Era Bleacha

Hao posmutniał na to pytanie. Podsunął kolana  i oparł na nich ręce.
-Nie... Nigdy nie kochałem... Nikogo...
Kuro podniosła głowę i podfrunęła do Hao wtulając się w jego pierś.
-Oczywiście poza tobą, maleńka... -powiedział do duszka. -Nie uraziło mnie to. Po prostu to trudne i dziwne z mojego punktu widzenia. 1100 lat i ani razu nie można powiedzieć że się kogoś szczerze kochało. Wszyscy których znałem mówili mi, że to wspaniałe uczucie, przewyższające wszelka potęgę i Reiatsu... Zawsze chciałem kochać, ale... Spójrz na mnie... Kto mógłby pokochać taką bestię... Potwora... Zwierzaka...
Wytarł palcem łzę z oka zanim jeszcze spłynęła na policzek. Wciągnął powietrze nosem i szybko je wypuścił. Udawał ze nic się nie stało. Uśmiechał się i był w dobrym nastroju.
-Przepraszam za te moje żale. Starzy ludzie już tak mają...
Zaśmiał się lekko.
-Emmm... Zastanawiałaś się kiedyś czy istnieją tacy puści jak ja? Czy kiedykolwiek dopuszczałaś do siebie myśl, że istnieją tacy?

Hao patrzył na Ayame. Mimo że uśmiechał w głębi oczu można było dojrzeć cierpienie i smutek.
-Jak taką znajdziesz daj mi znać... Wiesz czemu Puści mają otwór w torsie?
Zapytał dziewczyny. Brzmiało to jak niewinne pytanie jednak miało głębokie dno.
-Wszyscy na świecie są święcie przekonani, że to miejsce w którym było ich serce. Według nich puści w czasie przemiany tracą serce i uczucia, które formują się potem w ich maski. Za tymi maskami kryją się ludzie zmienieni w pustych by nie pokazywać swych ludzkich twarzy. Jeżeli znajdziesz kobietę, która nie będzie wierzyła w tę bzdurę wymyśloną setki tysięcy lat temu i będzie w stanie pokochać kogoś kto musi zabijać by żyć powiadom mnie o tym... Chętnie poznam osobę, która potrafi docenić dzieło mimo złej recenzji "znawców sztuki"...
Zamilkł na chwilę. Opuścił głowę tak ze włosy zasłaniały mu twarz.
-Teraz ty... Zadaj mi pytanie...

Hao podniósł głowę. Jeszcze nikt nigdy nie okazał mu czułości i zrozumienia. Postanowił więc zmienić nastrój. Rozpogodził się nieco i odpowiedział dziewczynie z uśmiechem.
-Kiedyś pomagałem ludziom spełniać ich marzenia. To było jedną z najlepszych rzeczy na świecie widzieć ich radosne twarze i słuchać wciąż: "Dziękuję...".
Zamyślił się na dłuższą chwilę. Potem jakby wpadając na świetny pomysł.
-Właśnie! A ty? Masz jakieś marzenia? Byłaby to dla mnie wielka przyjemność móc je dla ciebie spełnić...

Hao wyprostował nogi i położył ręce za głową by mieć wygodniejszą pozycję.
-Tamto? Starałem się na siłę aktywować twoje Shi-kai ale niestety bezskutecznie... Wysnułem jednak z eksperymentu dwa wnioski. Pierwszy: że Zanpakutou nie myślą o swoim życiu tylko o życiu swoich właścicieli przez co zastraszanie ich nie ma najmniejszego sensu. Drugi: najwyraźniej nie jesteś jeszcze w stanie opanować tej mocy albo twój miecz nie jest jeszcze na tyle dojrzały by móc ja uwolnić...
Następnie Hao długo tłumaczył jak doszedł do tych wniosków i objaśniał swoją teorię na temat istnienia Reiatsu z naukowego punktu widzenia. Chłopak lubił dużo mówić. Uważał że słowa są silniejsze od barbarzyńskiej siły i głupoty ludzi ich używającej. Zawsze wolał najpierw spróbować się z kimś dogadać zanim go zaatakuje.
Po paru chwilach, kiedy już skończył, umilkł. Skoncentrował się mocno i potem uśmiechnął lekko pod nosem.
-Są blisko... Tylko jak? Nieważne... -mówił jakby sam do siebie. -Tak więc jeśli nie wygram siłowo to chociaż spróbuję moralnie...
Pstryknął palcami i znów niedaleko wejścia pojawił się stół z krzesłami. Tym razem było ich więcej. Tyle by starczyło dla każdego członka oddziału buntowników. Wszystkie były do siebie podobne oprócz krzeseł dla Ayame i Hao, które wyglądały jak ostatnim razem. Na stole stały już przygotowane misy z najróżniejszymi owocami i soki przyrządzone z nich. Wszystko wyglądało tak jakby Adjuchas spodziewał się gości.
-Powinno być dobrze... Zaraz wracam-powiedział i zniknął jej na chwilę z oczu.
Po kilku minutach wrócił zadowolony z siebie. Usiadł na swoim miejscu i zrelaksował się.
-No wszystko już gotowe...

