Era Bleacha

- C..cco...? Robisz ze mnie kamyczek?
Pusta zaszamotała się lekko i pisnęła. Chyba dochodziła do siebie po samobójczej próbie. Wyciągnęła do Rafaela dłoń.
- Wybacz ale...nie ufam nikomu...a serce...kiedyś chyba je miałam. Czyli przeżyje?
Patrzyła mu w oczy.
Na pustyni zerwał się wiatr i gdzieś walnął piorun. Nadchodziła burza piaskowa ale wewnątrz bańki Rafaela byli od niej osłonięci.

Wparowały we dwie w kręgu światła niczym zbawienie, czarno-niebiesko-czerwona smuga przebiegła jeszcze kilka metrów zanim można było jakikolwiek kształt rozpoznać. Ayame z kataną w ręku, niemal jak w chwale, za nią Chinatsa. Kimura wodziła wzrokiem w poszukiwaniu kogokolwiek. W końcu to Hueco Mundo nie? W każdej chwili mogą być nadziane na wykałaczkę i podane z oliwkami na przystawkę.
-No i gdzie ten anioł zemsty, co? Spóźnienia już dawno wyszły z mody. Poza tym kto to widział, by kobiety musiały czekać na faceta. Wstyd
Mówiła to z ponurym rozbawieniem. Już czuła w kościach, że nie będzie to przyjemne. Każdy włos już się jeżył.

Pustynia była piekielnie gorąca i nie wiał żaden wietrzyk. Totalna martwota i patelnia. Gorąco od razu wycisnęło z dziewczyn pot, nieważne w co były ubrane. Panowała wręcz nienaturalna cisza. Jak cisza przed burzą. Słychać było jak na pobliskiej wydmie zsypuje się strużka piasku a głosy dziewczyn brzmiały jak jakieś fałszywe nuty w pustej sali. Jakby całkiem za głośne i nie na miejscu. Albo to tylko takie wrażenie wywołane upałem i stojącym powietrzem...

Po długiej chwili dziewczyny mogły usłyszeć daleki szum i świst rozcinanego powietrza a także leciutkie dreszcze na skórze wywołane naciskiem energii duchowej. Leciutkim naciskiem. Szum urwał się gdzieś nad ich głowami. Ktoś tam stanął.
Długie, ciemne włosy i harmonijna postawa, intensywne, widoczne nawet z daleka, fioletowe oczy i jasny strój. Szeroki, szary szal na na szyi, sięgający ust. Wyglądał znajomo. Spojrzał się na dziewczyny. Nie wiadomo było co czai się w tym wzroku bo był chłodny i spokojny, bez wyrazu.
- Witajcie. Cieszę się, że tu jesteście. Nie mamy dużo czasu bo w każdej chwili może pojawić się morderca. Musimy coś ustalić. Wy nie dacie mu rady same ani ja nie dam mu rady sam a trudno przewidzieć co zrobi gdy tylko pojawi się w pobliżu więc dajcie mi swoje kryształy. Mi nie zabierze ich łatwo tak jak Wam. A myśl, że będzie je miał w swoich łapach jest dla mnie nie do zniesienia. Poza tym one...są dla mnie wsparciem podczas walki. Nawet nie wiecie jakim... - tutaj popatrzył się gdzieś w horyzont - i nie wiecie ile dla mnie znaczą jako kryształy klanu.
Znowu spojrzał na dziewczyny. W tym wzroku było już coś... determinacja.
- Pytajcie o co chcecie. Powiem Wam wszystko. Byle szybko. Musimy sobie ufać jeśli mamy współpracować.

