasiadł w Espadzie i z tej potężnej pozycji mógł wywrzeć swój wpływ na los świata. Niestety nie będzie to przyjemne. Mogę ci jednak obiecać, że po przemianie twoja moc wzrośnie ponad dwukrotnie. By to zrobić musisz... zedrzeć z siebie maskę. Tak. Mit jest prawdziwy. Ból będzie ie do zniesienia ale jeśli uda ci sie go wytrzymać osiągniesz poziom o jakim nie jeden Shinigami może tylko marzyć. I to nie będzie twój limit.
Mam nadzieję, że wziąłeś sobie moje nauki do serca i pielęgnujesz je nawet po mojej śmierci. Nie mogę zabronić ci spełniania swoich marzeń jednak pamiętaj: każdy ma prawo do życia i każdy jest duszą. Unikaj bezmyślnego rozlewu krwi. Pokaż światu, że jego zbawcą może być Hollow!

Micah.

Hao odłożył papier i przez długie chwile rozmyślał nad słowami mentora i przyjaciela. I co robić?... Tak wielka moc i władza nie jest czymś obok czego można przejść obok... Ale wtedy stanę się bliższy im, Shinigami... Postawię wszystko na moje Ressurection, które może okazać się bezwartościowe... Zawsze zostaje mi moja moc... Ale zaraz... Czy tego właśnie nie chciałem?... Zyskać potęgę i pokonać tamtego bufona? Taaaak... Czas pokazać mu, że nie ma nade mną żadnej władzy... Jej też pokarzę... Nie odrzuca się bezkarnie przyjaźni Hao Asakury," Tego co układa gwiazdy"!... Nie... To jeszcze nie koniec... Seireitei, Espada, Buntownicy... Wszyscy na dźwięk mojego imienia będą drżeć i rozglądać się na boki! Taaaaak! Oto nadchodzi Czas Gwiazdy! Mojej Gwiazdy Zjednoczenia!"
Z tą myślą wstał an równe nogi i chwycił dłońmi ogi swej maski na piersi. Reiatsu zapłoneło wokoło niego i uformowało wir jakby z płomieni. Pojawiło się lekkie pęknięcie na masce i wtedy uderzył ból. Tak straszliwy że oczy zaszły mu mgłą. Hao nie przestawał jednak. Tracił kontakt z rzeczywistością w czasie jak pęknięcie poszerzało się. Słyszał jak serce bijąc miażdży od środka klatkę piersiową, jak krew gna w żyłach jak nerwy odmawiają mu posłuszeństwa. Pęknięcie przeszło wzdłuż maski i Hollow ciągnąc w dwie różne strony przełamał ja na połowę. Ziemia zadrżała a Reiatsu weszło w środek ciała Hollowa niczym strzał cero zadany z każdej możliwej strony. Vasto Lorde czół jak wzrasta jego moc i jak zmienia się jego natura. Części maski jakby upłynniły się i uformowały w kolczyki na uszach w kształcie koła z białymi gwiazdami. Przybrał ludzką formę a jedynym wyraźnym znakiem jego przynależności był otwór w górnej części mostka o wielkości piłki tenisowej. Burza mocy ustała a Hao został tym kim był mu pisane. Idealną hybrydą Shinigami i Pustego. Arrancarem. Wstał podnosząc się z kolan. Przed nim leżał renesansowy rapier o lśniącym, czerwonym, stalowym ostrzu, srebrnej kunsztownie zdobionej szafirem rękojeści, czarnej rączce i zdobionej szafirem głowni. Arrancar chwycił oręż idealnie wyważony i dostosowany do jego dłoni. Umieścił go za pasem za plecami w mniej widocznym miejscu tak by bardziej widoczna była jego katana.
Ale nie tylko On się zmienił. Moc udzieliła sie także Kurobinie która znacznie urosła i zmieniła postać. Przypominała teraz lwicę z długim ogonem. Białe obręcze umieszczone były na jej kostkach i końcu ogona. Teraz dopiero Hao zauważył ze jego stara maska była podobna kształtem do jej głowy. Jej rogi urosły i wyglądał na bardzo silne. Urosły też jej uszy, zęby które teraz pokazywał kły i oczy wyglądające o wiele drapieżniej niż ostatnio. Posiadła też pewną godność i klasę. Była niczym kocia księżniczka. Jednak nie zmieniła się całkowicie. Jak tylko zobaczyła, że Hao jest już po przemianie szybko do niego podbiegła i kładąc go teraz swoim wielkim ciałem przygniotła go do ziemi i wtulała się w niego jakby nie widząc go od lat.
-Kuro! Ech, ty mała! Ja też cię kocham głuptasie! Nic mi nie jest!
Hao także cieszył się z Duszkiem. Mocno uściskał ją wtulając się w jej miękkie futro i drapiąc ją za uchem.
-Czas chyba na spacerek co? Musimy odwiedzić jedno miejsce...

//Przemiana w Arrancara Espado strzeż się!\\

W końcu przed nimi pojawiła się jaskinia jednak nie stał przed nią menos a chłopak w wieku ok 15 lat. Ostrzył on swoją katanę. Z wyglądu przyopminał Hao ale tak jakby był jego młodszym bratem. Miał pomarańczowe słuchawki na uszach i dziurę w prawej dłoni. Zdawał się być nieobecny i skupiony. Reiatsu jednak wskazywało jednoznacznie: Tutaj musiał być Hao. Jego Energia wsiąkła już całkowicie w to miejsce. Nie było więc mowy o pomyłce.
W pewnym momencie dostrzegł on Adjuchasów zbliżających się do Jaskini. Położył na narku miecz i stanął między nimi a wejściem czekając na nich.
-Jestem Asakura Yoh, "Ten co dzierży miecz". Jestem bratem Pana tej jaskini Asakura Hao, "Tego co układa gwiazdy". Opuśćcie to miejsce jeśli jesteście tu przypadkiem. Jeśli jednak macie sprawę do mojego Onii-sama przedstawcie ja mnie a ja powiadomię brata.
Reiatsu chłopaka było ukryte jednak jego postura zdradzała że przeszedł już transformację w Arrancara. Resztki jego maski uformowały się w naszyjnik z trzema czarnymi zębami. Jego miecz był śnieżnobiały a rączka lśniła srebrem.

Yoh przyjrzał się dwójce Pustych szybkim spojrzeniem następnie zapytał Rafaela gdyż uznał iż on tu jest przywódcą w tym duecie.
-Jak się nazywasz Adjuchasie...
Po słyszeniu odpowiedzi powoli odchodzi do wnętrza jaskini zostawiając dwójkę na chwilę samą.