Era Bleacha

Hao został w wodzie. Lekkim ruchem ręki odparował wodę z ciała Ayame.
-Ooo... -powiedział o chwili. -Czyli jednak trafiłem. Ten pierwotniak intelektualny jest ci drogi. Aż dziw bierze, że dwie tak odrębne rzeczywistości mogą się pociągać... Nie nazywać go małpą? Dlaczego nie mogę nazywać rzeczy po imieniu... I to w swoim domu. Tutaj mogę mówić co chcę, kiedy chcę, o kim chcę i jak chcę. Jak ci się nie podoba że nazywam twoją małpę małpą wcale nie musisz tu siedzieć, kobieto.
Kiedy usłyszał drugą część wypowiedzi Ayame roześmiał się w złowrogi sposób. Jakby śmiał się z przedniego żartu.
-Wybacz ale ja nie chędożę od razu pierwszej lepszej, którą przez przypadek poznam... Cenię się znacznie wyżej. A teraz wybacz ale "zagrożenie dla dusz" idzie zadbać by prawdziwe potwory nie wyszły na świat i raczej nie wróci szybko, a ty... Rób co chcesz, mam to gdzieś...
Hao wyszedł z wody założył na siebie ubranie i uwolnił ciało pustego z iluzji. Zakręcił ogonem uderzając o ziemię i podnosząc kurz. Wzbił się w powietrze i wyleciał tunelem mało nie taranując dziewczyny. Następnie przez parę chwil słychać było wystrzeliwane Cero, skowyt zwierząt i łomot spadających ciał. Hao rozpoczął polowanie...
Tymczasem z jednego z krzaczków wyszła Kurobina. Wzleciała na wysokość ok dwóch metrów i wirowała nad Ayame nie ukazując raczej zadowolenia. Przeszywała ją zielonymi oczami, które teraz emanowały wrogością.

Mogłaby... gdyby nie kolejny impuls tym razem bardziej bolesny. Wbił się w jej umysł jak cienka igła nie napotykając żadnego oporu. Znów ten głos, który mówił do niej ostatnio. Tym razem już nie spokojny...
-Nie. Nie ugryzłaś go... Zrobiłaś coś gorszego... Broniąc tego Shinigami równie dobrze mogłaś powiedzieć Hao, że się z nim zgadzasz. A porównując go do innych zrozumiał to jakbyś myślała o nim jak o milionie zwyczajnych mężczyzn na świecie... A on nie jest zwyczajny... Nikt na świecie nigdy nie przeżył tylu zawodów, tyle bólu, i tyle strachu co on... Nie oczekuje współczucia ale słusznie myśli, że to doświadczenie stawia go wyżej ponad innymi...
Podleciała bliżej do Ayame. Teraz była zaledwie o kilka cm od jej twarzy, która wyrażała troskę i błaganie.
-Proszę cię... Jeśli tylko spróbujesz go poznać obiecuję, że pomogę ci wszystko zrozumieć... To nie będzie łatwe, ani przyjemne... Nie licz na wiele chwil jak ta sprzed paru minut... Ale błagam, pokaż mu że wciąż ma serce mimo dziury w torsie...
Ból ustąpił, Kuro ziewnęła i znów była radosnym duszkiem jakby to co przed chwilą się wydarzyło nie miało miejsca. Podeszła powoli do wody i nadstawiła się unosząc do góry ogonek. Miauknęła i zmąciła łapką wodę. Odgłosy walki ucichły. Cokolwiek je wywołało, znikło lub skończyło swoją robotę.

Kuro już nic nie mówiła.
Z otchłani lasu wyszedł zmasakrowany Hao. Jednej jego ręce brakował dwóch szponów, drugiej w ogóle nie było. Szedł na swoich ludzkich nogach podpierając się zranioną łapą. Cały obryzgany czarną krwią.
-Mam dwie dobre wiadomości, kobieto... -powiedział zimnym tonem. -Pierwsza: jestem najedzony więc nie zjem cię przez najbliższe 3 dni. Druga: odwaliłem za was brudną robotę więc twój kochaś ma spokój na jakiś czas...
Hao zatrzymał się przechodząc koło niej i stojąc do niej plecami dodał:
-I jeszcze trzecia dobra wiadomość: Jak chcesz mniej o jednego pasożyta mniej na podwórku po prostu ze mną skończ tu i teraz. Dalej, i nie mów mi tylko, że o tym nie myślałaś. Szybciej nie mam całego dnia...
Hao wszedł dalej w jaskinię.