Hao na początku nie rozumiał zachowania Ayame. Po chwili gdy ta zaczęła osłaniać go od strony wejścia zrozumiał o co jej chodziło. Położył jej dłoń na ramieniu by ja uspokoić.
-Daj spokój, kobieto... -powiedział miłym i spokojnym głosem.
Następnie kierując się do stołu i na swoje miejsce, wielki fotel zdobiony kolcami róż. Położył na stole jeszcze kilka butelek wina i sake by goście mieli co pić. Lekko muskając piasek zamienił go w szklane kieliszki, które położył przy stole.
Potem wygodnie usiadł w swoim fotelu i wskazał Ayame jej miejsce obok siebie, to które było zdobione kwiatami czarnych róż.
-Będąc w waszym domu nie podniosłem na was ręki a jedynie broniłem siebie i Kuro. Jeżeli twój rycerzyk zna pojęcie honoru nie zrobi mi krzywdy jeżeli go do tego nie zmuszę... Co tej dwójki, hmmm... Ten białowłosy dzieciak może chcieć zemsty ale to jego wybór...
Spokojnie zjadł dwie czereśnie z czarnego półmiska wypluwając ziarenka na rękę i wyrzucając za siebie.
-Ja ich traktuję jak gości... W końcu przyszli tu długa drogę żeby załatwić pewną sprawę. Jestem dumny że mogę być ich gospodarzem...

Hao zaśmiała się radośnie usłyszawszy słowa Ayame. Kto jak kto ale ona w tym momencie nie miałaby nic do powiedzenia.
Otarł łzę rozbawienia z oka i odpowiedział dziewczynie sięgając po jabłko.
-Wierz mi Kobieto, nie mam najmniejszego zamiaru z nimi walczyć, a gdyby tak się stało najpewniej nie potrafiłabyś się nawet ruszyć...
Zrobił dużego kęsa i wyglądał tak jakby się nad czymś zastanawiał. I rzeczywiście tak było. Szczegółowo analizował wszystko co się wydarzyło i to czy w ogóle, a jeśli tak to jak wpłynął na Ayame swoim zachowaniem. W głębi duszy liczył na to, że ta Shinigami da przykład dla całej reszty tej zacofanej, zaślepionej nienawiścią i bzdurnymi poglądami rasy.
-Obiecaj mi coś... -powiedział po chwili poważnym tonem. -Nigdy czerp przyjemności z zabijania Pustych czy kogokolwiek innego... Tylko zwierzaki cieszą się z czyjejś nagłej śmierci. Proszę... Nie stań się zwierzakiem, Ayame... To by nas zbyt bolało.
Jakby na te słowa Kuro usiadła na kolanach dziewczyny i uścisnęła ją w talii.

Hao poczuł się winny za swoje słowa i żałował że je kiedykolwiek wypowiedział. Zanim którakolwiek z łez Ayame wygrała ich wyścig wytarł je delikatnie palcami. Podniósł głowę dziewczyny pod brodą by móc spojrzeć jej w oczy.
-Wybacz... Nie miałem na myśli tego, że staniesz się taka. Ale twój oddział, jego dowódca... Potrafię rozpoznać maniaka z kilometra. Nie chcę byś zatraciła swoje człowieczeństwo...
Po chwili milczenia dodał jeszcze:
-To wcale nie jest twój obowiązek. Nie musisz zabijać... Żaden Shinigami czy Pysty nie ma obowiązku zabijania drugich. My po prostu nie mamy innego wyjścia. Hueco Mundo rządzi Espada, najpotężniejsze zrzeszenie Pustych na świecie. Silniejszych nawet od Kapitanów Seireitei. I my mimo naszej potęgi nigdy nie zaatakowaliśmy otwarcie SS. Czekamy aż oni wyciągną do nas dłoń by przerwać ten łańcuch nienawiści... My nie możemy pierwsi tego zrobić. Uznają to za atak lub podstęp. Od dawna myślałem że nigdy do tego nie dojdzie... Ale ty jesteś iskrą nadziei, dzięki której znów uwierzyłem ze Shinigami i Pusty mogą żyć w zgodzie...
Po raz pierwszy w życiu objął kobietę ramionami i mocno do siebie przytulił. Chciał by poczuła, że zależy mu na niej i że jest tu z nią dając swoje wsparcie w chwilach smutku.
Po kilku minutach szepnął jej do ucha spokojnym tonem.
-A teraz weź się w garść, kobieto... Jak przyjdą tu i zobaczą cię we łzach pomyślą ze jednak coś ci zrobiłem i będziesz patrzyć jak robią mi z czaszki kulę do kręgli.
Zażartował i uśmiechnął się puszczając dziewczynę.