Chinatsa parsknęła krótkim śmiechem na słowa Ayame. Tak, Ayame zdecydowanie nie zmieniła się nic a nic. Chwilę później słysząc  szum odwróciła głowę i zauważyła Zafkiela. Zeskoczyła z konia i przysłuchała się jego słowom. Kiedy skończył już otwierała usta, jednak Ayame ją uprzedziła. Z dumą popatrzyła na swoją przyjaciółkę i ucieszyła się, że ma jeszcze kogoś, kto przy niej nieprzerwanie trwa i jest jej lojalny. Chwilę milczała zastanawiając się co powiedzieć, jednak jedno wiedziała: To ona jest tutaj najwyżej w hierarchii i Zafkiel, czy mu się to podoba czy nie, musi się z tym liczyć. Zrobiła krok w jego stronę i założyła ręce na piersi posyłając mu ostre spojrzenie.
-Dobrze. Ustalmy kilka rzeczy - odezwała się patrząc mu w oczy. - To czy Hoffman kogoś zabił jeszcze się dowiemy od niego samego, więc powstrzymajmy się od oskarżeń. Kryształów nie oddamy, są nasze, poza tym i tak nie miałbyś wszystkich bo Hoffman też je posiada. Dodają nam siły a jeżeli uważasz, że dobrowolnie się jej pozbędziemy, to się mylisz. Nie skreślaj też nas tak od razu, bądź co bądź jest nas trzech a on jeden. I wciąż należy do MOJEGO klanu. Zebrałeś nas tutaj po to, żeby go powstrzymać, nie było mowy o oddawaniu Ci kryształów więc o tym zapomnij. Jeżeli mamy walczyć, to na równych zasadach. I żeby było jasne - dodała ostrzejszym tonem - decydujące słowo mam JA. Zabijanie Hoffmana nie wchodzi w grę, chyba, że zdecyduję inaczej więc lepiej uważaj. Miałam dużo czasu żeby wszystko przemyśleć i póki żyję to ty mnie będziesz się słuchał a nie na odwrót. Lepiej powiedz jaki masz plan bo czas najwyższy go poznać. Jeżeli masz coś ważnego do dodania, coś, co ukrywałeś przed nami, to chcę to usłyszeć teraz.

Ayame chwilę trwała w niemym osłupieniu a potem... a potem zaczęła się śmiać. Zgięła się wpół w siodle i śmiała do rozpuku. Gdy próbowała się uspokoić i choć przez moment przerwać ataki od nowa zaczynała się trząść ze śmiechu. Do tego stopnia nawet, że mało z konia nie spadła.
-O żesz kur**... Toć Ci niespodzianka! Ojciec Hoffmana! Ahahahaha! Nie pomyślałam, że będzie dane mi teścia spotkać!
Z trudem zeskoczyła na ziemię dalej krztusząc się śmiechem. Musiała aż podeprzeć się o ramię Chinatsy.
-Trzymaj mnie bo zaraz pęknę. Rodzinka prawie w komplecie, nie zdziwiłabym się gdyby to stuknięte dziecko z zegarkiem w oku było jego siostrą!
Otarła oczy które zaszły jej łzami rozbawienia, wciągnęła jeszcze powietrze by na dobre odegnać śmiech i wypuściła je powoli.
-Pardon Tatuś, ale bez szans, mógłbyś się okazać nawet królową Anglii a kryształów i tak nie zobaczysz. Chinatsa jest przywódczynią i tylko jej rozkazy uznaję. Nie ma siły która przekonałaby mnie by złamać jej słowa. Poza tym łączy nas przyjaźń i prędzej dałabym się zjeść po kawałku niż dałabym ją zadźgać Hoffmanowi. Poza tym już nieraz Hoff posmakował mojego miecza, jestem a raczej byłam jego kobietą i wie na co mnie stać. A Ty nie wiesz na co stać nas Obie gdy zjednoczymy siły.
Trzymała wciąż rękę na ramieniu Chinatsy jakby na potwierdzenie jej słów.