Hao pozwolił się sobą zająć. Nie patrzył na nią, a nawet jeśliby to zrobił to zamroziłoby ją to spojrzenie. Poruszał kikutem pozostałym mu po ręce i użył pewnego triku. Coś trzasnęło, coś chrząknęło i z marnej kończyny wystrzelił piały płyn który uformował się w szpony i zmienił barwę. To samo stało się z resztą ran. Hao wyglądał jak nowo narodzony... Dosłownie bo wciąż był cały w czarnej krwi.
Obejrzał nową dłoń i poruszał ją trochę.
-Nic mi nie jest... To tylko krew. Normalka... -powiedział chłodno, jednak nie przeszkadzał dziewczynie. -Puści nie mogą sobie pozwolić na lekarza. Nawet jeśli jakimś cudem jakiś trafia do Hueco Mundo wariuje szybciej niż inni. Posiadamy zdolność, dzięki której możemy regenerować kończyny. Dzięki temu jakoś żyjemy...
Schował ciało pod peleryną i znów wyglądał jak człowiek. Dalej nie patrzył na Ayame.

Hao prychnął. Spojrzał jej w oczy i wstając zabrał swoją rękę.
-Za co mnie przepraszasz? Wyraziłaś tylko swoje uczucia co do tego... faceta. Tak samo jak ja. Nic więcej...
Jego głos był zimny i bez uczuć. Zdjął z siebie ubranie i wszedł do wody obmywając się z krwi która teraz barwiła wodę na czerwono. Po paru chwilach, gdy udało mu się sczyścić ją też z peleryny i spodni. Następnie położył się nad jej brzegiem z zamkniętymi oczami. Podparł głowę na dłoniach i wyglądało to jakby się opalał.
Kuro bezszelestnie podeszła do niego i wtuliła się opierając głowę na jego piersi. Na jego ustach zagościł lekki uśmiech.
-A co do twojej teorii to mylisz się. Nawet jakbyś wyzwała Kuro od najgorszych rzeczy, używała na niej przekleństw w językach ludzi i Bogów to i tak stałbym niewzruszony. Ale gdybyś podniosła na nią rękę... wtedy byś już jej nie miała.
Wciągnął powietrze nosem i zrobił długi wydech. Relaksował się. Po chwili Kuro szturchnęła go jakby o czymś zapomniał. On westchnął i z trudem ale szczerze powiedział:
-Przepraszam, że cię porwałem... Po prostu przepraszam. Jeżeli chcesz odejść to otworzę ci bramę i już więcej mnie nie zobaczysz...

Ostatnio edytowany przez Hao Credos (2012-06-05 12:50:55)

Hao lekko się zaśmiał. Wyprostował się i usiadł po turecku na ziemi.
-Starość nie radość...
Podrapał się ręką w tył głowy.
-Raczej żaden "wariat" we mnie nie siedzi. Za życia wychowywali mnie zakonnicy więc nie miałem czasu na zabawę... A nawet jakbym miał to z kim niby miałbym się bawić? Prawda jest taka że nigdy nie miałem przyjaciół... - Kuro wyprostowała się szybo i popatrzyła na niego. -Oprócz ciebie Kuro.-dodał szybko i pogłaskał ja po głowie.
Następnie uśmiechnął się do Ayame i powiedział:
-Co do twojego pytania... Tak da się polubić szurniętą Shinigami. Ale co z nią robić nie wiem bo nigdy żadnej nie znałem. Oświeć mnie zatem jak mam się z tobą bawić, młoda damo...

Hao zaśmiał się radośnie, szybko podniósł się z ziemi i biegnąc po wodzie zawołał di dziewczyny.
-W średniowieczu takie złośliwe pannice jak ty przekładało się przez kolano i lano po tyłku tak by nie mogły potem usiąść... Zacznij uciekać bo jak cię złapię to udzielę ci lekcji historii jakiej nie zapomnisz do końca życia!
Oczywiście tylko żartował. Chociaż widok Ayame lanej po gołym tyłku był kuszący postanowił poprzestać na groźbie. Kiedy był blisko wykonując zgrabny obrót ochlapał dziewczynę wodą wymierzając kopnięcie w jej taflę.
-Przypływ, syrenko idzie fala!