Era Bleacha

Arrancar uśmiechnął się miło do Chinatsy czując że może nie wie co o za pozycja.
-Oznacza to, że na dzesieciu najsilniejszych pustych na świecie ja jestem numerem 4.
Hao wyczuł lekką zarozumiałość w głosie Patariko.
-Słabość nie jest śmieszna. Śmieszne jest przekonanie o sobie, że jest się silnym... Tacy zawsze trafiają na silniejszego do siebie i giną zadufani w historii o sobie samych.
Następnie upił kolejny łyczek wina. Pomyślał przez chwilę i dodał.
-A znasz to stare porzekadło? "Nie baw się ogniem z się poparzysz", Fullbrignerze...
Następnie znów zaczął bawić się kulą ognia tak jakby płomienie były dziecięcą zabawką.
-To oczywiście nie tyczy się tych co są z ognia zbudowani... Raczej nie byłeś zadowolony z tajemnicy jaką ci przekazałem dlatego ci to zrekompensuję...
Spojrzał w oczy człowieka przeszywając go wspomnieniem.
-Tylko JA mam całkowitą władzę nad ogniem. To moja moc. Całkowita kontrola ognia.

Ostatnio edytowany przez Hao Asakura (2012-11-24 20:05:35)

Kontrola nad ogniem. To musi być bardzo przydatna umiejętność, jeśli można ogień stworzyć, i jeszcze wykorzystywać go w walce. Siła płomieni jest niszczycielska - Amaya kiedyś się o tym przekonała. Między innymi dla tego jest w tym momencie tutaj. Kto wie, może gdyby nie pożar siedziałaby sobie teraz jako stara babuszka na bujanym fotelu i opowiadała małym dziewczynkom w żeńskiej szkole jak to było być gejszą.
-Słabość nie jest śmieszna, jest raczej... smutna. Gdy twoja fizyczna siła nie jest w stanie doścignąć tego, co chcesz osiągnąć duchem. Wtedy pomóc może jedynie ponadprzeciętny intelekt.
Ona niestety nie uważa się za intelektualnie ponadprzeciętną. Ani silną.
-Ciężko się utrzymać przy życiu w dzisiejszych czasach. - może powoli zaczynała już bredzić, bo przecież zaczęła pić długo przed tym, jak pojawiło się tu towarzystwo, a i cały czas popijała wino. Ciężko nazwać ją trzeźwą, chociaż i tak nieźle się trzyma!

-Taak, tobie musiało być cholernie trudno, skoro tyle już tu siedzisz.
Chodziło jej, że na tym świecie.
Niedobrze się z Amayą działo. Było jej początkowo dobrze, Hao ją przytulił, a to świetna sprawa, Kurobina dalej mruczała gdzieś na kolanach, jednak wszystko zaczęło jakoś dziwnie szumieć, i powolutku wirować. Dziewczyna znała swoje objawy pijaństwa i wiedziała, że jeśli dalej będzie tu siedzieć, to zrobi się niedobrze, a zdecydowanie nie życzyła sobie, by ktoś ją stąd wynosił. Trzeba zachować twarz.
-Wiecie co, ja się chyba będę zmywać. Muszę sprawdzić zadanie moich podopiecznych. - tak, teraz zawsze będzie miała wymówki.
Powoli podniosła się, znowu budząc biedną Kuro, i wyrywając się niechętnie z objęć Hao. Lepiej odejść, zanim jeszcze się nie wygłupiła.
-Świetnie się z wami bawiłam, ale muszę niestety wracać do kryjówki, musimy to kiedyś powtórzyć. - dobrze, że jej mina mówiła to, co usta, a nie to, co powinno wynikać ze stanu ciała. Nie wyglądała na tak bardzo pijaną, jaka w rzeczywistości była, i udało jej się utrzymać bez gadania kompletnych głupot. Sukces!
-Obowiązki wzywają. - ucałowała jeszcze Hao na pożegnanie, tym razem w policzek (bo tak się robi!), przytuliła Chinatsę i pomachała im. Nie bała się tu zostawić tej dwójki. Miała nadzieję, że zostawia Chinatsę w dobrych rękach.
Żeby nie spacerować chwiejnym krokiem, co mogłoby wzbudzić w kimś chęć odprowadzenia jej, oddaliła się szybko i sprawnie za pomocą shunpo.

Hao pomachał na do widzenia Amayi. Nie zamierzał jej zatrzymywać. Jak musi to musi i nic temu nie zaradzi. Ucieszył się na miłego buziaka.
Kiedy Chinatsa oznajmiła że tez już musi lecieć uśmiechnął się do niej miło jak zawsze.
-Nie masz mi za co dziękować, moja droga. Takie towarzystwo to przyjemność sama w sobie. A o historię możesz się nie martwić. Zapewniam że jeszcze nie raz opowiem ci ciekawą bajkę China-chan.
Słysząc jej kanonadę przeprosin o tym jak pomylił się względem niego po prostu wstał, pochylił się nad nią i pogłaskał ją po głowie jak małą siostrzyczkę.
-No już nie przesadzaj. Ufanie każdemu kogo się spotka jest ryzykowne więc postąpiłaś bardzo mądrze nie wierząc mi na początku. Cieszmy się że twoje przypuszczenia okazały się mylne i nie wracajmy już do tego, zgoda? -zapytał i wpiął jej we włosy czarną róże, którą dał jej wcześniej. -Ślicznie wyglądasz. Nie przejmuj się już tym. Ważne, że zostaliśmy przyjaciółmi.
Kiedy odwróciła się by odejść Arrancar chwycił ja za bark i powiedział:
-Nie będziesz się sama włóczyć po lesie o tak późnej porze. Pozwól, że ci pomogę. -i zrazem z nią zniknął za pomocą Sonido do Kinaku-ji.

Enquil siedział tak sobie patrząc bez celu paląc po woli papierosa powoli robiło się ciemno. Kiedy nagle usłyszał odgłos uderzających o siebie jakby kamieni. Enquil nie widział kto lub co było tego przyczyną. Powoli robiło się coraz ciemniej, co utrudniało dostrzeżenie źródła hałasu. Ruiny nie były oświetlone wcale w okolicy także nie było żadnego oświetlenia ruiny były otoczone krzakami które zaczęły się trząść pod wpływem wiatru który zawiał wyjątkowo zimno.

Enquil chciał obrócić się w stronę odgłosu ale nie wiedział która to strona obrócił się w stronę ruin. Kiedy nagle z za krzaków wyskoczyło coś było to dość głośne kiedy Enquil się odwrócił zobaczył coś co przypominało wilka w mroku wyróżniała się tylko biała maska. Biegło to na niego dość szybko z otwartą paszą z której sączyła się ślina. Kiedy nagle usłyszał że za jego plecami też coś jest.

//Shumpo pobiera reiatsu !! W ilości standardowej 100 masz kontrole 1lvl czyli koszt 90 reiatsu, dodatkowo może tak statystyki byś podał i bardzo krótko piszesz aż za bardzo \\
Enquil pojawił się obok znaczy z boku, dostrzegł że drugi pusty przypomina hienę obaj byli dość znacznych rozmiarów. Enquil Ruszył na pustego przypominającego wilka ale ten przypominający hienę zachodził go od tyłu co było niepokojące. Jeśli tak dalej pójdzie Enquil będzie musiał się bronić z dwóch stron co jest bardzo nie korzystne dla niego. Robiło się coraz ciemniej chociaż miecz Enquila wytwarzał trochę światła.