Ziarnka piasku unosiły się, tańcząc przy sporadycznych powiewach wiatru, niczym przypływ odprawiając je falami w jednym kierunku, aby za chwilę ponownie je zawrócić. Widać, taki stan sprzyjał utrzymaniu równowagi na pustyni nawet w tej materii. Przypływy jak w przypadku oceanów, które przynosiły ze sobą różne wiadomości, tak i tutaj, kolejny podmuch wiatru przyniósł ze sobą dźwięk, a konkretniej - spokojną melodię, która jako jedyna w tym momencie przebijała się przez zasłonę z piachu.
- Tik, tak, tik,
Tokei no hari ga, (Wskazówka zegara)
Oboete otonashiku chiisana yume. (Przypomina ciche/spokojne, małe marzenie)
Trudno było określić miejsce, z którego dokładnie melodia dochodziła, zwłaszcza w momencie w którym jej treść była ledwo słyszalna, jednak kobiecy głos, który ją śpiewał był doskonale znany obu dziewczętom.
Głos zamilkł, na kilka chwil, pozostawiając za sobą pustkę i domysły. Niebawem znów stał się słyszalny, wykluczając możliwość występowania omamów słuchowych, jednak nadal pozostawał cichy.
- Tik, tak, tik,
Shikabane sakebi wo, (Krzyki żywych trupów)
Wasurete nokoru inazuma yori. (Zostaną błyskawicznie zapomniane)
W końcu, po kolejnej chwili stał się znacznie głośniejszy, i wyraźniejszy niż poprzednio, co zwiastowało zbliżanie się potencjalnego zagrożenia.
- Tik, tak, tik
Hajimari no kehai, (Początek zniszczenia)
Heiwa no owari, kioki umareta (Koniec pokoju, narodziny szaleństwa)
Zza lekko opadającej już, pisakowej kurtyny, powoli zaczęły się wyłaniać dwie postacie. Nie stanowiło to jednak wielkiego problemu w ich identyfikacji. Po charakterystycznym chodzie Hoffmana, ukrytego pod zaniedbanym płaszczem i maską oraz po krzykliwym, wyróżniającym się stroju jego towarzyszki, bardzo łatwo było ich poznać.
Oczy chłopaka wytężały się od początku przybycia do Hueco Mundo, w poszukiwaniu mężczyzny zwącego się Zafkielem, od którego dostał w liście powiadomienie o jego obecnej lokalizacji. Zaklął w myślach przypominając sobie jego treść, mając na myśli możliwość padnięcia ofiarą zwykłego, głupiego żartu. W końcu przez tyle czasu poszukiwań i odnajdywaniu kolejnych, mylnych oraz nic nie wartych tropów, trudno było utrzymać nadzieję na pozytywny rezultat. Jednak oto wreszcie, zza małej, tańczącej na wietrze ściany piasku, stawały się dla nich coraz wyraźniejsze trzy postacie.
To nie są puści. Co najwyżej Arrancarzy, jednak oni rzadko chodzą w grupach. Czyżby to była kolejna pułapka Zafkiela? Posiłki? Nieistotne. Jeśli on tutaj jest, nikt mnie nie powstrzyma. Zabiję wszystkich, nieważne kto za nim stoi.
Od początku, czyli od momentu otrzymania listu, do samego końca podróży, której krańcem okazało się Hueco Mundo, w głowie Hoffmana kotłowała się niezliczona ilość myśli na temat możliwości przebiegu najbliższych chwil. Wiedział jedno - idzie walczyć na śmierć i życie z nieznanym przeciwnikiem, który zdawał się wiedzieć o Hoffmanie niemal wszystko, a rezultat tej potyczki miał determinować kreślącą się nad nim i wszystkimi tymi, których znał przyszłość. Mimo wyjątkowo nieprzychylnej mu sytuacji, znajdowaniu się na nie swoim terenie i braku istotnych informacji, nie powstrzymywało to jego kroków, ani też nie zniekształcało jego myśli. Właściwie, można by powiedzieć, że odganiał je od siebie jak najdalej, aby nie stały się dlań przeszkodą w osiągnięciu swego celu.
Odczuwał wiele emocji. Począwszy od ekscytacji na myśl o zerwaniu ,,maski" Zafkiela, pod którą ukrywał się nieznajomy wróg, przez ulgę na myśl o wreszcie kończącym się koszmarze jaki zgotował, aż do obaw powodowanych nieznajomością przyszłości i swego przeznaczenia - właśnie te ostatnie emocje starał się odganiać od siebie najbardziej.
Zbliżali się. W tym momencie dzieliły ich już zaledwie dziesiątki metrów.
- Tik, tak, tik
Uso nara dake mo, (Nawet jeśli to wszystko wydaje się być kłamstwem)
Watashiwa mada kimi no unmei desu. (Jestem Twoim przeznaczeniem)
Kurtyna opadła niemal wraz z końcem melodii, a Kobieta w końcu zatrzymała się, stając tuż obok Hoffmana, który do niej dołączył.
Jej wzrok - wyraźnie szyderczy i pogardliwy, kierował się raz na Ayame, to raz na Chinatsę, w przeciwieństwie do Hoffmana, którego oczy pozostawały statyczne, wbite w jedną, męską twarz stojącą po środku, wyrażające nienawiść i żądzę mordu.
- Zafkiel... - przemówił jako pierwszy, sięgając ręką do swojej twarzy, aby zdjąć maskę, pod którą się ukrywał przez ostatni rok. Kiedy wreszcie udało mu się ją zdjąć, odrzucił ją niedbale i niechlujnie na bok, nie odrywając wzroku od swojego celu - Wreszcie się spotykamy. Tym razem mi nie uciekniesz. Gotuj się na śmierć.
Ostrze jego zanpakutou powoli zaczęło ukazywać swoją nagość przy wysuwaniu z pochwy, idealnie odbijając świtało pustynnego księżyca.
W tej chwili liczył się tylko on. Poza obiektem swojej obsesji, którą istotnie stał się dla Hoffmana Zafkiel, nie widział zupełnie nic. Właściwie, nawet nie zamierzał zmieniać tego stanu rzeczy, aby dodatkowo nie rozpraszać się przed tym co nadejdzie. Doskonale wiedział, iż będzie potrzebował wszystkich swoich sił, umiejętności, wiedzy wypływającej ze zdobytego przez całe życie doświadczenia, i całej mocy, którą udało mu się zgromadzić. W związku z tym nie było miejsca na wahanie - musiał pozostać skupiony. Zupełnie mimo uszu puszczał wszystko inne, łącznie ze słowami swojej towarzyszki, która teraz rozpromieniała uśmiechem obnażającym jej białe zęby w pełnej krasie.
- Witajcie... - przywitała się z gracją, cofając jedną nogę do tyłu i lekko unosząc rękami spódnicę w staromodnym geście, po czym ponownie zwróciła wzrok najpierw na Chinatsę, a następnie szybko na Ayame - ... Cykorze, Bezguście - skwitowała je z szyderczym tonem
Tak oto, wreszcie cały klan Miyamoto, ze wszystkimi swoimi przedstawicielami, emocjami, waśniami, w pełnej okazałości, znalazł się w jednym miejscu, w istnym, pustynnym kotle.
Cokolwiek tu się wydarzy, ukształtuje to zarówno przyszłość, jak i przeszłość. Czas nie oszczędzi nikogo i niczego... Oby ból przyniósł ukojenie.