Jakby na potwierdzenie jego słów, Menos Hao wysłany po Buntowników doszedł do wejścia jaskini. Wysunął dłoń z pod ciemnej peleryny i wskazał je ruchem ręki lekko się kłaniając.
-Proszę tędy, Shinigami. Hao by okazać wam swoje zaufanie i szczerą wiarę w dobre wychowanie pozwala wam wejść z bronią i całym uzbrojeniem. Życzę państwu owocnego spotkania i miłej kolacji... Spokojnie, nie są państwo w menu.
Powiedział to tak żeby Shinigami zrozumieli, że słyszał ich rozmowę prowadzona w środku drogi.
Wewnątrz jaskini, Hao słysząc tupot stóp Menosa i Shinigami poprawił pelerynę i ruchem głowy polecił Kuro usiąść sobie na ramieniu co zrobił s przyjemnością dając mu przy okazji małego całusa w czoło jak kazała jej Ayame.
-No, o wilku mowa... -powiedział do dziewczyny.

Co do chuja...!?- Powiedział po chwili Hoffman przez mikrofon, słysząc słowa menosa
- On umie czytać w myślach, czy jak? To niemożliwe, żeby ktoś zza tych masek słyszał nasze głosy... Ale nieważne. To nie on jest naszym zmartwieniem.
Ze względu na akustykę, jaka panowała w podziemnej jaskinii, Hoffman, jak i reszta wyraźnie słyszeli skąd dobiegają głosy Hao. Kiedy wszedł już do środka na swoim koniu, donośnym głosem powiedział:
- Więc to tutaj się ukrywasz... Adjuchasie.
Po chwili jednak, przyłożył znów dwa palce do lewego ucha i powiedział cicho tylko jedno słowo:
- Ichigo.
Chwilę po tym, Hoffman usłyszał odpowiedź twierdzącą w słuchawce, a pomarańczowłosy shinigami używając shunpo w mig pojawił się za Ayame i wstrzyknął jej antyreię w szyję po czym od razu, w ten sam sposób wrócił do szeregu.
- Zrobione.
- Dobra... - odpowiedział Hoffman skinając głową do buntownika po czym chwilę potem, zaczął wykonywać dziwne gesty rękoma i wypowiadać dziwne mantry- Rin, Pyo, To, Sha, Kai!
Na tę komendę reiatsu shinigamiego wzrosło pięciokrotnie, a ostatni wyraz zaakcentował mocno, dając znać, że to ostatni element mantry. Specjalnie skończył na tym elemencie, ze względu na to, iż oznaczał on ,,uwolnienie".
- Zabierzcie ją stąd. - Mówił zsiadając z konia, po czym chwilę potem zwrócił się również i do niego
- Ty też idź z nimi Feniksie.
Koń przytaknął kilka razy radośnie prychając jakby rozumiał co strażnik do niego powiedział.
Nie dając nawet dojść do słowa dziewczynie, chwilę potem użył shunpo, by znaleźć się kilka metrów przed Hao. Swoją drewnianą laskę schował za pas przy jego prawym boku.
- Wreszcie Cię znalazłem. Masz pojęcie ile by mi zabrało szukanie Ciebie po tym całym leśnym obszarze? Człowieku... Może jednak nie ,,człowieku"?

Tymczasem, reszta shinigami wraz z Ayame, używając shunpo, po nie długiej chwili pojawiła się na zewnątrz, przy wejściu do jaskinii.


Szybkość shunpo Ichigo: 144
Statystyki:
Reiatsu: 8150-50=8100
Siła: 46
Wytrzymałość: 77
Szybkość: 26
Zręczność: 26
Szybkość shunpo: 52