W Ayame aż poprzewracały się wszystkie narządy gdy tylko usłyszała znajomy głos. Powstrzymała między innymi: odruch wymiotny, rzut butem na odległość, atak pazurami i zabójczy wrzask.
A już ledwo się powstrzymywała gdy to małe, wkurwiające dziecko się odezwało.
-Jeśli już skończyłaś swoją kołysankę rozpaczy, śmierci i nienawiści to poproś Hoffmana by Ci zmienił pieluchę i spierdalaj do łóżka. I uważaj bo dzisiaj w nocy potwory pożerają takie małe, zatrute kruszynki. Mam nadzieję, że i Ciebie nie ominą.
Ayame nawet nie zwróciła na nią spojrzenia. Widać było, że ma ochotę osobiście wydusić z niej życie jednak teraz nie ona była najważniejsza. Założyła ręce na piersi a cichym gwizdnięciem odesłała Inazumę. Koń za pomocą swych umiejętności przetransportował się w inne miejsce. Ayame nie mogła pozwolić sobie na utratę takiego zwierzęcia.
-Hoffman, gdzie Twoje maniery? Dwie kobiety tu stoją a Ty nie raczysz ich przywitać? Czy wraz z mózgiem utraciłeś też uprzejmość? Gdzie ten cholerny dżentelmen?
Głos miała przesycony lodem. A z oczu ciskała błyskawice.
-Nikt tu się nie będzie mordował, przynajmniej dopóki nie dowiemy się o co w tym wszystkim chodzi, jak to się zaczęło, o co poszło i czemu chcecie sobie łby poodrywać.